α, ον, qui concerne les chevaux, de cheval, IL. 5, 799, etc. ; OD. 4, 40 ; SOPH. Ant. 340, fr. 588 ; en prose, ARSTT. H.A. 3, 20, 13.

➳ Rare dans les Trag. (SOPH. ll. cc.) qui préfèrent, à cause du mètre, ἵππιος ; en prose plutôt ἱππικός.

Étym. ἵππος.

α, ον, (< ἵππος) of a horse or horses, ζυγόν, φάτνη, Il. 5.799, 10.568; κάπαι Od. 4.40; ἵ. λόφος horse-hair crest, Il. 15.537; ἔντεα Pi. N. 9.22; γένος, μάνδραι, S. Ant. 341 (lyr.), Fr. 659.3; ἔθειραι Theoc. 16.81; τὸ ἵππειον [γάλα] Arist. HA 522a28, Posidon. ap. Gal. 19.712; κάλω ἱππείω δύο IG1². 330.19. Adv. -είως Dam. Pr. 58. ἵππειος, ὁ (sc. μήν), name of month at Thronion, Klio 16.176 (Delph.). (ἵππιος is the usual form in Trag., ἱππικός in Prose.)

vom Pferde, zum Pferde gehörig ; ζυγόν Il. 5.799 ; φάτνη 10.568 ; κάπαι Od. 4.40 ; λόφος, der Helmbusch von Roßhaaren, Il. 15.537 ; δίφρος, Wagen mit Rossen bespannt, Hes. Sc. 321, wie Eur. I.T. 214 ; ἔντεα Pind. N. 9.22 ; γενύων ἱππείων χαλινοί Aesch. Spt. 115 ; ἱππείῳ γένει Soph. Ant. 341. Vgl. ἵππιος.