ῆς (ἡ) [ῡ] cri aigu :
      1 concert de voix divines, AR. Av. 222 ;
      2 cri de femmes qui implorent une divinité, IL. 6, 301 ; HDT. 4, 189, etc. ;
      3 p. suite, cri de douleur, hurlement de douleur, lamentation, THC. 2, 4 ; APP. Lib. 77.

➳ Dor. ὀλολυγά, AR. Lys. 240, etc.

Étym. ὀλολύζω.

ἡ, (ὀλολύζω) any loud cry, esp. of women invoking a god, αἱ δ’ ὀλολυγῇ πᾶσαι Ἀθήνῃ χεῖρας ἀνέσχον Il. 6.301, cf. h.Ven. 19 (pl.), Ar. Lys. 240 ; δοκέει ἔμοιγε καὶ <ἡ> ὀ. ἐπὶ ἱροῖσι ἐνταῦθα πρῶτον γενέσθαι Hdt. 4.189 ; θεία μακάρων ὀ. Ar. Av. 222 ; κραυγῇ τε καὶ ὀ. χρωμένων, of the alarm given in the attack on Plataea, Th. 2.4. — Mostly in good sense, sts. even opp. to a wailing cry, ἀντίμολπον ἧκεν ὀλολυγῆς μέγαν κωκυτόν E. Med. 1176 ; σύν τ’ εὐαγορίᾳ σύν τ’ εὔγμασι σύν τ’ ὀλολυγαῖς Call. Lav. Pall. 139.

[ῡ], ἡ, lautes Geschrei ; αἱ δ' ὀλολυγῇ πᾶσαι Ἀθήνῃ χεῖρας ἀνέσχον, Il. 6.301, vom lauten Anruf der Athene ; ἀντίμολπον ἧκεν ὀλολυγῆς μέγαν κωκυτόν, Eur. Med. 1176 ; σεμναί, Troad. 1073 ; Ar. Lys. 240 ; ἐν ἱεροῖσι, Her. 4.189 ; κραυγῇ καὶ ὀλολυγῇ χρώμεναι, von Frauen, Thuc. 2.4 ; Folgde : Luc. Bacch. 4 ; Plut.