ή, όν [ᾰ]
      1 qui concerne les instruments, ARSTT. Pol. 1, 13, H.A. 1, 6, etc. ; PLUT. M. 718 e, 120 e ; particul. qui concerne les instruments de musique, DH. Comp. 11, etc. ;
      2 propre à servir d’instrument, qui agit comme un instrument : εἰς πλήθη, PLUT. Cato mi. 4, sur les foules.

Étym. ὄργανον.

ή, όν, serving as organs or instruments, instrumental, esp. of the several parts of the body, Arist. PA 646b26; distd. from τὰ κινητικά, Id. GA 742b10 ; τὰ ὀ. μέρη Id. EN 1110a16, cf. PA 661b29, GA 739b14, al. ; αἱ ὀ. [ἀρεταί], of a slave, Id. Pol. 1259b23 ; ὀ. καὶ μηχανικαὶ κατασκευαί Plu. 2.718f; esp. of war-engines, ἡ ὀ. βία D.S. 17.43 ; ὀ. κατασκευαί Onos. 42.3 ; metaph, ὁ ὀ. εἰς πλήθη λόγος speech which is brought to bear on the mob, Plu. Cat. Mi. 4 ; of musicians, practical, opp. λογικοί (theoretical), Id. 2.657e ; ἐποιεῖτο ἀκροάσεις λογικάς τε καὶ ὀ. Supp.Epigr. 2.184.6 (Tanagra, ii BC) ; so of surgeons, τῶν ὀ. οἱ διασημότεροι PMed. Lond. 155.2.13 ; ἡ ὀ. (sc. τέχνη) Plu. Marc.. 14 ; but ὀργανικός, = λογικός, logical, Elias in Porph. 115.17. Adv. -κῶς by way of instruments, Arist. EN 1099b28; -κώτερον making more use of instruments, Simp. in Cael. 504.33 ; τὸ κινοῦν ὀ. Arist. de An. 433b21.

von, mit Werkzeugen, organisch, μέρη, Arist. eth. 3.1 ; auch • adv. ὀργανικῶς, 1.9.7 ; Sp., wie Plut. Cat. min. 4.