or *ὀδυίομαι, Ep. Verb, only used in aor.1 Med. ὀδύσασθαι (aor. Pass. ὀδυσθῆναι Hsch.), and once in pf. Pass. ὀδώδυσται, Od. 5.423 : — to be wroth against, hate, c. dat. pers., τῷ μὲν ἔπειτ’ ὀδύσαντο θεοί Il. 6.138 ; esp. as the mythic origin of the name Ὀδυσσεύς, as hated by gods and men, τί νύ οἱ τόσον ὠδύσαο, Ζεῦ ; Od. 1.62 ; τίπτε τοι ὧδε Ποσειδάων… ὠδύσατ’ ἐκπάγλως ; 5.340 ; πολλοῖσιν γὰρ ἔγωγε ὀδυσσάμενος… ἱκάνω… · τῷ δ’ Ὀδυσεὺς ὄνομ’ ἔστω ἐπώνυμον 19.407-9, cf. S. Fr. 965 ; also Βριάρεῳ… πατὴρ ὠδύσσατο θυμῷ Hes. Th. 617 ; abs., ὀδυσσαμένοιο τεοῖο Il. 8.37 ; later, c. acc., ὠδύσατο Ζῆνα Hom. Epigr. 6.8 ; τί… ἐμὴν ὠδύσσαο νηδύν ; AP 9.117. — Ep. Verb, borrowed once by Sophocles in reference to Odysseus.