ὀπ·ώρα, ας (ἡ) propr. l’arrière-saison, càd. :
   I la fin de l’été, à partir de la canicule, la 3^e des sept saisons du calendrier grec, la saison des fruits :
      1 au pr. IL. 22, 27 ; OD. 11, 191, etc. ; XÉN. Hell. 3, 2, 9 ; EUR. (PLUT. M. 1028 f) ; ARSTT. H.A. 9, 13 ;
      2 fig. càd. maturité ou vigueur de l’âge, PD. I. 2, 8 ; N. 5, 6 ; ESCHL. Suppl. 988, 1014 ; PLAT. Leg. 837 c ;
   II p. suite, fruits des arbres, en gén., PLAT. Leg. 837 c, 844 d, etc. ; en parl. de raisin, XÉN. Œc. 19, 19 ; arbres fruitiers, LUC. V.H. 2, 13.

➳ Ion. ὀπώρη, HOM. ll. cc. ; HDT. 4, 199.

Étym. indo-europ. *h₁opi-, *h₁os-r/n-, v. *ὄπις², ὥρα ; cf. all. Ernte.

Ion. ὀπώρη, ἡ ; sts. ὁπώρα, cf. χεῖμα χὠπώραν, i.e. καὶ ὁπ, Alcm. 76 (χειμάχωι πάραν, etc. codd.) ; pr. nn. Ὁπωρίς IG 5(1).1497, Hopora CIL 6.21782 ; cf. μεθόπωρον, μεθοπωρινός : — the part of the year between the rising of Sirius and of Arcturus (i.e. the last days of July, all Aug., and part of Sept.), the latter part of summer; Hom. names θέρος and ὀπώρη together, θέρος τεθαλυῖά τ’ ὀπώρη Od. 11.192 ; Σείριος being the star of ὀπώρη, Il. 22.27 ; cf. ὀπωρινός. — In later times it became the name of a definite season, autumn (v. ὥρα Ι.1 c), but was still used sts. to denote summer (autumn being distd. as φθινόπωρον or μετόπωρον), ἀρξάμενος ἀπὸ τοῦ ἠρινοῦ χρόνου πρὸ ὀπώρας X. HG 3.2.10, cf. Ar. Av. 709, Arist. Mete. 348a1 ; ἐπ’ ὀκτὼ μῆνας Κυρηναίους ὀπώρη ἐπέχει Hdt. 4.199 ; νέας δ’ ὀπώρας ἡνίκ’ ἂν ξανθῇ στάχυς A. Fr. 304.7.
fruit, γλαυκῆς ὀπώρας… ποτοῦ χυθέντος… Βακχίας ἀπ’ ἀμπέλου S. Tr. 703 ; τέμνεται βλαστουμένη καλῶς ὀ. Id. Fr. 255.8 ; σικυούς, βότρυς, ὀπώραν Ar. Fr. 569.1 ; so in Prose, X. HG 2.4.25, Pl. Lg. 844d, 845c, Arist. HA 606b2, 629a2 ; in this sense also in pl., Is. 11.43 ; Alcm. (75) even calls honey κηρίνα ὀπώρα ; ἐαρινὴ ὀπώρα Alciphr. Fr. 6.10. metaph, life΄s summer, the time of youthful ripeness, Pi. I. 2.5 ; τέρειναν ματέρ’ οἰνάνθας ὀπώραν (v. οἰνάνθη) Id. N. 5.6 ; ripe virginity, A. Supp. 998, 1015 ; ὀ. Κύπριδος Chaerem. 12.

ἡ, ion. ὀπώρη,
1) der Teil des Jahres vom Aufgange des Hundssterns bis zum Aufgange des Arkturus, unsere Hundstage und der Frühherbst (das Jahr in sieben Jahreszeiten geteilt : ἔαρ, θέρος, ὀπώρα, φθινόπωρον, σπορητός, χειμών, φυταλιά); Hom. bezeichnet die ὀπώρα als die Zeit, wo der Sirius am Himmel zugleich mit der Sonne steht, ἀστέρα, ὅς ῥάτ' ὀπώρης εἶσιν, Il. 22.27, u. läßt sie auf das θέρος folgen, αὐτὰρ ἐπὴν ἔλθῃσι θέρος τεθαλυῖάτ' ὀπώρη, Od. 11.192, 13.76, 14.384 ; nach Il. 16.385, ἤματ' ὀπωρινῷ, ὅτε λαβρότατον χέει ὕδωρ Ζεύς, ist es auch die Regenzeit ; vgl. Hes. O. 676 ; u. es weht dann der Boreas, Il. 21.346, Od. 5.328, oder nach Hes. O. 679 der Notos, was vielleicht auf die verschiedenen klimatischen Verhältnisse der Verfasser jener Stellen gehen kann ; Xen. Hell. 3.2.10 vrbdt ἀπετέλεσε τὸ τεῖχος ἀρξάμενος ἀπὸ ἠρινοῦ χρόνου πρὸ ὀπώρας.
2) weil in dieser Jahreszeit alle Früchte reisen (vgl. oben τεθαλυῖα ὀπώρη), bezeichnet ὀπώρα auch die Früchte selbst, bes. Baumfrüchte, Obst u. Weintrauben ; so γλαυκῆς ὀπώρας ὥστε πίονος ποτοῦ χυθέντος εἰς γῆν Βακχίας ἀπ' ἀμπέλου, Soph. Trach. 700, von Weinmost ; ὃς ἂν ἀγροίκου ὀπώρας γεύσηται, βοτρύων εἴτε καὶ σύκων, Plat. Legg. VIII.844d ; οἶνος καὶ ὀπῶραι, Isae. 11.43 ; u. so ist auch ὀπώραν πρίασθαι ἢ θέρος μισθοῦσθαι, Dem. 53.21, zu nehmen, den Fruchtertrag pachten ; ὅτι οὔτ' ἀκρόδρυα, οὔτ' ὀπώρα χρόνιος, Arist. H.A. 8.28 ; Sp., ἡ τῆς ὀπώρας συγκομιδή, Pol. 4.66.7 ; Alcman bei Ath. XIV.648b nennt den Honig κηρίναν τ' ὀπώραν. – Uebertr., die kräftigste, blühendste Jugendzeit, die Zeit eben erlangter Mannbarkeit, εἶχεν Ἀφροδίτας μνάστειραν ἁδίσταν ὀπώραν, Pind. I. 2.5 (vgl. οἰνάνθη); so Aesch. τέρειν' ὀπώρα δ' εὐφύλακτος οὐδαμῶς, Suppl. 976, vgl. 993 ; πολλὴν ὀπώραν Κύπριδος εἰσορᾶν παρῆν, Chaerem. bei Ath. XIII.608f.
[Die Ableitung schwankt schon bei den Alten zwischen ὀποῦ ὥρα, die Jahreszeit des Saftes, wo die Früchte sich in ihrer saftigsten Fülle befinden, oder von ἐπί, ὄπιθεν, die spätere Jahreszeit, die nach der eigtl. ὥρα = θέρος eintritt.]

ὀπώρα, -ας, ἡ
[in LXX: Jer.48:32 40:10, 12 (קַיִץ) * ;]
__1. late summer, early autumn (the time between the risings of Sirius and Arcturus, i.e. late July, all August and early September).
__2. By meton. (as being fruit-time), ripe fruits Rev.18:14 (cf. φθινοπωρινά, Ju 12).†
(AS)