ή, όν, propre à donner un nom, PLAT. Crat. 424 a ; ἡ τέχνη ὀν. PLAT. Crat. 423 d, ou simpl. ἡ ὀνομαστική, PLAT. Crat. 425 a, l’art de dénommer ; s.-e. πτῶσις, STR. 648, le nominatif ; τὸ ὀνομαστικόν (s.-e. βιϐλίον) vocabulaire.

Étym. ὀνομάζω.

ή, όν, skilful at naming, Pl. Cra. 424a ; of or belonging to naming, hence ἡ τέχνη ἡ ὀνομαστική ib. 423d ; ἡ ὀνομαστική alone, ib. 425a. ἡ ὀνομαστική (sc. πτῶσις) the nominative case, Str. 14.1.41, D.T. 636.5, A.D. Synt. 107.4 (pl.). τὸ ὀνομαστικόν (sc. βιβλίον) vocabulary, arranged acc. to the subjects, and not alphabetically as in a λεξικόν, such as the work of Jul. Pollux ; ὀνομαστικά, τά, title of work by Democr. (Fr. 26a). Adv. -κῶς by a special name, Ath. 14.646a ; in the nominative case, Hermog. Inv. 4.4.

1) den Namen betreffend ; ὁ ὀν., der im Namengeben erfahren, geschickt ist, Plat. Crat. 424a ; τέχνη ὀνομαστική, die Kunst des Namengebens, 423d ; τὸ ὀνομαστικόν, ein Namen- oder Wörterverzeichnis, in welchem die Wörter sachlich verzeichnet sind, wie das des Pollux ; – ἡ ὀνομαστική, sc. πτῶσις, der Nominativus, Gramm;
• Adv., ὀνομαστικῶς, mit einem eigenen Namen, Schol. Il. 10.160 ; κριβάνας πλακοῦντάς τινας ὀνομαστικῶς Ἀπολλόδωρος παρ' Ἀλκμᾶνι, Ath. XIV.646a.
2) zum Namen, bes. zum Nomen substantivum gehörig, substantivisch, S.Emp. adv.gramm. 239 ; auch adv., ibid.