ὑπέρ·κομπος, ος, ον, qui fait grand bruit, d’où :
      1 qui se vante outre mesure, orgueilleux, présomptueux, ESCHL. Sept. 391, etc. ;
      2 extraordinaire, remarquable, ESCHL. Pers. 342.

Étym. ὑ. κόμπος.

ον, overweening, arrogant, τὸν ὑ. θηρῶσα Φάων’ Men. 312 (anap.); ταῖς ὑπερκόμποις σαγαῖς A. Th. 391; σῆμ’ ὑπέρκομπον τόδε ib. 404; τῶν ὑπερκόμπων ἄγαν φρονημάτων Id. Pers. 827; ὑπερκόμπῳ θράσει ib. 831; c. dat. modi, αἱ δ’ ὑπέρκομποι τάχει [νῆες] extraordinary, ib. 342 (s.v.l.). Cf. ὑπέρκοπος.

eigentl. übermäßig lärmend, bes. unmäßig großprahlend, übermütig ; σῆμα Aesch. Spt. 386 ; Ζεύς τοι κολαστὴς τῶν ὑπερκόμπων ἄγαν φρονημάτων ἔπεστιν Pers. 813 ; θράσος 817 ; übh. übermäßig, außerordentlich, νῆες ὑπέρκομποι τάχει, ausgezeichnet an Schnelligkeit, 334.