α ou ος, ον :
      1 de montagne, PD. N. 2, 11 ; ESCHL. Ag. 497 ; SOPH. Ph. 937 ; EUR. Hipp. 1127, etc. ; AR. Av. 740 ; XÉN. Cyn. 5, 17 ; PLAT. Leg. 677 b, etc. ;
      2 de montagnard, LUC. Zeux. 5.

➳ Gén. pl. fém. dor. ὀρειᾶν, PD. l. c.

Étym. ὄρος, cf. ὀρεινός.

α, ον, also ος, ον Plu. 2.965c, Luc. Demon. 2, DDeor. 20.3 ; Ep. οὔρειος : — of or from the mountains, mountain-haunting, νύμφην οὐρείην h.Merc. 244, cf. Hes. Fr. 198, Phoronis 2 ; this Ep. form is also used by Trag. and Com. in lyr., S. Ant. 352, E. IT 127, 1126, Ph. 806, Ar. Av. 1098, etc. ; but ὄρειος (which is not only Att. but Ion., v. infr.) in trim., as in A. Ag. 497, S. Ph. 937 ; Μήτηρ ὀρεία, of Rhea, Ar. Av. 746 (lyr.); Ion. gen., Μητρὸς Ὀρέης IG 12(7).75 (Amorgos); Ion. acc. pl., πέτρας ὀρείας Hippon. 35.5 ; in Prose, ὄρειοί τινες… νομῆς Pl. Lg. 677b, cf. Criti. 109d ; opp. ἄγροικος, of animals, Arist. HA 488b2 ; so ὀρειότερος Opp. C. 2.22.

auch 2 Endgn, = ὀρεινός, im Gebirge sich aufhaltend ; ὀρειᾶν Πελειάδων, Pind. N. 2.11 ; ὕλη, Aesch. Ag. 483 ; θῆρες, die Tiere des Gebirges, Soph. Phil. 925 ; ποίμνια, O.R. 1028 ; Eur. Suppl. 49 u. öfter ; δρυμός, Bergwald, Hipp. 1127 ; θεά, Rhian. 9 (VI.173), von der Rhea, wie Eur. Hel. 1317 ; Ar. Av. 746 ; νάπαι, ib. 740 ; γένος, νομῆς, Plat. Critia. 109d ; Legg. III.677b ; λαγωοί, Xen. Cyn. 5.17 ; Sp., γυνή, Luc. D.D. 20.3 ; auch vom Orte, gebirgig, Λοκρῶν ὄρειοι πρῶνες, Soph. Trach. 785 ; in ion. Form οὔρειος, H.h. Merc. 244.