'ὅ·τε, conj. :
   I avec idée de temps, quand, lorsque : mode d’emploi :
      1 abs. οὐκ ἄν τοι χραίσμῃ κίθαρις, ὅτ' ἐν κονίῃσι μιγείης, IL. 3, 55, ta lyre ne te servira de rien, quand tu seras étendu dans la poussière ;
      2 en corrélat. avec un adv. de temps : τότε… ὅτε, alors… que, THC. 6, 46, etc. ; ὅτε δὴ…, τότε, lorsque… alors, IL. 21, 450 ; de même, ὅτε δὴ…, τότε δή, IL. 10, 365 ; ὅτε δὴ…, δὴ τότε, IL. 23, 721 ; ὅτε δὴ…, καὶ τότε δή, IL. 22, 208, etc. ; ὅτε δή ῥα…, καὶ τότ' ἄρα, IL. 24, 32 ; ὅτε…, τηνικαῦτα, SOPH. O.C. 393 ; ou ὅτε…, τοτηνίκα, SOPH. O.C. 437, lorsque…, alors ; ὅτε δή ῥα…, ἔνθα, IL. 5, 334 ; OD. 1, 16 ; ὅτε δή ῥα…, ἔπειτα, IL. 3, 221, lorsque…, ensuite ; ὅτε δή ῥα…, αὐτίκα, IL. 4, 210, lorsque…, aussitôt ; νῦν ὅτε, maintenant que, SOPH. O.C. 1358, Aj. 711, etc. ; μεθύστερον ὅτε, après que, SOPH. Tr. 711 ; ἤματι τῷ ὅτε, le jour où, IL. 2, 743 ; 5, 210 etc. ; ἦν ποτε χρόνος ὅτε, il y eut un temps où, PLAT. Prot. 320 c, etc. ; elliptiq. ἔσθ' ὅτε ou ἔστιν ὅτε, il y a des temps où, parfois, SOPH. Aj. 56 ; XÉN. Cyr. 3, 1, 20, etc. ; ἔστι ὅτε, m. sign. HDT. 2, 120 ; ἦν ὅτε, il y eut un temps où, XÉN. Lac. 14, 5 ;
      3 joint à d’autres particules : ὅτ' ἄν ou ὅταν ; ὅτ' ἄρ, IL. 10, 540 ; ὅτε δή ou ὅτε δή ῥα (v. ci-dessus) ; ὅτε περ, même lorsque, IL. 5, 802, etc. ; HDT. 5, 99 ; THC. 1, 8, etc. ; ὅτε πέρ τε, IL. 4, 259 ; 10, 7 ; ὅτε τε, Il. 2, 471, etc. ;
   II construct. : ὅτε se construit :
      1 avec l’ind. IL. 1, 397, 432 ; 2, 303 ; 1, 15, etc. ; rar. au pf. au sens de depuis que, IL. 21, 156, ou au pl.q.pf. IL. 5, 292 ; qqf. ὅτε se rattache à une propos. princ. qui indique, plutôt qu’elle n’énonce explicitement, le fait auquel se rapporte l’idée de ὅτε : πῇ ἔϐαν εὐχωλαί, ὅτε δὴ φάμεν εἶναι ἄριστοι ; (pour πῇ ἔϐαν εὐχωλαὶ ἃς εὐχόμεθα, ὅτε δή) IL. 8, 229, où s’en sont allées les fanfaronnades d’autrefois, lorsque nous nous vantions d’être les plus braves ? de même après les verbes qui expriment l’idée de savoir, entendre, se souvenir, etc. : ἦ οὐ μέμνῃ, ὅτε τ' ἐκρέμω ὑψόθεν ; IL. 15, 18, ne te soutiens-tu plus que tu étais suspendue de haut ? càd. du temps où, etc. ; cf. IL. 21, 396 ; OD. 24, 115 ; THC. 2, 21 ; XÉN. Cyr. 1, 6, 8, etc. ; ἄκουσα εὐχομένης, ὅτ' ἔφησθα, IL. 1, 397, je t’ai entendue te glorifier, lorsque tu disais, etc. ; de même après οἶδα, je sais, IL. 14, 71, etc. ; après οὐδὲ λανθάνει, il ne m’échappe pas, je n’oublie pas, etc. IL. 17, 627, etc. ; au prés. pour marquer un simple rapport de temps : νῦν ὅτε σοι ὀξέως ὑπακούω, XÉN. Cyr. 2, 4, 6, maintenant que je t’écoute avec attention ; cf. IL. 14, 71 ; ou pour marquer un fait habituel (non l’idée d’une répétition accidentelle, ce qui implique l’emploi de l’opt.) : νύκτα δι' ὀρφναίην, ὅτε θ' εὕδουσι βροτοὶ ἄλλοι, IL. 10, 83, pendant la sombre nuit, alors que dorment tous les mortels ; cf. IL. 2, 471 ; 16, 385, etc. ; elliptiq. avec suppression de ἐστί : ὅτε τε πλείστη κόνις ἀμφὶ κελεύθους, IL. 13, 335, lorsqu’une épaisse poussière couvre les chemins ; cf. IL. 16, 433 ; qqf. dans les comparaisons avec ὡς δ' ὅτε (ttef. d’ord. avec le sbj.) : ὡς δ' ὅθ' ὑπὸ ῥιπῆς πυρὸς ἀκρίδες ἠερέθονται, IL. 21, 12, comme lorsque des sauterelles s’envolent devant la violence du feu ;
      2 rar. au fut. OD. 18, 272 ; p. opp. à un fut. indéterminé exprimé par ὅταν et le sbj. IL. 1, 518 ;
      3 avec l’opt. pour marquer une idée de répétition de faits passés : ὅτε μιν γλυκὺς ὕπνος ἱκάνοι, IL. 1, 610, chaque fois qu’un doux sommeil s emparait de lui ; cf. IL. 17, 732, etc. ; THC. 3, 97 ; XÉN. An. 4, 1, 16, etc. ; de même avec ὅτε δή, IL. 3, 216 ; πρίν γ' ὅτε δή, IL. 9, 488, etc. ; pour marquer un événement futur incertain, après une propos. dont le verbe est lui-même à l’opt. ou au sbj. : οὐκ ἄν τοι χραίσμῃ κίθαρις, ὅτ' ἐν κονίῃσι μιγείης, IL. 3, 55, ta lyre ne te servira de rien quand tu seras couché dans la poussière ; cf. IL. 18, 465, etc. ; OD. 2, 31, etc. ; ESCHL. Eum. 726 ; avec ὅτε μή (p. εἰ μή) si ne pas, à moins que, si ce n’est que, IL. 13, 319 ; 14, 248 ; OD. 16, 197 ; 23, 185 ; seul. dans A.RH. avec le sbj. A.RH. 1, 245 ; 4, 409 ;
      4 avec le sbj. seul. chez les Épq. et Lyr. (chez les Att. ὅταν) ; particul. dans des comparaisons avec ὡς δ' ὅτε, IL. 2, 147, 395, etc. ; qqf. elliptiq. en s.-e. au sbj. le verbe de la propos. princ. IL. 2, 394 ; 4, 462 ; OD. 11, 368, etc. (sur la locut. ὡς δ' ὅτε avec l’ind. v. ci-dessus, II, 1) ;
   III avec idée de cause, comme, puisque ; avec l’indic. prés. IL. 16, 433 ; SOPH. Aj. 1095, etc. ; XÉN. Cyr. 2, 4, 5 ; de même ὅτε δή, IL. 20, 29 ; PLAT. Conv. 206 a, Prot. 354 c, etc. ; ou avec le pf. au sens du prés. SOPH. Ph. 428 ; PLAT. Soph. 254 b, etc. ; qqf. dans des construct. où l’on attendrait ὥστε : οὕτω δ' αὐτοῦ πόρρω κλέος ἥκει, ὅτε καὶ βασιλεὺς ἠρώτησεν, AR. Ach. 647, sa réputation est allée si loin que même le grand-roi a demandé, etc.

➳ Éol. ὄτα, SAPPH. fr. 43 Bgk ; dor. ὅκα, THCR.

Étym. ὅς, τε.

'

neutre de ὅστε, ou masc. épq. et ion. c. ὄστε.

also Cypr., Inscr.Cypr. 135.1 H., Dor. ὅκα, Aeol. ὄτα, Relat. Adv., formed from the Relat. stem ὁ- and τε (v. τε²), answering to demonstr. τότε and interrog. πότε ; prop. of Time, but sts. passing into a causal sense (cf. ὁπότε). of Time, when, at the time when, Constr. ; with ind. to denote single events or actions in past time, with impf. or aor., when, Il. 1.397, 432, etc. ; rarely with plpf., 5.392; the Verb is sts. to be repeated from the apodosis, Καλλίξενος δὲ κατελθών, ὅ. καὶ οἱ ἐκ Πειραιῶς (sc. κατῆλθον) X. HG 1.7.35; freq. in ellipt. phrases, πῇ ἔβαν εὐχωλαί, ὅ. δὴ φάμεν εἶναι ἄριστοι ; whither are gone the boasts, [which we made] when we said… ? Il. 8.229; so after Verbs of perception and the like, ἦ οὐ μέμνῃ, ὅ. τ’ ἐκρέμω… ; rememberest thou not [the time] when… ? 15.18, cf. 21.396, Od. 24.115, Ar. V. 354, Th. 2.21, etc. ; ἄκουσα εὐχομένης ὅτ’ ἔφησθα… Il. 1.397, cf. Pl. Lg. 782c; οὐδ’ ἔλαθ’ Αἴαντα Ζεύς, ὅ. δὴ Τρώεσσι δίδου… νίκην Il. 17.627. with pres., of a thing always happening or now going on, 2.471; νῦν, ὅ.… σοι ὀξέως ὑπακούω X. Cyr. 2.4.6; ᾔδεα μὲν γὰρ ὅ.… Δαναοῖσιν ἄμυνεν, οἶδα δὲ νῦν ὅ. τοὺς… κυδάνει Il. 14.71. rarely with fut., of a definite future, Od. 18.272. with opt., to denote repeated events or actions in past time, ἔνθα πάρος κοιμᾶθ΄, ὅ. μιν γλυκὺς ὕπνος ἱκάνοι whenever, as often as, Il. 1.610, cf. Od. 8.87, etc. ; ὅ. δή Il. 3.216. sts. of future events which are represented as uncertain, in clauses dependent on a Verb in the opt. or subj., οὐκ ἄν τοι χραίσμῃ κίθαρις…, ὅτ’ ἐν κονίῃσι μιγείης 3.55, cf. 18.465, 21.429, A. Eu. 726. ὅ. μή, in early authors always with opt., for εἰ μή, unless, except, save when, Il. 13.319, Od. 16.197, Arist. Pol. 1277a24; used by A.R. with subj., 1.245, 4.409. with subj., only in Ep. and Lyr., Il. 4.259, 19.337, 21.323, etc., prob. in A. Ag. 766 (lyr.). Special usages; in Hom. to introduce a simile, ὡς δ’ ὅτε as when, mostly with subj., Il. 2.147, 4.130, 141, 6.506, al. ; sts. with ind., 16.364, 21.12; the Verb must freq. be supplied from the context, as in 2.394, 4.462. in the Ep. phrase πρίν γ’ ὅτε δή…, ἤ is omitted before ὅτε, 9.488, 12.437, cf. Od. 13.322. ὅτε with other Particles, ὅτ’ ἄν, ὅτε κεν, v. ὅταν. ὅτε δή and ὅτε δή ῥα, stronger than ὅτε, freq. in Hom. and Hes., ὅτε δή Il. 5.65, al., Hes. Th. 280, al. ; ὅτε δή ῥα Il. 4.446, al., Hes. Th. 58, al. ; v. infr. IV. I; so ὅτ’ ἄρ’ Il. 10.540. ὅτε τε (where τε is otiose, v. τε B. I) 2.471, 10.83, etc. ὅτε περ even when, 5.802, 14.319, al., Hdt. 5.99, Th. 1.8, etc. ; ὅτε πέρ τε Il. 4.259, 10.7. the proper correl. Adv. is τότε, as ὅ. δὴ…, τότε δὴ… 10.365; ὅ. δή ῥ’…, δὴ τότε 23.721; ὅ. δὴ…, καὶ τότε δὴ… 22.208; ὅ. δή ῥα…, καὶ τότ’ ἄρ’ 24.31; for τότε we sts. have ἔπειτα, 3.221; αὐτίκα δ΄, 4.210; δὲ…, 5.438; also νῦν…, ὅ.… S. Aj. 710 (lyr.), etc. ; μεθύστερον, ὅ.… Id. Tr. 711; ἤματι τῷ, ὅ.… Il. 2.743, etc. ; so in Att., ἦν ποτε χρόνος, ὅ.… Pl. Prt. 320c, cf. Phd. 75a, Hdt. 1.160. elliptical in the phrase ἔστιν ὅ. or ἔσθ’ ὅ., there are times when, sometimes, now and then, ἔστι ὅ. Id. 2.120; ἔστιν ὅ. Pl. Phd. 62a; ἔσθ’ ὅ. S. Aj. 56 (v. infr. c). ὅτε sts. has a causal sense, when, seeing that, mostly with pres. ind., Il. 16.433 (v.l. ὅ τε) ὅ. δή 20.29; and in Trag. and Att. Prose, as S. Aj. 1095, OT 918, Pl. Smp. 206b, R. 581e, Prt. 356c, Sph. 254b, etc. ; so ὅ. γε Hdt. 5.92. αʹ ; with pf. used as pres., S. Ph. 428, Ar. Nu. 34. sts. where ὥστε would be more usual, οὕτω… πόρρω κλέος ἥκει, ὅ. καὶ βασιλεὺς ἠρώτησεν Id. Ach. 647. ὁτέ Indef. Adv., sometimes, now and then, used like ποτέ at the beginning of each of two corresponding clauses, now…, now…, sometimes…, sometimes… (not in early Prose, ὁτὲ μὲν…, ὁτὲ δὲ… Arist. Pol. 1290a4, al.), ὁτὲ μὲν…, ἄλλοτε… Il. 20.49sq. ; ὁτὲ μὲν…, ἄλλοτε δ’ αὖ… 18.599 sq. ; ὁτὲ μέν τε…, ἄλλοτε δὲ… 11.64; ὁτὲ μὲν…, ὁτὲ δ’ αὖτε… A.R. 1.1270; ὁτὲ μέν τε…, ὅτ’ αὖ… Id. 3.1300; ὁτὲ μὲν…, ποτὲ δὲ… Plb. 6.20.8; ὁτὲ μὲν…, ὁτὲ δὲ…, καὶ ἄλλοτε… D.L. 2.106; ὁτὲ μὲν…, πάλιν δὲ… Arist. EN 1100a28; ἐνίοτε μὲν…, ὁτὲ δὲ… Id. Mete. 360b3; ὁτὲ μὲν…, ἢ… Id. Po. 1448a21 (s.v.l.); also reversely, ἄλλοτε μὲν…, ὁτὲ δὲ… Il. 11.568; also ὁτὲ δέ in the second clause, without any correlative in the first, 17.178; S. joins ἔσθ’ ὅτε…, ὅτ’ ἄλλοτ’ ἄλλον Aj. 56; ὁτὲ δέ alone, at the beginning of a clause, X. Cyn. 5.8 and 20, 9.8 and 20.

neut. of ὅστε ; also Ion. masc. for ὅστε, v. ὅς, ἥ, ὅ.

als, da, relatives Correlativum zu πότε, dem Demonstrativum τότε entsprechend ; ὅτε δή … τότε δή, Il. 10.365 ; ἀλλ' ὅτε δὴ ἀνίαζον …, δὴ τότε μιν προσέειπε, 23.721 ; so καὶ τότε δή, 22.209 ; καὶ τότ' ἄρα, 24.32 ; für τότε steht auch ἔνθα, ἀλλ' ὅτε δή ῥ' ἐκίχανε …, ἔνθ' ἐπορεξάμενος … οὔτασε, 5.334, wie 2.303 ; Od. 1.16, 18 ; auch ἔπειτα, Il. 3.221, 422 ; ἤτοι, 9.553 ; αὐτίκα, 4.210 ; ἤματι τῷ, 2.743, 5.210, 6.345 ; mit einfachem δέ, 5.438 ; am häufigsten fehlt das Demonstrativum ganz. – Es wird verbunden
1) c. ind.; auf die vergangene Zeit gehend, eine wirkliche Tatsache, etwas wirklich Vergangenes bezeichnend, ὅτ' ἔφησθα, Il. 1.397 ; ὅτε δὴ ἵκοντο, 432 ; ὅτε Φῆρας ἐτίσατο, 2.743 ; ἥδε δέ μοι νῦν ἠὼς ἑνδεκάτη ὅτ' εἰς Ἴλιον εἰλήλουθα, als, seit ich gekommen bin, 21.156 ; ὅτε μιν κρατερὸς παῖς ὀϊστῷ βεβλήκει, 5.394 ; ὅτε παρ' Ἀλφεῷ σύτο, Pind. Ol. 1.20, öfter ; ἀνωλόλυξα μὲν πάλαι, ὅτ' ἦλθε, Aesch. Ag. 574, u. öfter so c. aor. ind.; Soph. οὐδ' ὅτ' αὐτὸς ἤθελον, παρίεσαν, O.C. 597 ; ὅτε ἐχώρει, παρεδίδοσαν Phil. 395 ; u. in Prosa überall, ὅτε τὸ πρότερον ἐπεδήμησεν, Plat. Prot. 310e ; σχεδὸν δ' ὅτε ταῦτα ἦν καὶ ἥλιος ἐδύετο, Xen. An. 1.10.15 ; Folgde : – auch c. ind. praes., dann wann, einen einzelnen Fall der Gegenwart bezeichnend, oder rein beschreibend, ὥρῃ ἐν εἰαρινῇ, ὅτε τε γλάγος ἄγγεα δεύει (vgl. τε), Il. 2.471 ; τὸ δ' ἐμὸν κῆρ ἄχνυται, ὅθ' ὑπὲρ σέθεν αἴσχε' ἀκούω, 6.523, vgl. 23.599, 24.363 ; Hes. O. 526, Sc. 397 ; νῦν γὰρ οἰμῶξαι πάρα ὅθ' ὧδ' ἔχων πρὸς τήνδ' ὑβρίζει μητρός, Soph. El. 779, vgl. Aj. 696, öfter, d.i. jetzt – da. Auch ὅτ' οὖν παραινοῦσ' οὐδὲν ἐς πλέον ποιῶ, πρὸς σὲ ἱκέτις ἀφῖγμαι, da ich Nichts ausrichte, bin ich zu dir gekommen, O.R. 918, vgl. El. 1310, 1321 ; – c. indic. fut., ὅτε μ' ἐφήσεις, Il. 1.518 (s. ὅταν); auch wie da, sintemal, einen Grund angebend, νῦν δ' ὅτε δὴ καὶ θυμὸν ἑταίρου χώεται αἰνῶς, δείδω, 20.29, vgl. 16.433, Od. 12.22 ; so auch ὅτε γε, Her. 5.92.1 ; ὅτ' οὖν τοιαύτην ἧμιν ἐξήκεις ὁδόν, ἄρχ' αὐτός, Soph. El. 1310 ; τί δῆτα δεῖ σκοπεῖν, ὅθ' οἵδε μὲν τεθνᾶσι, Phil. 427, öfter ; ὅτε τοίνυν τοῦθ' οὕτως ἔχει, προσήκει προθύμως ἐθέλειν, Dem. 1.1 ; ὅτε γε μηδ' ὑμᾶς δύναμαι πείθειν, Plat. Phaed. 84e, vgl. Soph. 254b ; Sp., wie Pol. 3.29.6 ; – ἔστιν ὅτε, es ist wann, bisweilen, Pind. Ol. 10.1 Soph. Aj. 56 ; ἔστιν ὅτε Her. 2.120 (vgl. εἰμί) l.d.
2) c. optat., eine wiederholte Handlung in der Vergangenheit ausdrückend, jedesmal wenn, so oft als, ἔνθα πάρος κοιμᾶθ', ὅτε μιν γλυκὺς ὕπνος ἱκάνοι, wo er früher zu schlafen pflegte, so oft ihn der Schlaf ankam, Il. 1.610 ; σὸν δὲ πλεῖον δέπας αἰεὶ ἕστηχ' ὥσπερ ἐμοί, πιέειν, ὅτε θυμὸς ἀνώγοι, 4.262, vgl. 17.732, 18.566, 19.132, 20.226, 22.502 ; auch ὅτε δή, 3.216, 17.732, ἄλλως τε πάντως χὥτε δεόμενος τύχοι, Aesch. Eum. 696 ; u. in indirekter Rede, dem τότε entsprechend, Soph. O.C. 783 ; ὅτε ζέσειε, Plat. Tim. 70b ; θαμινὰ παρήγγειλεν ὁ Ξενοφῶν ὑπομένειν, ὅτε οἱ πολέμιοι ἰσχυρῶς ἐπικέοιντο, Xen. An. 4.1.16. – Auch wenn im Hauptsatze der optat. steht, αἲ γάρ μιν θανάτοιο ὧδε δυναίμην νόσφιν ἀποκρύψαι, ὅτε μιν μόρος αἰνὸς ἱκάνοι, wenn ihn vielleicht das Todesgeschick trifft, Il. 18.464, vgl. 3.55, 21.429, Od. 9.31, 9.333 ; Theocr. 7.108 ; – ὅτε μή, wie εἰ μή, außer wenn, wenn nicht, οὐκ ἂν ἔγωγε Κρονίονος ἆσσον ἱκοίμην οὐδὲ κατευνήσαιμ', ὅτε μὴ αὐτός γε κελεύοι, Il. 14.247, vgl. 13.319, Od. 16.197 ; auch ohne besonderes Verbum, οὔ τέ τεῳ σπένδεσκε θεῶν, ὅτε μὴ Διῒ πατρί, außer dem Vater Zeus, Il. 16.227. – Hom. setzt übrigens zu dem optat. noch κέν hinzu, οὕτω καὶ τῶν πρόσθεν ἐπευθόμεθα κλέα ἀνδρῶν, ὅτε κέν τιν' ἐπιζάφελος χόλος ἵκοι, Il. 9.524, vgl. ὅταν.
3) bei Hom. auch cum conj. statt ὅταν, οὐδέ τί μιν χρεὼ ἔσται τυμβοχοῆς, ὅτε μιν θάπτωσιν Ἀχαιοί, Il. 21.523, vgl. 16.245, 12.55, Od. 10.486, öfter ; bes. in Gleichnissen, ὡς δ' ὅτε, wie wenn einmal, ὡς δ' ὅτε τις στατὸς ἵππος δεσμὸν ἀπορρήξας θείῃ, Il. 6.506, vgl. 14.414, 15.263, 22.162 ; doch steht auch der indicat. in dieser Vrbdg, τόσον μὲν ἔεργεν ἀπὸ χροός, ὡς ὅτε μήτηρ παιδὸς ἐέργει μυῖαν, 4.130 ; ῥεῖα μάλ' ὡς ὅτε τις τροχὸν κεραμεὺς πειρήσεται, 18.600, kann als conj. aor. mit kurzem Modusvocal erscheinen, man vgl. aber ὡς δ' ὅτε κινήσει Ζέφυρος βαθὺ λήϊον, Il. 2.147 u. 395, wo Spitzner u. Bekker nach den mss. κινήσῃ lesen ; ὅτε κεν c. indic. fut., ξυμβλήσεαι, steht Il. 20.335. Zuweilen ist zu ὡς ὅτε das Verbum aus dem Hauptsatze zu ergänzen, Ἀργεῖοι δὲ μέγ' ἴαχον, ὡς ὅτε κῦμα, Il. 2.394, 18.219 ; aber 4.319, ἐθέλοιμι καὶ αὐτὸς ἃς ἔμεν ὡς ὅτε δῖον Ἐρευθαλίωνα κατέκταν, ist zu ὡς ein eigenes Verbum ἦν zu ergänzen, »wie ich damals war«, so daß ὅτε eine einfache Zeitbestimmung enthält ; vgl. noch ἔρως φρένας ἀμφεκάλυψεν οἷον ὅ τε πρῶτόν περ ἐμισγέσθην φιλότητι, Il. 14.295 ; εἰσόκε θυμὸν ἐνὶ στήθεσσι λάβητε, οἷον (sc. ἐλάβετε) ὅτε πρώτιστον ἐλείπετε πατρίδα γαῖαν, Od. 10.462.
4) Hom. vrbdt ὅτε auch mit μέμνημαι, wie Il. 15.18, ἦ οὐ μέμνῃ ὅτε τ' ἐκρέμω ὑψόθεν, erinnerst du dich nicht an die Zeit, als du hingst, wo wir einfacher zu sagen pflegen »daß du hingst« ; vgl. 20.188, 21.396 ; eben so ἄκουσα εὐχομένης, ὅτ' ἔφησθα, ich hörte dich rühmen, als du sagtest, 1.397 ; nach λαθεῖν, 17.627 ; nach μέμνημαι auch Ar. Av. 1054, Vesp. 354 ; u. in Prosa, Ἀθηναῖοι μεμνημένοι καὶ Πλειστοάνακτα ὅτε εἰσβαλὼν ἀπεχώρησε πάλιν, Thuc. 2.21 ; μέμνημαι καὶ τοῦτο ὅτε σοῦ λέγοντος συνεδόκει καὶ ἐμοί, Xen. Cyr. 1.6.8 ; vgl. Plat. Men. 79d ; u. vollständig Lys. 18.76 : ἐκείνου τοῦ χρόνου μνησθέντας ὅτ' ἐνομίζετε, wo man ungenau sagt, daß es für ὅτι steht ; τοὐναντίον ἀκούομεν ἐν ἄλλοις ὅτε οὐδὲ βοὸς ἐτολμῶμεν γεύεσθαι, Plat. Legg. VI.782c, vgl. Alc. II, 141d. Auch mit οἶδα vrbdt es Eur. Hec. 112, οἶσθ' ὅτε χρυσέοις ἐφάνη ξὺν ὅπλοις, wie Hom. sagt ᾔδεα μὲν γάρ, ὅτε πρόφρων Δαναοῖσιν ἄμυνεν, Il. 14.71. Daraus erklärt sich denn, wie Xen. Hell. 6.5.46 sagt τῶν ὑμετέρων προγόνων καλὸν λέγεται, ὅτε τοὺς Ἀργείων τελευτήσαντας οὐκ εἴασαν ἀτάφους γενέσθαι, es wird eine schöne Tat erzählt aus der Zeit, als sie, für »daß sie« ; – ὅτ' ἄν, = ὅταν (s. oben), u. eben so ὅτε κεν, – ὅτε δή, und ὅτε δή ῥα, oft bei Hom., alsnun, als nun also, gewöhnlich mit dem indic., auch ὅτε κεν δή, Il. 8.180 ; – ὅτε τε, wie ὅς τε u. ä. (s. τέ), das Relativum mit dem vorhergehenden Satze enger verbindend, oft bei Hom. u. Hes., auch ὅτε πέρ τε, wie Il. 4.259, ἐν δαίθ' ὅτε πέρ τε γερούσιον αἴθοπα οἶνον κέρωνται, wenn ja auch, vgl. 10.7, öfter ; ὅτε περ allein, 5.802, 14.319, 323 u. öfter ; Hes. Th. 291. – Auch πρίν γ' ὅτε wird verbunden, bevor, eher als, Od. 13.322, u. πρίν γ' ὅτε δή, Il. 9.488, 12.437, Od. 23.43, u. πρίν γ' ὅτ' ἄν, c. conj. aor., Od. 2.374, 4.477, wie auch εἰς ὅτε κεν, für die Zeit, wenn etwa, c. conj. aor., 2.99, 19.144. Vgl. εἰσόκε.

ὅτε, temporal particle (correlat. of πότε, τότε),
when; with indic., (so generally in cl., but also with optative, subjc.; LS, see word), most freq. with aor., Mat.9:25, Mrk.1:32, Luk.4:25, Jhn.1:19, Act.1:13, Rom.13:11, Gal.1:15, Rev.1:17, al.; with impf., Mrk.14:12, Jhn.21:18, Rom.6:20, 1Th.3:4, al.; with pf., since, now that, 1Co.13:11 (B, ἐγένομην); with praes., Mrk.11:1, Jhn.9:4, Heb.9:17, with fut. (Hom.; of a def. fut. as opp. to the indef. fut. of ὅταν with subjc.), Luk.17:22, Jhn.4:21, 23 5:25 16:25, Rom.2:16 (T, txt., WH, mg.), 2Ti.4:3 (in all which instances, and with pres., Jo, l.with, ὅ. follows a subst. of time, and is equiv. to a rel. phrase, ἐν ᾧ or ᾗ).
(AS)