(τὼ) les deux yeux. Les seules formes us. sont le nom. duel ὄσσε, IL. 1, 200 ; OD. 4, 705 ; 10, 247, etc. ; ou les formes du plur. : gén. ὄσσων, HÉS. Th. 826 ; ESCHL. Pr. 400 ; dat. ὄσσοις, HÉS. Sc. 430 ; ESCHL. Pr. 144, etc. ; ὄσσοισι, HÉS. Sc. 426 ; ὄσσοισιν, HÉS. Sc. 145 ; acc. ὄσσε, IL. 3, 427, etc. ; OD. 4, 186, etc. ; construit avec un adj. duel : ὄσσε φαεινώ, IL. 14, 236 ; au pl. neutre, ὄσσε φαεινά, IL. 13, 435, des yeux brillants ; avec un verbe au duel : ὄσσε λαμπέσθην ; au plur. ὄσσε φάανθεν, IL. 1, 200, m. sign. ; cf. OD. 4, 705 ; 10, 247, etc. ; ou au sg. ὄσσε δεδήει, IL. 12, 466, ses yeux brillaient.

Étym. p. proto-grec *ok^wϳe, de la R. indo-europ. *h₃ek^w-, voir ; cf. ὄμμα, ὄπωπα, ὄσσομαι.

τώ, prop. neut. dual, the two eyes, nom. and acc. freq. in Hom., who however adds the Adj. in the pl., ὄ. φαεινά, αἱματόεντα, Il. 13.435, 616 (dual φαεινώ 14.236); and the Verb in the sg., πυρὶ δ’ ὄ. δεδήει 12.466 ; ὀξύτατον κεφαλῆς ἒκ δέρκεται ὄ. 23.477 ; ἐν δέ οἱ ὄ. δαίεται Od. 6.131 ; later gen. pl. ὄσσων Hes. Th. 826, A. Pr. 400 (lyr.), Supp.Epigr. 3.400.5 (Delph., iii BC); dat. ὄσσοις, ὄσσοισι, Hes. Sc. 145, 426, 430, Sappho 29, A. Pr. 144 (lyr.), 679, Ag. 469 (lyr.), S. Ant. 1231, Ichn. 47, etc. ; Eust. 58.28 cites also dat. ὄσσει, and Hsch. gen. pl. ὀσσέων. (Prob. I.-E. oq^u-ye, cf. ὄσσομαι, ὄψομαι.)

τώ, neutr. dual., mit ΟΠ, ὄψομαι, zusammenhangend, die beiden Augen ; Hom. nur nom. u. accus.; τὸν δὲ σκότος ὄσσε κάλυψεν, Il. 4.461, u. sehr häufig in dieser Verbindung ; πάλιν τρέπεν ὄσσε φαεινώ, 13.3 ; ὄσσε λαμπέσθην, 21.415 ; aber auch mit dem sing., ὄσσε δεδήει, 12.466, oft ; das adj. steht auch im plur. dabei, ὄσσε φαεινά, αἱματόεντα, 13.435, 617 ; Hes. u. Tragg., die auch den gen. ὄσσων u. dat. ὄσσοις haben, Hes. Th. 826, Sc. 145, 426, 430 ; ἀπ' ὄσσων Aesch. Prom. 398 ; φοβερὰ δ' ἐμοῖσιν ὄσσοις ὁμίχλη προσῇξε 144, wie Ag. 456 ; ἣν μήποτ' ἐγὼ προσιδεῖν ὤφελον, ὄσσοις, Soph. Trach. 994, wie Ant. 1216 ; ὕπνος ἐπ' ὄσσοις κίδναται, Eur. Hec. 916 ; ἐμοὶ κατ' ὄσσων ὡρμήθη δάκρυ, Med. 906 (ὄσσε nur Aesch. Pers. 1021, Eur. Troad. 1314); so auch sp.D., ὄσσοις Ep.adesp. 283 (Plan. 96), ὄσσων, Theocr. 24.73. – Eust. Il. 58.27 führt vom sing. auch den dat. ὄσσει an, und die Gramm. nehmen einen zweifachen nom. sing. an, ὁ ὄσσος u. τὸ ὄσσος, wovon Hesych. ὀσσέων bemerkt (vgl. ὄσσομαι).