ου (ὁ) extrémité de la colonne vertébrale, le sacrum, RUF. p. 31 ; LUC. Lex. 2 ; en parl. d’animaux, croupion, AR. Ran. 222, Pl. 122, Pax 1239, etc.

Étym. indo-europ. *h₁ers, *h₁ors-, derrière, anus ; cf. angl. arse.

ὁ, end of the os sacrum (cf. ὀρροπύγιον), Gal. 19.127, Sch. Ar. Pl. 122, Moer. p. 284 P., Ath. 13.565f; but Ammon. (Diff. p. 27) identifies it with ταῦρος III, cf. Poll. 2.173 ; = τράμις, Ruf. Onom. 101. generally, rump, Ar. Ra. 222, Pax 1239, Lys. 964, etc. (The orig. form was prob. ὄρσος (contained in Ion. ὀρσοπύγιον, v. ὀρροπ-, and perh. in ὀρσοθύρη), cf. OE. ears, OHG. ars, etc. ; akin also to οὐρά.)

ὁ, das Ende des Steißbeins, an welchem bei den Tieren der Schwanz sitzt, θλίβει τὸν ὄρρον, Ar. Pax 1205 ; übh. Steiß, wie Lys. 964, ποῖοι δ' ὄρχεις, ποία δ' ὀσφύς ; ποῖος ἂν ὄρρος ; ἀλγεῖν ἄρχομαι τὸν ὄρρον, Ran. 222 ; ἀνατεθεὶς ἐπὶ τὴν ἀστράβην ἐδάρην τὸν ὄρρον, Luc. Lexiph. 2. – Mit οὐρά zusammenhangend ; vgl. Arsch.