όεσσα, όεν, qui a des protubérances, âpre, raboteux, IL. 4, 518 ; 8, 327 ; 12, 380 ; 16, 735 ; d’où pointu, ESCHL. Sept. 300 ; fig. NONN. D. 14, 137.

Étym. ὄκρις.

εσσα, εν, (< ὄκρις) having many points or roughnesses, rugged, jagged, of unhewn stone, χερμάδιον, λίθος, μάρμαρος, Il. 4.518, 8.327, 12.380, 16.735 ; χερμάς A. Th. 300 (lyr.) ; χθών Id. Pr. 283 (anap.) ; οὔρεα Nic. Th. 470 ; also βέλος ὀ. Theoc. 25.231 ; metaph, of a Satyr΄s head, Nonn. D. 14.137. (v. ὀκρυόεις sub fin.)

εσσα, εν, mit vielen hervorragenden Ecken u. Spitzen, eckig, scharf, rauh ; χερμάδιον Il. 4.518 (wie χερμάς Aesch. Spt. 282), – λίθος 8.327, μάρμαρος 12.380, πέτρος 16.735, von Steinen, mit denen man wirst ; ὀκριοέσσῃ χθονὶ τῇδε πελῶ Aesch. Prom. 281, vom felsigen, rauhen Kaukasus ; einzeln bei sp.D., ὀκριόεσσα δ' ἐρείκετο νειὸς ὀπίσσω Ap.Rh. 3.1330 ; ὀκριόεντι λίθῳ Archi. 24 (IX.19), wie Paul.Sil. 51 (VI.65) den Schleifstein nennt ; es wird übrigens öfter mit ὀκρυόεις verwechselt.