ής, ές [ᾰ] uni, càd. :
      1 qui offre une surface plane, PLAT. Criti. 118 a ; TH. H.P. 9, 3, 1, etc. ; τὸ ὁμαλές, XÉN. Hell. 4, 6, 7 ; ou τὰ ὁμαλῆ, XÉN. Cyn. 2, 7, plaine ;
      2 fig. semblable, égal, d’égale mesure, ATH. 546 b ; PLUT. Lyc. 8.

• Cp. -έστερος, TH. fr. 2, 2.

Étym. ὁμός.

ές, level, even, of the ground, Pl. Criti. 118a ; τὰ ὁ.
level ground, X. Cyn. 2.7, Arist. Pr. 880b15 ; in Archit., ὀρθὸν καὶ ὁ. IG2². 1668.63 ; πεσεῖν εἰς ὁμαλές fall on flat ground, Arist. Pr. 913b9 ; of surfaces, smooth, νεφροί Id. PA 671b7 ; of certain plants, Thphr. HP 1.5.3 ; σωροὶ παράλληλοι καὶ ὁ. Plu. Lyc. 8.
equable, even, [κίνησις] Arist. Ph. 228b28, cf. 223b21, al. ; of music, Id. Pr. 918a12 ; ἀραιότης, παρεκτάσεις, v.l. for ὁμαλός in Epicur. Ep. 2 pp. 49, 53 U. of condition, δίαιτα Aristox. Fr. Hist. 15, cf. Plu. Lyc. 8. for Adv. ὁμαλῶς v. ὁμαλός.

ές, gleich, eben, vom Boden ; im Ggstz von ὄρθιον, Xen. An. 4.6.12 ; λεῖον καὶ ὁμαλὲς πεδίον, Plat. Critia. 118a ; Sp.