ή, όν, qui a la propriété de tendre vers, d’où :
      1 qui concerne le désir : τὸ ὀρεκτικόν, ARSTT. Nic. 1, 13, le désir, la convoitise ;
      2 qui excite le désir, PLUT. M. 688 b.

Étym. ὀρεκτός.

ή, όν, (< ὄρεξις) appetitive, Arist. de An. 433b3, EE 1233a38, al. ; τὸ ὀρεκτικόν the impulsive or conative faculty, Id. EN 1102b30 ; οὐχ ἕτερον τὸ ὀ. καὶ φευκτικόν… ἀλλήλων Id. de An. 431a13, al. ; ὀ. νοῦς Id. EN 1139b4. Adv. -κῶς Hsch. s.v. θουραίη ; πρὸς τὸ ἀγαθὸν ὀρεκτικῶς κινεῖσθαι Arr. Epict. 3.3.2.
exciting appetite, οἶνος Dsc. 5.6.

die Begierde betreffend, sie erregend, Plut. u. a.Sp.; – τὸ ὀρεκτικόν, kollektiv, die Begierden, das Begehrungsvermögen, τὸ ἐπιθυμητικὸν καὶ ὅλως ὀρεκτικόν, Arist. eth. 1.13.
• Adv. ὀρεκτικῶς, Schol. Ar. Lys. 987.