ου (ὁ) :
      1 pass. perte, ruine, mort, IL. 7, 402, etc. ; OD. 1, 11 ; PD. P. 2, 41 ; ESCHL. Ch. 362, etc. ; SOPH. O.R. 430, etc. ; THC. 7, 27, etc. ; XÉN. An. 1, 2, 26 ; PLAT. Rsp. 534 b, etc. ;
      2 act. ce qui cause la ruine, fléau, HÉS. Th. 326 ; en parl. d’un homme, HDT. 3, 142 ; AR. Lys. 325 ; DÉM. 119, 8 ; 269, 19 ; 582, 1 ; LUC. D. mort. 9, 4, etc.

Étym. ὄλλυμι.

ὁ, ruin, destruction, death, αἰπὺς ὄ. Il. 11.174, al. ; λυγρὸς ὄ. 10.174, al. ; ὄ. ἀδευκής Od. 4.489 ; οἴκτιστος ὄ. 23.79 ; ἵνα ψυχῆς ὤκιστος ὄ. Il. 22.325 ; ὀλέθρου πείρατα, like τέλος θανάτοιο, the consummation of death, 6.143 ; ὄ., opp. γένεσις, Parm. 8.21, 27 ; οὐκ εἰς ὄλεθρον ; as an imprecation, plague take thee! S. OT 430 ; χρημάτων ὀλέθρῳ by destruction of property. Th. 7.27 ; εἶναι ἐν ὀλέθρῳ Antipho 1.29 ; ἐπ’ ὀλέθρῳ τῶν χρωμένων E. Ph. 534 ; ἐκκλησιάζειν ἐπ’ ὀλέθρῳ Ar. Th. 84 ; οὐκ ἐπὶ δουλείᾳ κολάζοντες οὐδ’ ἐπ’ ὀλέθρῳ Pl. R. 471a ; pl., Phld. Rh. 2.140S.
that which causes destruction, pest, plague, Hes. Th. 326 ; contemptuously of persons, γεγονὼς κακῶς καὶ ἐὼν ὄ. Hdt. 3.142 ; ὑπὸ γερόντων ὀ. Ar. Lys. 325 ; ὄ. ἄνθρωπος Eup. 376, cf. Men. 533.13 ; ὄ. Μακεδών, of Philip, D. 9.31 ; ὄ. γραμματεύς a pestilent scribe, of Aeschines, Id. 18.127 ; τὸν βάσκανον, τὸν δ’ ὄ. the cheat, the pest! Id. 21.209 ; ἀνθρώπους οὐδ’ ἐλευθέρους ἀλλ’ ὀ. Id. 23.202 ; πολλοὶ ὄ. καὶ μεγάλοι Pl. R. 491b.
seduction, Ἑλένης E. IA 1382 (troch.).

ὁ (ὀλέσθαι), Verderben, bes. Untergang, Tod ; λυγρὸς ὄλ., im Ggstz von βιῶναι, Il. 10.174 ; ἦ μάλα δή σε κιχάνεται αἰπὺς ὄλεθρος, 11.411, öfter ; σχεδόθεν δέ οἱ ἦεν ὄλ., 16.800 ; μνηστῆρσι δὲ φαίνετ' ὄλεθρος, Od. 19.557, öfter ; ἐπῆλθεν αὐτοῖς ὄλεθρος, auch ἀδευκής, οἴκτιστος, 4.489, 23.79 ; ὄλεθρος ψυχῆς, Untergang des Lebens, Il. 22.325 ; Pind. P. 2.21 ; Tragg., Ἀγαμεμνονίων οἴκων ὄλεθρος Aesch. Ch. 849, ἐμοὶ ζητῶν ὄλεθρον Soph. O.R. 659 ; οὐκ εἰς ὄλεθρον ; Verwünschungsformel, 430 ; ἐπ' ὀλέθρῳ τῶν χρωμένων, Eur. Phoen. 537, öfter ; u. in Prosa, χρημάτων τ' ὀλέθρῳ καὶ ἀνθρώπων φθορᾷ ἐκάκωσε τὰ πράγματα, durch Geldverlust, Thuc. 7.27 ; ὄλεθρος καὶ διαφθορά, Plat. Rep. VI.495a ; Ggstz von γένεσις, Phil. 15b ; Folgde. – Auch was Verderben bringt, Hes. Th. 326 ; bes. von Menschen, verderblich, der Anderen Verderben bringt, γεγονώς τε κακὸς καὶ ἐὼν ὄλ., Her. 3.142, wenn man nicht mit Valcken zu 5.67 »ein des Todes würdiger Verbrecher« erklären will ; vgl. ἀπάγετέ με τὸν ὄλεθρον μέγαν, Soph. O.R. 1343, nach Emend.; kom. vrbdt Ar. Lys. 325 ὄλεθροι γέροντες ; Dem. braucht es oft als Schimpfwort, nennt den Philipp ὄλεθρος μακεδών, 9.31, den Aeschines ὄλεθρος γραμματεύς, 18.127, vgl. 21.210 ; Luc. Mort.D. 9.4 ; Plut.

ὄλεθρος, -ον
(< ὄλλυμι, to destroy), [in LXX for שֹׁד. שָׁדַד, etc. ;]
ruin, destruction, death: 1Th.5:3, 1Ti.6:9; αἰώνιος, 2Th.1:9 (L, txt., ὀλέθριος, which see); εἰς ὄ. τῆς σαρκός, for physical discipline, to destroy carnal lusts, 1Co.5:5.†
(AS)