ου (ὁ) [ᾰ]
      1 rassemblement, multitude, IL. 15, 689, etc. ; en parl. de livres, PLAT. Rsp. 364 e ;
      2 bruit d’une foule rassemblée, IL. 10, 13 ; 19, 81 ; d’où tumulte, IL. 2, 96 ; 9, 573, etc. ; particul. bruit d’un combat, tumulte d’une mêlée, IL. 7, 307, etc. ; PD. I. 7, 25.

Étym. ὁμός.

ὁ, noise, din, esp. of the confused voices of a number of men (coupled with δοῦπος, the tramp of men), Il. 9.573, 23.234, Od. 10.556 (nowh. else in Od.) ; also opp. the sound of flutes and pipes, συρίγγων τ’ ἐνοπὴν ὅμαδόν τ’ ἀνθρώπων Il. 10.13, cf. Pi. N. 6.38, Philyll. 5 (lyr.) ; ὅ. ἄλυρον ἔλεγον E. Hel. 185 (lyr.) ; rarely of a tempest, Il. 13.797.
noisy throng or mob of warriors, 7.307, 15.689, 17.380; metaph, βίβλων ὅ. Pl. R. 364e.
din of battle, Hes. Sc. 155, 257 ; χάλκεον στονόεντ’… ὅμαδον the din of brazen war, Pi. I. 8 (7).27. — Ep. and Lyr., never in Trag., exc. in E. l.c. (lyr.), once in Pl. l.c.

ὁ (ὁμός), Lärm, Getöse, welches eine große Menschenmenge durch verworrenes Durcheinanderreden hervorbringt ; τῶν δὲ τάχ' ἀμφὶ πύλας ὅμαδος καὶ δοῦπος ὀρώρει, Il. 9.573, vgl. 23.234, Od. 10.556 ; συρίγγων τ' ἐνοπὴν ὅμαδόν τ' ἀνθρώπων, 10.13 ; ὅμαδος ἀλίαστος ἐτύχθη, 12.471 ; auch vom Sturmeshrausen, 13.797. – Uebertr. die Menschenmenge selbst, ὁ μὲν μετὰ λαὸν Ἀχαιῶν ἤϊ', ὁ δ' εἰς Τρώων ὅμαδον κίε, Il. 7.307, die lärmende Kriegerschar ; ἐνὶ πρώτῳ ὁμάδῳ Τρώεσσι μάχεσθαι, 17.380, vgl. 15.689 ; – Kampfeslärm ist es Hes. Sc. 155, 147, wie Pind. sagt χάλκεον στονόεντ' ἀμφέπειν ὅμαδον, I. 7.25 ; aber Χαρίτων ὁμάδῳ φλέγεν, N. 6.39, vom Gesange ; ὅμαδον ἔκλυον ἄλυρον, Eur. Hel. 185 ; die Menge übh., βίβλων ὅμαδον παρέχονται μουσαίου, Plat. Rep. II.364e.