ή, όν, qui sert à délimiter, à définir, ARSTT. An. 2, 2, 1, etc. ; PLUT. M. 1026 d ; t. de gr. ἡ ὁριστική (s.-e. ἔγκλισις) DYSC. Synt. p. 244, 26, le mode indicatif.

Étym. ὁριστός.

ή, όν, of or for defining, λόγος Arist. de An. 413a14, al. ; δύναμις Plu. 2.1026d ; διδασκαλία Gal. 1.307; ὁριστική, ἡ, art of definition, Ammon. in APr. 7.32, Elias in Porph. 3.28. Adv. -κῶς by definition, Hermog. Stat. 3, Syrian. in Metaph. 12.12 ; Comp. -κώτερον, ἐπιδραμεῖν Gal. 7.463.
giving definite form to, c. gen., Olymp. in Mete. 275.22. ἡ ὁριστική (sc. ἔγκλισις), indicative mood, D.T. 638.7, A.D. Synt. 31.14 ; ὁριστικὰ ῥήματα indicative verbs, Id. Adv. 124.9 ; ὁριστικὴ προφορά ib. 123.12. Adv. -κῶς in the indicative mood, Phryn. 337, Sch. E. Hec. 87.

zum Begrenzen, Begriffsbestimmen gehörig, λόγος, Arist., u. Sp., auch im adv.; – ἡ ὁριστική, sc. ἔγκλισις, modus indicativus, Gramm.