ion. et épq. ὀμίχλη, ης (ἡ) :
   I vapeur, d’où :
      1 vapeur humide, brouillard, IL. 1, 359 ; 3, 10, etc. ; AR. Nub. 330, etc. ; XÉN. An. 4, 2, 7 ; PLAT. Tim. 66 e ; fig. ESCHL. Pr. 145 ;
      2 vapeur sèche, nuage de fumée, MNÉSIM. (ATH. 403 d) ; nuage de poussière, IL. 13, 336 ;
   II obscurité, ténèbres, ANTH. 5, 220.

Étym. indo-europ. *h₃mig^h-lh₂-, brouillard ; cf. sscr. mih-, meghá- « nuage ».

ἡ, ion. u. ep. ὀμίχλη, Nebel, dicke, trübe Nebelluft ; εὖτ' ὄρεος κορυφῇσι Νότος κατέχευεν ὀμίχλην, Il. 3.10, vgl. 17.649 ; auch ἀνέδυ πολιῆς ἁλὸς ἠΰτ' ὀμίχλη, 1.359, u. κονίης μεγάλην ἱστᾶσιν ὀμίχλην, große Staubwolke, 13.336 ; ἐμοῖσιν ὄσσοις ὁμίχλη προσῇξε πλήρης δακρύων, Aesch. Prom. 145 ; Ar. Eq. 800 ; ὁ θολερώτατος ἀὴρ ὁμίχλη τε καὶ σκότος, Plat. Tim. 58d ; ἢ καπνός, 66e ; καὶ ὁ ἀήρ, Phaed. 109b ; ὁμίχλη ἐγένετο, Xen. An. 4.2.7 ; Sp., wie Luc. Catapl. 2 ; vom Bratenduft, Mnesim. Ath. IX.403d.