ή, όν [ῑᾰ]
   I adj. d’Italie, italien, PLAT. Leg. 659 b ; Ἰταλικὴ φιλοσοφία, GAL. 2, 23 ; CLÉM. 1, 761 Migne ; JAMBL. Math. 216, ou αἵρεσις Ἰταλική, PLUT. M. 878 c, la philosophie italique, càd. pythagoricienne ;
   II subst. ἡ Ἰταλική :
      1 (s.-e. φιλοσοφία) DL. Proœm. 10, la philosophie italique ;
      2 (s.-e. χώρα) l’Italie, ANTH. App. 290 ; d’où collect. les Italiens, PLUT. Æmil. 15.

Étym. Ἰταλία.

s. LGPN

ή, όν, Italian, Pl. Lg. 659b, etc. ; αἵρεσις Placit. 1.3.9; σπεῖρα, = Cohors Italica, Act. Ap. 10.1; Ἰταλικοί, οἱ, Italians resident at Delos, SIG 726.4 (i BC), etc. ; — pecul. fem. Ἰταλίς, ίδος [ι], AP 7.373 (Thall.); ἡ Ἰταλίς (sc. γῆ), = Ἰταλία, D.C. 54.22 codd. Ἰταλιώτης, ου, ὁ, Greek inhabitant of Italy, Hdt. 4.15, Th. 6.44, etc. ; cf. Σικελιώτης ; — fem. Ἰταλιῶτις, ιδος, Adj. Italian, νῆες, πόλεις, Th. 8.91, Str. 5.44.4; Adj. Ἰταλιωτικός, ή, όν, Pl. Ep. 326b, Luc. Hist. Conscr. 15.

Ἰταλικός, -ή, -όν
(< Ἰταλία),
Italian: σπεῖρα Ἰ., Act.10:1.†
(AS)