ὑπέρ·φρων, gén. ονος (ὁ, ἡ) :
      1 qui a des sentiments trop hauts, fier, orgueilleux, ESCHL. Sept. 380, 410 ; EUR. Her. 388 ; plur. neutre adv. ὑπέρφρονα, SOPH. Aj. 1236, avec orgueil ;
      2 en b. part, qui a des sentiments élevés, magnanime : ἐκ τοῦ ὑπέρφρονος, THC. 2, 62 ; DC. 45, 43, par grandeur d’âme.

Étym. ὑ. φρήν.

ον, gen. ονος, (< φρήν) haughty, arrogant, σῆμα, λόγοι, A. Th. 387, 410; φρονήματα E. Heracl. 388; neut. pl. ὑπέρφρονα as Adv., S. Aj. 1236. Regul. Adv. ὑπερφρόνως D.C. 37.5, 49 (this Adv. is censured by Poll. 9.147). in good sense, ἐκ τοῦ ὑπέρφρονος from a sense of superiority, Th. 2.62, D.C. 45.43.

ονος, darüberhinaus denkend, im guten Sinne, hochsinnig, über alles Kleinliche erhaben, Thuc. 2.62. – Gew. tadelnd, über-, hochmütig, stolz ; λόγοι Aesch. Spt. 392 ; ἔχει δ' ὑπέρφρον σῆμ' ἐπ' ἀσπίδος 369 ; Soph. Aj. 1215 ; φρονήματα Eur. Heracl. 389.