*ὄνειραρ (τὸ) (seul. gén. ὀνείρατος et plur. ὀνείρατα) :
      1 rêve, songe, ESCHL. Pr. 658, etc. ; SOPH. El. 460 ; etc. ; EUR. Alc. 354, etc. ; AR. Vesp. 53 ; HDT. 1, 120 ; XÉN. An. 4, 3, 13, etc. ;
      2 rêverie, chose vaine, au plur. PLAT. Leg. 695 c.

➳ Gén. ὀνείρατος, PLAT. Theæt. 201 d, 278 e ; Leg. 969 b ; PAUS. 3, 14, 4 ; A.RH. 4, 1732.

Étym. cf. ὄναρ, ὄνειρος.

v. ὄνειρος.

ὀνείρατος, τό, = ὄναρ, ὄνειρος, Traum, von EM. angeführt. Davon bei Hom. τὰ ὀνείρατα, als unregelmäßiger plur. zu ὄνειρος oder ὄναρ, Od. 20.87 ; ἐν τὠνείρατι, Aesch. Ch. 524 ; ὀνειράτων ἀλίγκιοι μορφαῖσι, Prom. 446, u. öfter im gen. plur., οὑξ ὀνειράτων φόβος Ch. 916 ; der dat., ἐν δ' ὀνείρασιν ἐξηγειρόμην, Ag. 865, auch Prom. 658 ; νυκτίφοιτ' ὀνείρατα, 660 ; ἐν ὀνείρασιν, Eur. Alc. 3551. T. 452 ; ὀνείρατ' ἀγγέλλουσα, Or. 617 ; πέμψαι τάδ' ὀνείρατα, Soph. El. 452 ; ὀνειράτων 473 ; ἐν ὀνείρασιν O.R. 981 ; ὀνείρατα ὑποκρίνεσθαι, Ar. Vesp. 63 ; τὰ τῶν ὀνειράτων ἐχόμενα, Her. 1.120 ; ἄκουε δὴ ὄναρ ἀντὶ ὀνείρατος, Plat. Theaet. 201d ; öfter im plur. ὀνείρατα, z. V. πάντῃ σχεδὸν οἷον ὀνείρατα λέγων ἢ πλάττων Legg. V.746a.