'[ῡ] (impf. ὤλλυν, f. ὀλέσω, att. ὀλῶ, ao. ὤλεσα, pf. ὀλώλεκα, pf.2 au sens neutre ὄλωλα, pl.q.pf. ὀλώλειν, postér. ao. pass. ὠλέσθην) perdre, càd. :
   I. 1 au sens causal, faire périr, détruire, anéantir : en parl. de pers. : ὀλλ. τινά, PD. O. 1, 127 ; SOPH. Ant. 751, faire périr qqn ; στρατόν, ESCHL. Pers. 728, anéantir une armée ; en parl. de choses : πόλιν, OD. 9, 188, ruiner ou détruire une ville ; τρίχας ἐκ κεφαλῆς, OD. 13, 399, faire tomber les cheveux de la tête ; à la fois en parl. de pers. et de choses : νῆάς τ' ὀλέσας καὶ πάντας Ἀχαιούς, IL. 8, 498, ayant détruit les vaisseaux et tous les Grecs ;
      2 au sens pass. subir la perte de (de la vie, d’un butin, etc.) ESCHL. Eum. 248 ;
   II Moy. ὄλλυμαι (f. ὀλοῦμαι, ao.2 ὠλόμην, pf.2 de forme act. ὄλωλα) :
      1 périr, mourir de mort violente : ὑπό τινι, par le fait ou de la main de qqn, IL. 16, 489, ou par suite de qqe ch. OD. 3, 235 ; ὀλέθρῳ ὀλέσθαι, OD. 4, 489, subir la mort ; κακὸν οἶτον, IL. 3, 417 ; κακὸν μόρον, IL. 21, 133, subir un sort funeste, périr misérablement ; ὄλοιο, ATT. formule d’imprécation, puisses-tu périr ! ὄλοιτο, ATT. puisse-t-il périr ! particul. au pf.2 ὄλωλα, dans Hom. au sens du pf. j’ai succombé, je succombai, IL. 15, 111 ; 24, 384 ; qqf. en ce sens chez les Att. : οἱ ὀλωλότες, ESCHL. Ag. 346 ; SOPH. Ant. 174, ceux qui ont succombé, les morts ; mais d’ord. chez les Att. au sens d’un prés. je péris, je succombe, ATT. : joint à οἴχωκα, SOPH. Aj. 896 ; en ce sens OD. 4, 318 ;
      2 être perdu ; en gén. être ruiné, anéanti, en parl. d’Ilion, IL. 13, 772 ; de gloire, IL. 9, 415 ; du retour dans la patrie, IL. 9, 413, etc. ;
      3 au part. ao.2, sens actif, ὀλόμενος, funeste, EUR. Med. 1253 ; H.f. 1061, etc.

➳ Mot poét. ; en prose on emploie ἀπόλλυμι. Impf. itér. ὀλέεσκον (var. ὀλέκεσκον de ὀλέκω) IL. 19, 135. Fut. épq. ὀλέσσω, IL. 12, 250 ; OD. 2, 49 ; ion. ὀλεω, -έεις, etc. HDT. 1, 34, etc. Ao. épq. et lyr. ὄλεσα, OD. 23, 319 ; EUR. Ph. 663 ; ou ὄλεσσα, IL. 19, 60 ; OD. 21, 284, etc. ; part. dor. ὀλέσαις, PD. O. 1, 79. Moy. impf. dor. ὠλλύμαν [ᾱ] EUR. Hec. 914 ; fut. épq. ὀλέομαι, IL. 21, 133. Ao.2 épq. ὀλόμην, OD. 11, 197 ; dor. ὠλόμαν [ᾱ] AR. Pax 1013 ; ὀλόμαν [ᾱ] EUR. I.T. 152 ; sbj. 2 sg. ὄληαι, IL. 3, 417 ; opt. 3 pl. ὀλοίατο, ESCHL. Sept. 552, part. épq. (voir 3) οὐλόμενος, IL. 1, 2 ; etc. ESCHL. Pr. 397 ; EUR. Ph. 1528.

Étym. p. *ὄλνυμι, de la R. indo-europ. *h₃elh₁-, détruire ; cf. ὀλοός, lat. dēleō, ab-oleō.

'

S. Ant. 673, E. Or. 1303 ; part. ὀλλύς Il. 8.472, fem. pl. ὀλλῦσαι ib. 449 ; — also ὀλλύω, Archil. 27, Com.Adesp. 608, (προσαπ-) Hdt. 1.207 ; poet. ὀλέκω; impf. 3 pl. ὤλλυσαν A. Pers. 461, S. OC 394 ; Ep. ὀλέεσκον Q.S. 2.414 (cf. ὀλέκω) ; fut. ὀλέσω Od. 13.399, Hes. Op. 180 ; Ep. also ὀλέσσω Il. 12.250, Od. 2.49 ; Ion. ὀλέω (ἀπ-) Hdt. 1.34, etc. ; Att. ὀλῶ, εῖς, εῖ, S. OT 448, E. Andr. 856 (lyr.) ; aor. ὤλεσα Il. 22.107, A. Ag. 1017 (lyr.), etc. ; Ep. ὄλεσα, ὄλεσσα, Od. 23.319, 21.284, etc. ; — Med. ὄλλυμαι, Il. 20.21, S. OT 179 (lyr.) ; impf. ὠλλύμην Id. El. 927, E. Alc. 633 ; fut. ὀλέομαι, οῦμαι, 2 pl. ὀλέεσθε Il. 21.133 ; but 3 sg. ὀλεῖται 2.325 ; aor.2 ὠλόμην, 3 sg. ὤλετο 13.772, A. Eu. 565 (lyr.), etc. ; Ion. ὀλέσκετο (ἀπ- Od. 11.586) ; part. ὀλόμενος as Adj., v. οὐλόμενος ; pf. ὄλωλα, v. B. 111 ; plpf. ὀλώλειν Il. 10.187 ; — Pass., aor. ὀλεσθῆναι, fut. ὀλεσθήσομαι (ἀπ-), LXX Ps. 82 (83).17, Gal. 9.728. — The simple Verb only Poet. and later Prose, as LXX, ἀπόλλυμι being used in Com. and Classical Prose. Act.; destroy, make an end of, and of living beings, kill, νῆάς τ’ ὀλέσας καὶ πάντας Ἀχαιούς Il. 8.498, cf. Od. 23.319 ; γένος ὀλέσσαι… θανάτῳ Pi. P. 3.41 ; γένος ὠλέσατε πρυμνόθεν A. Th. 1061 (anap.) ; θανεῖται καὶ θανοῦσ’ ὀλεῖ τινα S. Ant. 751 ; ὀλεῖ ὀλεῖ με E. Andr. 856 (lyr.) ; ἁφιλοχρηματία Σπάρταν ὀλεῖ, ἄλλο γὰρ οὐδέν Orac. ap. Arist. Fr. 544 ; also, of doing away with evil, νῆστιν ὤλεσεν νόσον A. Ag. 1017 (lyr.).
lose, μένος, θυμόν, ψυχήν, ἦτορ ὀλέσαι, lose life, die, Il. 8.358, 13.763, 5.250 ; πόνον ὀρταλίχων ὀλέσαντες A. Ag. 54 (anap.) ; ἄγραν ὤλεσα Id. Eu. 148 (lyr.) ; τᾶς ἀνάνδρου κοίτας ὀλέσασα λέκτρον E. Med. 436 (lyr.). Med., perish, come to an end, and of living beings, die, esp. a violent death, ἀπ’ αἰῶνος νέος ὤλεο Il. 24.725 ; ὤλεθ’ ὑπ’ Αἰγίσθοιο δόλῳ Od. 3.235 ; δόλοις ὀλούμεθ’ A. Ch. 888 ; ἦέ τις ὤλετ’ ὀλέθρῳ Od. 4.489 ; c. acc. cogn., κακὸν οἶτον ὄληαι, ὀλέεσθε κακὸν μόρον, Il. 3.417, 21.133 ; θάνατον AP 7.745 (Antip.Sid.) ; ὄλοιο, ὄλοισθε, may΄st thou, may ye perish ! a form of cursing very common in Trag., S. Ph. 961, 1019, 1285, etc. ; so ὀλοίμην Id. OT 645 ; ὄλοιτο ib. 1349 (lyr.), etc. ; ὄλοιντο Id. Tr. 383 ; — Hom. has Act. and Med. in emphatic contrast, ὀλλύντων τε καὶ ὀλλυμένων Il. 4.451, 8.65, cf. 11.83. of things, to be lost, μή τί μοι ἐκ μεγάρων κειμήλιον… ὄληται Od. 15.91 ; ὤλετό μοι νόστος Il. 9.413, cf. Od. 1.168 ; κλέος Il. 9.415, cf. A. Supp. 918. pf. ὄλωλα (Syrac. ὀλώλω, Hilgard Exc. ex Hdn. p. 30), to have perished, to be dead, undone, ruined, ὄλωλε μάχῃ ἔνι Il. 15.111, al., cf. A. Pers. 255, 1016 (lyr.), etc. ; τῶν ὀλωλότων of the dead, Id. Ag. 346, cf. 672, 1367, S. Ant. 174 ; also of things, to be in a state of ruin, ἐσθίεταί μοι οἶκος, ὄλωλε δὲ πίονα ἔργα Od. 4.318.

[ῡ], (ΟΛ), fut. ὀλῶ, ep. ὀλέσω, Od. 13.399, Hes. O. 182, auch ὀλέσσω, Il. 12.250, Od. 2.49, aor. ὤλεσα, u. nicht augmentiert bei Hom. ὄλεσσα, ὄλεσκεν Bekker Il. 8.270 statt ὄλεσσεν, perf. ὀλώλεκα, med. ὄλλυμαι, fut. ὀλοῦμαι, aor. ὠλόμην, ὀλέσθαι (οὐλόμενος, s. besonders), u. der Bdtg nach dazu gehörig perf. II. ὄλωλα, sehr Späte haben auch einen aor. ὀλεσθῆναι, vgl. Lobeck Phryn. 852;
vernichten, verderben, töten, im pass. vernichtet, getötet werden ; Ἕκτωρ ὀλλὺς Ἀργείους, Il. 10.201 ; οἰμωγή τε καὶ εὐχωλὴ πέλεν ἀνδρῶν ὀλλύντων τε καὶ ὀλλυμένων, 4.451, öfter in dieser Zusammenstellung ; Ἕκτωρ ἧφι βίηφι πιθήσας ὤλεσε λαόν, richtete es zu Grunde, 22.107 ; πόλιν ἔπραθον, ὤλεσα δ' αὐτούς, Od. 9.40 ; auch von leblosen Dingen, νῦν ἐφάμην νῆάς τ' ὀλέσας καὶ πάντας Ἀχαιοὺς ἂψ ἀπονοστήσειν, Il. 8.498, vgl. Od. 23.319 ; πόλιν, 9.188 ; γένος ἀμὸν ὀλέσσαι οἰκτροτάτῳ θανάτῳ, Pind. P. 3.41 ; ἄνδρας, Ol. 1.79 ; ἰοὶ προσπιτνόντες ὤλλυσαν, Aesch. Pers. 453 ; ναυτικὸς πεζὸν ὤλεσε στρατόν, 714 ; Οἰδιπόδα γένος ὠλέσατε πρυμνόθεν, Spt. 1048, öfter ; ἥδ' οὖν θανεῖται καὶ θανοῦσ' ὀλεῖ τινα, Soph. Ant. 867 ; νῦν γὰρ θεοί σ' ὀρθοῦσι, πρόσθε δ' ὤλλυσαν, O.C. 395 ; geradezu töten, τοὺς δὲ δισσάρχας ὀλέσσας βασιλεῖς, Aj. 383, öfter ; ὃ καὶ γῆν καὶ πόλεις ὄλλυσι, Eur. Or. 524, u. oft in der Bdtg »töten«. In Prosa ist das Kompos. ἀπόλλυμι im Gebrauch, aber sp.D. haben das simpl. in dieser Bdtg. – Oft auch = verlieren, ohne daß die eigene Schuld daran immer hervorträte ; bes. im aor. ὤλεσα, εἵως φίλον ὤλεσε θυμόν, Il. 11.342 u. öfter, auch αὐτὸς δ' ὤλεσε θυμὸν ὑφ' Ἥκτορος, er verlor sein Leben durch Hektor, 17.616 ; öfter ψυχήν, μένος, ἦτορ ; ἑταίρους ὤλεσε καὶ νῆα, Od. 19.274 ; ἄγραν ὤλεσα, Aesch. Eum. 143, πόνον, Ag. 54.
Med. umkommen, bes. eines gewaltsamen Todes sterben, u. verloren gehen ; ὡς Ἀγαμέμνων ὤλεθ' ὑπ' Αἰγίσθοιο δόλῳ, Od. 3.235 ; ὤλετ' ὀλέθρῳ ἀδευκέϊ, 4.489, öfter ; auch κακὸν οἶτον ὄληαι, Il. 3.417, wie ὀλέεσθε κακὸν μόρον, im bösen Tode, 21.133 ; von Sachen, νῦν ὤλετο πᾶσα κατ' ἄκρης Ἴλιος, ging unter, 13.772, ὤλετο μέν μοι νόστος, 9.413, ging verloren, wie τοῦ δ' ὤλετο νόστιμον ἦμαρ, Od. 1.168 ; δόλοις ὀλούμεθα, Aesch. Ch. 875 ; ὤλετο πρὸς χειρὸς ἕθεν, Suppl. 65, öfter ; im opt. aor. als Verwünschungsformel, ὄλοιθ' ὃς πόλει μεγάλ' ἐπεύχεται, Spt. 434, δυσπαλάμως ὄλοιο, Suppl. 847, wie ὀλοίμαν, ὄλοιο, ὄλοιντο, Soph. O.R. 664, El. 283, Trach. 382 ; ὡς ὄλοιτο παγκάκως, Eur. Hipp. 407 ; ὤλλυθ' ὡς ἀναξίως, Soph. Phil. 680 ; ἡνίκ' ὤλλυτο πόλις, Eur. Hec. 767 ; κεραυνῷ ὀλέσθαι, Andr. 1194 ; Arr. u. sp.D. – Das perf. ὄλωλα, ich bin untergegangen, Il. 24.384, υἱὸς γάρ οἱ ὄλωλε μάχῃ ἔνι 15.111 ; οἱ ὀλωλότες, die Toten, Aesch. Ag. 337 ; μαντευσόμεσθα τἀνδρὸς ὡς ὀλωλότος, 1340 ; Soph. O.R. 126 u. öfter ; oft bes. bei Att. = verloren sein, zu Grunde gehen, ἐσθίεταί μοι οἶκος, ὄλωλε δὲ πίονα ἔργα, Od. 4.318 ; ὄλωλα τῇδ' ἐν ἡμέρᾳ, Soph. El. 664 ; οἴχωκ', ὄλωλα, Aj. 880, öfter, wie auch sp.D., Anacr. 33.9. – In Prosa ist das comp. ἀπόλλυμι im Gebrauch.

1. Act. = Lat. perdo,
2. to destroy, make an end of , (Homer)
3. to lose , θυμόν, ψυχήν, μένος, ἦτορ ὀλέσαι to lose life, (Homer); πόνον ὀλέσαντες having lost their labour, (Aeschulus Tragicus)
4. Mid., = Lat. pereo,
5. to perish, come to an end , (Homer); also with accusative cognate, κακὸν οἶτον, κακὸν μόρον ὀλέσθαι to die by an evil death, (Iliad by Homer):—; ὄλοιο, ὄλοισθε may'st thou, may ye, perish! an imprecation, [variant datesTragica Adespota; so, ὀλοίμην, ὄλοιτο, ὄλοιντο, (Sophocles Tragicus)
6. to be ruined, undone , (Homer), attic
7. of things, to be lost , (Homer)
8. perfect ὄλωλα, in sense of Mid., to have perished, to be undone, ruined , (Iliad by Homer), etc.; τῶν ὀλωλότων of the dead , (Aeschulus Tragicus) (ML)