GRC
ἵνα
JSON
Bailly
'[ῐᾰ] adv. et conj. ;
A adv. :
I adv. relat. :
1 de lieu, dans le lieu où, où, IL. 2, 558 ; OD. 9, 136 ; HDT. 9, 27, 54 ; PD. O. 1, 95 ; ESCHL. Pr. 21, etc. ; SOPH. El. 21, etc. ; rar. en prose att. PLAT. Ap. 17 c, Soph. 243 b, Phil. 61 b ; ARR. An. 1, 3, 2 ; LUC. Char. 22, etc. ; dans les inscr. att. construit sans verbe : ἵνα ἡ Νίκη, CIA. 2, 667, 12 (385 av. J.C.) là où est la Victoire (v. Meisterh. p. 209, 9) ; avec un gén. ἵνα τῆς χώρης, HDT. 1, 98 ; ἵνα γῆς, HDT. 2, 133, dans l’endroit du pays ou de la terre où ; fig. οὐχ ὁρᾷς ἵν' εἶ κακοῦ ; SOPH. Aj. 386, etc. ne vois-tu pas dans quelle situation malheureuse tu te trouves? avec mouv. OD. 4, 821 ; 6, 55 ; 19, 20 ; DIN. 2, 10 ; ὁρᾷς ἵν' ἥκεις ; SOPH. O.R. 687, etc. vois-tu où tu en es arrivé ? ;
2 adv. de temps, quand : ἵνα χρή, OD. 6, 27, quand il le faut ; cf. ANT. 142, 16 ;
3 adv. de but : en vue de quoi, DL. 7, 27 ; 9, 52 ;
II adv. démonstr. c. ἐκεῖ ou ἔνθα, là, IL. 10, 127 ;
B conj. :
I pour que, afin que :
1 avec le sbj. : après un temps principal (prés. IL. 3, 252 ; OD. 2, 111, etc. ; XÉN. Cyr. 1, 2, 11, Mem. 3, 2, 3 ; fut. OD. 2, 307 ; 4, 591 ; XÉN. Cyr. 1, 2, 15 ; pf. IL. 1, 203 ; ISOCR. 67 c) ; — après un impér. IL. 19, 348, etc. ; ESCHL. Pr. 61 ; SOPH. Ph. 880 ; AR. Ran. 297 ; PLAT. Rsp. 341 b ; — après un sbj. SOPH. O.R. 364 ; PLAT. Men. 71 d ; — après un temps second. (impf. ou ao.) lorsque l’ao. a le sens d’un pf. IL. 9, 99 ; OD. 8, 580 ; HDT. 5, 91 ; LYS. 92, 12 ; DÉM. 117, 26 ; ou que l’action s’est prolongée jusqu’au moment où l’on parle : ἐπίτηδές σε οὐκ ἤγειρον, ἵνα ὡς ἥδιστα διάγῃς, PLAT. Crit. 43 b, j’ai fait exprès de ne pas te réveiller, pour que tu passes ton temps le plus agréablement possible ; — après l’opt. et ἄν, IL. 24, 264 ; OD. 6, 58 ; LYS. 109, 23 ;
2 avec l’opt. : après un temps secondaire (impf., ao.) IL. 5, 2 ; OD. 3, 2 ; ESCHL. Sept. 215 ; PLAT. Prot. 314 c ; après un temps principal pour marquer un désir, un souhait : τόν ποτ' ἐγὼν ἄξω τῆλ' Ἰθάκης, ἵνα μοι βίοτον πολὺν ἄλφοι, OD. 17, 250, je l’emmènerai un jour loin d’Ithaque, pour qu’il puisse me fournir abondamment de quoi vivre ; — après un prés. historique, EUR. Hec. 11 ;
3 après l’opt. sans ἄν : OD. 18, 369 ; SOPH. Ph. 325, ou accompagné de ἄν, AR. Pax 413 ; qqf. tour à tour avec le sbj. et l’opt. dans des propositions consécutives, chacun des deux modes gardant son sens propre, OD. 3, 76 ; HDT. 8, 76 ; 9, 51 ;
4 avec les temps second. de l’ind. pour marquer qu’un souhait, qu’un vœu n’a pas été réalisé, PLAT. Crit. 44 d ; — après l’ind. accompagné de ἄν pour marquer qu’une chose ne s’est pas réalisée ou ne pouvait se réaliser, SOPH. O.R. 1389 ; AR. Vesp. 961 ; PLAT. Men. 89 b, etc. ; après les verbes χρῆν, ἐχρῆν, ἔδει, EUR. Hipp. 647 ; PLAT. Prot. 335 c, Conv. 181 d, etc., ou quand la propos. marque une obligation qui n’a pas été remplie : τεθαύμακα ὅτι οὐκ εἶπεν… ἵνα (comme s’il y avait ἔδει εἰπεῖν) PLAT. Theæt. 161 c, je suis étonné qu’il n’ait pas dit (il aurait dû dire)… pour que ;
5 avec l’ind. fut. pour le sbj. SPT. Lev. 10, 6 ; NT. 1Cor. 4, 6 et 13, 3 ; Gal. 4, 17 ; 1Petr. 3, 1, etc. ;
6 Construct. div. : ἵνα μή, afin que… ne, IL. 19, 347 ; XÉN. Cyr. 4, 5, 39 ; ἵνα τί ; AR. Eccl. 719 ; ou ἵνα δὴ τί ; AR. Nub. 1192, pour qu’il arrive quoi? à quelle fin? en vue de quoi? pourquoi? avec un verbe : ἵνα τί τοῦτο λέγεις ; PLAT. Ap. 26 c, pourquoi dis-tu cela ? cf. AR. Pax 409 ; PLAT. Conv. 205 a ; — ἵνα avec le sbj. après un verbe de commandement ou de prière, pour l’inf., pour ὥστε ou ὅτι, DH. 1, 215 ; PLUT. M. 333 a ; particul. pour l’inf. après ἀξιοῦν, DÉM. 279, 8, etc. ; ἵνα pour ὅπως, au sens de (veiller) à ce que, (avoir soin) de (s.-e. ὅρα ou βλέπε) : ἵνα ἐλθὼν ἐπιθῇς τὰς χεῖρας αὐτῇ, NT. Marc. 5, 23, entre et impose-lui (litt. aie soin d’entrer et de lui imposer) les mains ;
II postér. si, au sens de εἰ, ἐάν : ἵνα γὰρ καθ' ὑπόθεσιν καὶ συγχωρήσῃ, SEXT. 19, 9 Bkk. car si l’on convient (litt. pour convenir) même par hypothèse ; cf. SEXT. 64, 5 Bkk. ;
III postér. parce que, au sens de ὅτι, διότι : DYSC. Conj. 510, 512 ; Synt. 3, 28 ; SPT. Gen. 22, 14, etc. ; que, au sens de ὅτι : εἰ ἀληθές ἐστι τόδε, ἵν' ᾖ ἅμα μέν, etc., ARR. Epict. 2, 1, 1, s’il est vrai qu’il soit en même temps, etc.
A adv. :
I adv. relat. :
1 de lieu, dans le lieu où, où, IL. 2, 558 ; OD. 9, 136 ; HDT. 9, 27, 54 ; PD. O. 1, 95 ; ESCHL. Pr. 21, etc. ; SOPH. El. 21, etc. ; rar. en prose att. PLAT. Ap. 17 c, Soph. 243 b, Phil. 61 b ; ARR. An. 1, 3, 2 ; LUC. Char. 22, etc. ; dans les inscr. att. construit sans verbe : ἵνα ἡ Νίκη, CIA. 2, 667, 12 (385 av. J.C.) là où est la Victoire (v. Meisterh. p. 209, 9) ; avec un gén. ἵνα τῆς χώρης, HDT. 1, 98 ; ἵνα γῆς, HDT. 2, 133, dans l’endroit du pays ou de la terre où ; fig. οὐχ ὁρᾷς ἵν' εἶ κακοῦ ; SOPH. Aj. 386, etc. ne vois-tu pas dans quelle situation malheureuse tu te trouves? avec mouv. OD. 4, 821 ; 6, 55 ; 19, 20 ; DIN. 2, 10 ; ὁρᾷς ἵν' ἥκεις ; SOPH. O.R. 687, etc. vois-tu où tu en es arrivé ? ;
2 adv. de temps, quand : ἵνα χρή, OD. 6, 27, quand il le faut ; cf. ANT. 142, 16 ;
3 adv. de but : en vue de quoi, DL. 7, 27 ; 9, 52 ;
II adv. démonstr. c. ἐκεῖ ou ἔνθα, là, IL. 10, 127 ;
B conj. :
I pour que, afin que :
1 avec le sbj. : après un temps principal (prés. IL. 3, 252 ; OD. 2, 111, etc. ; XÉN. Cyr. 1, 2, 11, Mem. 3, 2, 3 ; fut. OD. 2, 307 ; 4, 591 ; XÉN. Cyr. 1, 2, 15 ; pf. IL. 1, 203 ; ISOCR. 67 c) ; — après un impér. IL. 19, 348, etc. ; ESCHL. Pr. 61 ; SOPH. Ph. 880 ; AR. Ran. 297 ; PLAT. Rsp. 341 b ; — après un sbj. SOPH. O.R. 364 ; PLAT. Men. 71 d ; — après un temps second. (impf. ou ao.) lorsque l’ao. a le sens d’un pf. IL. 9, 99 ; OD. 8, 580 ; HDT. 5, 91 ; LYS. 92, 12 ; DÉM. 117, 26 ; ou que l’action s’est prolongée jusqu’au moment où l’on parle : ἐπίτηδές σε οὐκ ἤγειρον, ἵνα ὡς ἥδιστα διάγῃς, PLAT. Crit. 43 b, j’ai fait exprès de ne pas te réveiller, pour que tu passes ton temps le plus agréablement possible ; — après l’opt. et ἄν, IL. 24, 264 ; OD. 6, 58 ; LYS. 109, 23 ;
2 avec l’opt. : après un temps secondaire (impf., ao.) IL. 5, 2 ; OD. 3, 2 ; ESCHL. Sept. 215 ; PLAT. Prot. 314 c ; après un temps principal pour marquer un désir, un souhait : τόν ποτ' ἐγὼν ἄξω τῆλ' Ἰθάκης, ἵνα μοι βίοτον πολὺν ἄλφοι, OD. 17, 250, je l’emmènerai un jour loin d’Ithaque, pour qu’il puisse me fournir abondamment de quoi vivre ; — après un prés. historique, EUR. Hec. 11 ;
3 après l’opt. sans ἄν : OD. 18, 369 ; SOPH. Ph. 325, ou accompagné de ἄν, AR. Pax 413 ; qqf. tour à tour avec le sbj. et l’opt. dans des propositions consécutives, chacun des deux modes gardant son sens propre, OD. 3, 76 ; HDT. 8, 76 ; 9, 51 ;
4 avec les temps second. de l’ind. pour marquer qu’un souhait, qu’un vœu n’a pas été réalisé, PLAT. Crit. 44 d ; — après l’ind. accompagné de ἄν pour marquer qu’une chose ne s’est pas réalisée ou ne pouvait se réaliser, SOPH. O.R. 1389 ; AR. Vesp. 961 ; PLAT. Men. 89 b, etc. ; après les verbes χρῆν, ἐχρῆν, ἔδει, EUR. Hipp. 647 ; PLAT. Prot. 335 c, Conv. 181 d, etc., ou quand la propos. marque une obligation qui n’a pas été remplie : τεθαύμακα ὅτι οὐκ εἶπεν… ἵνα (comme s’il y avait ἔδει εἰπεῖν) PLAT. Theæt. 161 c, je suis étonné qu’il n’ait pas dit (il aurait dû dire)… pour que ;
5 avec l’ind. fut. pour le sbj. SPT. Lev. 10, 6 ; NT. 1Cor. 4, 6 et 13, 3 ; Gal. 4, 17 ; 1Petr. 3, 1, etc. ;
6 Construct. div. : ἵνα μή, afin que… ne, IL. 19, 347 ; XÉN. Cyr. 4, 5, 39 ; ἵνα τί ; AR. Eccl. 719 ; ou ἵνα δὴ τί ; AR. Nub. 1192, pour qu’il arrive quoi? à quelle fin? en vue de quoi? pourquoi? avec un verbe : ἵνα τί τοῦτο λέγεις ; PLAT. Ap. 26 c, pourquoi dis-tu cela ? cf. AR. Pax 409 ; PLAT. Conv. 205 a ; — ἵνα avec le sbj. après un verbe de commandement ou de prière, pour l’inf., pour ὥστε ou ὅτι, DH. 1, 215 ; PLUT. M. 333 a ; particul. pour l’inf. après ἀξιοῦν, DÉM. 279, 8, etc. ; ἵνα pour ὅπως, au sens de (veiller) à ce que, (avoir soin) de (s.-e. ὅρα ou βλέπε) : ἵνα ἐλθὼν ἐπιθῇς τὰς χεῖρας αὐτῇ, NT. Marc. 5, 23, entre et impose-lui (litt. aie soin d’entrer et de lui imposer) les mains ;
II postér. si, au sens de εἰ, ἐάν : ἵνα γὰρ καθ' ὑπόθεσιν καὶ συγχωρήσῃ, SEXT. 19, 9 Bkk. car si l’on convient (litt. pour convenir) même par hypothèse ; cf. SEXT. 64, 5 Bkk. ;
III postér. parce que, au sens de ὅτι, διότι : DYSC. Conj. 510, 512 ; Synt. 3, 28 ; SPT. Gen. 22, 14, etc. ; que, au sens de ὅτι : εἰ ἀληθές ἐστι τόδε, ἵν' ᾖ ἅμα μέν, etc., ARR. Epict. 2, 1, 1, s’il est vrai qu’il soit en même temps, etc.
➳ Sur l’emploi de ἵνα comme adv. dans les inscr. att. v. ci-dessus. Comme conj. ἵνα se rencontre dans les inscr. att. surt. à partir du 4e siècle av. J.C. et seul. deux fois avant, en 425 et en 435/416, touj. avec le sbj. ; v. Meisterh. p. 211, 30.
Étym. indo-europ. *h₁i-, -να ; th. ἱ- p.-ê. apparenté au pron. relat. *Hi̯o- d’où *ϳός, ὅς¹, ou par analogie avec τίνα interrogatif.
'
Bailly 2020 Hugo Chávez Gérard Gréco, André Charbonnet, Mark De Wilde, Bernard Maréchal & contributeurs / Licence Creative Commons Attribution - Pas d'Utilisation Commerciale - Pas de Modification — « CC BY-NC-ND 4.0 »
LSJ
A. Adv., I. of Place,
1. in that place, there, once in Hom., ἵ. γάρ σφιν ἐπέφραδον ἠγερέθεσθαι Il. 10.127 (acc. to Eust.).
2. elsewh. relat., in which place, where, 2.558, Od. 9.136, Hdt. 2.133, 9.27, 54, Pi. O. 1.95, B. 10.79, A. Pr. 21, al., S. El. 22, 855, Ar. Ra. 1231, etc. ; rarely in Att. Prose, Lys. 13.72 (v. infr.), Pl. Ap. 17c, Phlb. 61b; ἵ. ἡ Νίκη (sc. ἐστίν) IG2². 1407.13; rare in later Greek, Arr. An. 1.3.2, Luc. Cont. 22, Ind. 3; with particles, ἵ. τε Il. 20.478; ἵ. περ 24.382, Od. 13.364, Lys. l.c. ; ἵν’ ἄν c. subj., wherever, S. OC 405, E. Ion 315; as indirect interrog., Hdt. 1.179, 2.150, E. Hec. 1008.
b. after Hom., like other Advs. of Place, c. gen., ἵ. τῆς χώρης Hdt. 1.98; ἔμαθε ἵ. ἦν κακοῦ in what a calamity, Id. 1.213; οὐδ’ ὁρᾶν ἵν’ ἐ̓ κακοῦ S. OT 367; ἵν’ ἕσταμεν χρείας ib. 1442; ἵν’ ἦμεν ἄτης Id. El. 936; ὁρᾷς ἵν’ ἐσμὲν αὐτοῦ πέρι τῆς ἀπορίας Pl. Sph. 243b.
c. with Verbs of motion, whither, Od. 4.821, al. ; ὁρᾷς ἵν’ ἥκεις S. OT 687, al., Din. 2.10; (́ιναπερ ὥρμητο Th. 4.74.
II. of circumstance, γάμος…, ἵ. χρή at which, when, Od. 6.27; ἵ. μὲν ἐξῆν αὐτοῖς…, ἐνταῦθα.
when it was in their power, Antipho 6.9.
2. = ἐάν, dub. in Il. 7.353 (v.l. ἵν’ ἄν, cf. Sch.), Archil. 74.7 codd., v.l. in Din. 1.1, and Pl. Chrm. 176b.
B. Final Conj., that, in order that, from Hom. downwards, mostly first word in the clause, but sts. preceded by an emphatic word, Pl. Chrm. 169d; ἵ. δή Il. 7.26, 23.207, Hdt. 1.29, Pl. R. 420e, 610c; never with ἄν or κε (if found, these particles belong to the Verb, as in Od. 12.156, E. IA 1579).
I. general usage; with subj., after primary tenses of ind., also subj. and imper. ; pres. ind., Il. 3.252, Od. 2.111, X. Mem. 3.2.3, Cyr. 1.2.11, Isoc. 3.2; pf. ind., Il. 1.203, Isoc. 4.129; fut., Od. 2.307, 4.591, X. Cyr. 1.2.15; subj., S. OT 364; imper., Il. 19.348, al., A. Pr. 61, S. Ph. 880, Ar. Ra. 297, Pl. R. 341b, Men. 71d. after historical tenses, in similes, where the aor. is gnomic, Od. 5.490 (αὔοι codd.); where aor. is treated as equiv. to pf., Il. 9.99, Od. 8.580, Hdt. 5.91, Lys. 1.4, D. 9.26; when the purpose is regarded from the point of view of the speaker΄s present, σὲ παῖδα ποιεύμην ἵ. μοι… λοιγὸν ἀμύνῃς Il. 9.495, cf. Hdt. 1.29, 6.100, Th. 1.44, al., Lys. 1.11, 12, al. after opt. and ἄν, when opt. with οὐκ ἄν is used with sense of imper., Il. 24.264, Od. 6.58; after βουλοίμην ἄν…, Lys. 7.12. after impf. with ἄν, D. 23.7. with opt., after historical tenses, Il. 5.3, Od. 3.2, A. Th. 215, Lys. 3.11, Pl. Prt. 314c, etc. ; after the historical pres., E. Hec. 11; sts. both moods, subj. and opt., follow in consecutive clauses, Od. 3.77, Hdt. 8.76, 9.51, D. 23.93, 49.14. after opt., Od. 18.369, S. Ph. 325; βούλοιντ’ ἂν ἡμᾶς ἐξολωλέναι, ἵνα… λάβοιεν Ar. Pax 413. rarely after primary tenses, by a shifting of the point of view, Od. 17.250, Ar. Ra. 24, Pl. R. 410c. with past tenses of ind., after unfulfilled wishes, Id. Cri. 44d. after ind. with ἄν, to express a consequence which has not followed or cannot follow, S. OT 1389, Pl. Men. 89b, D. 29.17; esp. after ἐβουλόμην ἄν…, Ar. V. 961, Lys. 4.3. after such Verbs as ἐχρῆν, ἔδει, E. Hipp. 647, Pl. Prt. 335c, Smp. 181e, Euthd. 304e, Isoc. 9.5, D. 24.48, Men. 349.5, etc. ; when an unfulfilled obligation is implied, τεθαύμακα ὅτι οὐκ εἶπεν (= ἔδει εἰπεῖν)… ἵ.… Pl. Tht. 161c; ἀντὶ τοῦ κοσμεῖν (= δέον κοσμεῖν)… ἵ.… D. 36.47. after pres. ind. in general statements (including the past), οὐδὲ γὰρ τὸ εἶναι ἔχει ἡ ὕλη, ἱ. ἀγαθοῦ ταύτῃ μετεῖχεν Plot. 1.8.5. ἵ. μή as the neg. of ἵνα, that not, Il. 19.348, etc.
II. special usages; like ὅπως, after Verbs of command and entreaty, is common only in later Gr. (but cf. Od. 3.327 with ib. 19), ἀξιοῦν ἵ.… Decr. ap. D. 18.155; δεήσεσθαι ἵ.… D.H. 1.83; παρακαλεῖν ἵ.… Arr. Epict. 3.23.27; freq. in NT, ἐκήρυξαν ἵ. μετανοήσωσιν Ev. Marc. 6.12, al. ; of will, ὅσα ἐὰν θέλητε ἵ. ποιῶσιν. ib. 25; hence ἵ. c. subj. stands for infin., ἐν τούτῳ ἵ. καρπὸν φέρητε (= ἐν τῷ φέρειν) Ev. Jo. 15.8, etc. ; πρῶτόν ἐστιν ἵ. κοιμηθῶ Arr. Epict. 1.10.8, cf. M.Ant 8.29; also for ὥστε, LXX Ge. 22.14, al., Plu. 2.333a, Porph. Abst. 2.33, etc.
because, ἵ. ἀναγνῶ ἐτιμήθην I was honoured because I read, Anon. ap. A.D. Synt. 266.5, cf. Conj. 243.21, Choerob. in Theod. 2.257, al. ; not found in literature. elliptical usages, where the purpose of the utterance is stated, Ζεὺς ἔσθ΄, ἵν’ εἰδῇς ΄tis Zeus, — [I tell thee this] that thou may΄st know it, S. Ph. 989; ἵ. μὴ εἴπω ὅτι οὐδεμιᾷ Pl. R. 507d; ἵ. συντέμω D. 45.5; ἵν’ ἐκ τούτων ἄρξωμαι Id. 21.43; ἵ. δῶμεν.
granted that…, S.E. P. 2.34, cf. 1.79. in commands, introducing a principal sentence, ἵ. συντάξῃς order him…, PCair. Zen. 240.12 (iii BC); ἵ. λαλήσῃς PSI 4.412.1 (iii BC); ἵ. ἐλθὼν ἐπιθῇς τὰς χεῖρας αὐτῇ Ev. Marc. 5.23, cf. 2 Ep. Cor. 8.7, LXX 2 Ma. 1.9, Arr. Epict. 4.1.41, Did. ap. Sch. S. OC 156. ἵ. τί (sc. γένηται); to what end? either abs. or as a question, Ar. Ec. 719; or with a Verb following, Id. Pax 409, cf. Pl. Ap. 26d, etc. ; ἵ. δὴ τί ; Ar. Nu. 1192. in indignant exclamations, to think that… ! Σωκράτης ἵ. πάθῃ ταῦτα Arr. Epict. 1.29.16.
III. in later Gr. with ind., LXX Ex. 1.11, al., Ep. Gal. 2.4, 4.17, etc.
IV. w. τοῦ and inf., ἵ. τοῦ τὰ ὅλα συντελεσθῆναι OGI 5.15 (letter of Antigonus Monophthalmus, iv BC).
1. in that place, there, once in Hom., ἵ. γάρ σφιν ἐπέφραδον ἠγερέθεσθαι Il. 10.127 (acc. to Eust.).
2. elsewh. relat., in which place, where, 2.558, Od. 9.136, Hdt. 2.133, 9.27, 54, Pi. O. 1.95, B. 10.79, A. Pr. 21, al., S. El. 22, 855, Ar. Ra. 1231, etc. ; rarely in Att. Prose, Lys. 13.72 (v. infr.), Pl. Ap. 17c, Phlb. 61b; ἵ. ἡ Νίκη (sc. ἐστίν) IG2². 1407.13; rare in later Greek, Arr. An. 1.3.2, Luc. Cont. 22, Ind. 3; with particles, ἵ. τε Il. 20.478; ἵ. περ 24.382, Od. 13.364, Lys. l.c. ; ἵν’ ἄν c. subj., wherever, S. OC 405, E. Ion 315; as indirect interrog., Hdt. 1.179, 2.150, E. Hec. 1008.
b. after Hom., like other Advs. of Place, c. gen., ἵ. τῆς χώρης Hdt. 1.98; ἔμαθε ἵ. ἦν κακοῦ in what a calamity, Id. 1.213; οὐδ’ ὁρᾶν ἵν’ ἐ̓ κακοῦ S. OT 367; ἵν’ ἕσταμεν χρείας ib. 1442; ἵν’ ἦμεν ἄτης Id. El. 936; ὁρᾷς ἵν’ ἐσμὲν αὐτοῦ πέρι τῆς ἀπορίας Pl. Sph. 243b.
c. with Verbs of motion, whither, Od. 4.821, al. ; ὁρᾷς ἵν’ ἥκεις S. OT 687, al., Din. 2.10; (́ιναπερ ὥρμητο Th. 4.74.
II. of circumstance, γάμος…, ἵ. χρή at which, when, Od. 6.27; ἵ. μὲν ἐξῆν αὐτοῖς…, ἐνταῦθα.
when it was in their power, Antipho 6.9.
2. = ἐάν, dub. in Il. 7.353 (v.l. ἵν’ ἄν, cf. Sch.), Archil. 74.7 codd., v.l. in Din. 1.1, and Pl. Chrm. 176b.
B. Final Conj., that, in order that, from Hom. downwards, mostly first word in the clause, but sts. preceded by an emphatic word, Pl. Chrm. 169d; ἵ. δή Il. 7.26, 23.207, Hdt. 1.29, Pl. R. 420e, 610c; never with ἄν or κε (if found, these particles belong to the Verb, as in Od. 12.156, E. IA 1579).
I. general usage; with subj., after primary tenses of ind., also subj. and imper. ; pres. ind., Il. 3.252, Od. 2.111, X. Mem. 3.2.3, Cyr. 1.2.11, Isoc. 3.2; pf. ind., Il. 1.203, Isoc. 4.129; fut., Od. 2.307, 4.591, X. Cyr. 1.2.15; subj., S. OT 364; imper., Il. 19.348, al., A. Pr. 61, S. Ph. 880, Ar. Ra. 297, Pl. R. 341b, Men. 71d. after historical tenses, in similes, where the aor. is gnomic, Od. 5.490 (αὔοι codd.); where aor. is treated as equiv. to pf., Il. 9.99, Od. 8.580, Hdt. 5.91, Lys. 1.4, D. 9.26; when the purpose is regarded from the point of view of the speaker΄s present, σὲ παῖδα ποιεύμην ἵ. μοι… λοιγὸν ἀμύνῃς Il. 9.495, cf. Hdt. 1.29, 6.100, Th. 1.44, al., Lys. 1.11, 12, al. after opt. and ἄν, when opt. with οὐκ ἄν is used with sense of imper., Il. 24.264, Od. 6.58; after βουλοίμην ἄν…, Lys. 7.12. after impf. with ἄν, D. 23.7. with opt., after historical tenses, Il. 5.3, Od. 3.2, A. Th. 215, Lys. 3.11, Pl. Prt. 314c, etc. ; after the historical pres., E. Hec. 11; sts. both moods, subj. and opt., follow in consecutive clauses, Od. 3.77, Hdt. 8.76, 9.51, D. 23.93, 49.14. after opt., Od. 18.369, S. Ph. 325; βούλοιντ’ ἂν ἡμᾶς ἐξολωλέναι, ἵνα… λάβοιεν Ar. Pax 413. rarely after primary tenses, by a shifting of the point of view, Od. 17.250, Ar. Ra. 24, Pl. R. 410c. with past tenses of ind., after unfulfilled wishes, Id. Cri. 44d. after ind. with ἄν, to express a consequence which has not followed or cannot follow, S. OT 1389, Pl. Men. 89b, D. 29.17; esp. after ἐβουλόμην ἄν…, Ar. V. 961, Lys. 4.3. after such Verbs as ἐχρῆν, ἔδει, E. Hipp. 647, Pl. Prt. 335c, Smp. 181e, Euthd. 304e, Isoc. 9.5, D. 24.48, Men. 349.5, etc. ; when an unfulfilled obligation is implied, τεθαύμακα ὅτι οὐκ εἶπεν (= ἔδει εἰπεῖν)… ἵ.… Pl. Tht. 161c; ἀντὶ τοῦ κοσμεῖν (= δέον κοσμεῖν)… ἵ.… D. 36.47. after pres. ind. in general statements (including the past), οὐδὲ γὰρ τὸ εἶναι ἔχει ἡ ὕλη, ἱ. ἀγαθοῦ ταύτῃ μετεῖχεν Plot. 1.8.5. ἵ. μή as the neg. of ἵνα, that not, Il. 19.348, etc.
II. special usages; like ὅπως, after Verbs of command and entreaty, is common only in later Gr. (but cf. Od. 3.327 with ib. 19), ἀξιοῦν ἵ.… Decr. ap. D. 18.155; δεήσεσθαι ἵ.… D.H. 1.83; παρακαλεῖν ἵ.… Arr. Epict. 3.23.27; freq. in NT, ἐκήρυξαν ἵ. μετανοήσωσιν Ev. Marc. 6.12, al. ; of will, ὅσα ἐὰν θέλητε ἵ. ποιῶσιν. ib. 25; hence ἵ. c. subj. stands for infin., ἐν τούτῳ ἵ. καρπὸν φέρητε (= ἐν τῷ φέρειν) Ev. Jo. 15.8, etc. ; πρῶτόν ἐστιν ἵ. κοιμηθῶ Arr. Epict. 1.10.8, cf. M.Ant 8.29; also for ὥστε, LXX Ge. 22.14, al., Plu. 2.333a, Porph. Abst. 2.33, etc.
because, ἵ. ἀναγνῶ ἐτιμήθην I was honoured because I read, Anon. ap. A.D. Synt. 266.5, cf. Conj. 243.21, Choerob. in Theod. 2.257, al. ; not found in literature. elliptical usages, where the purpose of the utterance is stated, Ζεὺς ἔσθ΄, ἵν’ εἰδῇς ΄tis Zeus, — [I tell thee this] that thou may΄st know it, S. Ph. 989; ἵ. μὴ εἴπω ὅτι οὐδεμιᾷ Pl. R. 507d; ἵ. συντέμω D. 45.5; ἵν’ ἐκ τούτων ἄρξωμαι Id. 21.43; ἵ. δῶμεν.
granted that…, S.E. P. 2.34, cf. 1.79. in commands, introducing a principal sentence, ἵ. συντάξῃς order him…, PCair. Zen. 240.12 (iii BC); ἵ. λαλήσῃς PSI 4.412.1 (iii BC); ἵ. ἐλθὼν ἐπιθῇς τὰς χεῖρας αὐτῇ Ev. Marc. 5.23, cf. 2 Ep. Cor. 8.7, LXX 2 Ma. 1.9, Arr. Epict. 4.1.41, Did. ap. Sch. S. OC 156. ἵ. τί (sc. γένηται); to what end? either abs. or as a question, Ar. Ec. 719; or with a Verb following, Id. Pax 409, cf. Pl. Ap. 26d, etc. ; ἵ. δὴ τί ; Ar. Nu. 1192. in indignant exclamations, to think that… ! Σωκράτης ἵ. πάθῃ ταῦτα Arr. Epict. 1.29.16.
III. in later Gr. with ind., LXX Ex. 1.11, al., Ep. Gal. 2.4, 4.17, etc.
IV. w. τοῦ and inf., ἵ. τοῦ τὰ ὅλα συντελεσθῆναι OGI 5.15 (letter of Antigonus Monophthalmus, iv BC).
Liddell-Scott-Jones, Greek-English Lexicon (9th ed., 1940)
Pape
(von dem alten Pronomen ἵ),
1) adv.,
a) des Ortes, wo, da wo ; παρὰ τύμβον, ἵν' ἀνέρες ἀγχιμαχηταί Il. 2.604, öfter ; auch mit Hinzufügung von τε, wie bei anderen Relativis (s. τε), ἵνα τε ξυνέχουσι τένοντες 20.478 ; ἐν δρόμοις, ἵνα ταχυτὰς ποδῶν ἐρίζεται Pind. Ol. 1.95 ; 8.2 u. öfter ; Tragg., ἵνα αἱ Φορκίδες ναίουσι Aesch. Prom. 795 ; ἄρουραν ἵν' ἐτράφη Spt. 736 ; ἵνα ἡλίου διπλῆ πάρεστιν ἐνθάκησις Soph. Phil. 17 ; ἵζων ἵν' ἦν μοι παντὸς οἰωνοῦ λιμήν Ant. 987, öfter ; Eur. Hec. 2.711 ; ἐγὼ γὰρ οἶδ' ἵν' εἰσὶ μεγάλοι Ar. Nub. 190 ; Her. 8.115, 9.27 ; auch in attischer Prosa einzeln, ὀρθῶς ἵν' οἰκεῖ πύθοιτ' αὐτοῦ Plat. Phil. 61b ; Luc. adv.Ind. 11 ; dem ὅπου entspricht es Plat. Legg. V.734c, Gorg. 484e ; c. gen., οἰκοδομέουσι οἰκία ἵνα αὐτὸς ἔφρασε τῆς χώρης, Her. 1.98, 2.133 ; auch οὐ βλέπεις ἵν' εἶ κακοῦ, wo im Unglück, auf welchem Punkte od. auf welcher Höhe des Unglücks du stehst, Soph. O.R. 413, vgl. 367, Aj. 379 ; so Her. 1.213 ; übh. von Zuständen, ἵν' ἕσταμεν χρείας ἄμεινον ἐκμαθεῖν, τί δραστέον Soph. O.R. 1442, wo wir stehen, in solcher Not ; ξυμφορᾶς ἵν' ἕσταμεν Tr. 1135 ; El. 936 ; – wohin, ἵν' οἴχεται Od. 4.821, ἐς βουλήν, ἵνα μιν κάλεον Φαίηκες 6.55 ; auch ἵνα γάρ σφιν ἐπέφραδον ἠγερεθέσθαι, dahin, Il. 10.127 ; ὁρᾷς ἵν' ἥκεις Soph. O.R. 687, wohin du geraten bist ; σκόπει κλύων, τὰ σέμν' ἵν' ἥκει τοῦ θεοῦ μαντεύματα 953 ; ἰὼ δαῖμον ἵν' ἐξήλλου 1311 ; εἰ ἦν ἕτερός τις τόπος, ἵνα ἐξῆν ἀπάγειν τοὺς κλέπτοντας Din. 2.10.
b) von der Zeit, wann, wie man Od. 6.27 σοὶ δὲ γάμος σχεδόν ἐστιν, ἵνα χρὴ καλὰ ἕννυσθαι erkl., richtiger wobei, bei welcher Veranlassung ; ἵνα μὲν ἐξῆν αὐτοῖς τιμωρήσασθαι, ἐνταῦθα μὲν οὐδεὶς οἷός τε ἐγένετο ἐλέγξαι· ἐν δὲ τούτῳ τῷ ἀγῶνι Andoc. 6.9.
2) Konjunktion, damit, daß, ἵνα μή, damit nicht:
a) c. indic. des impf. u. aor. in einem hypothetischen Satze zum Ausdruck der Nichtwirklichkeit, bes. nach ἐχρῆν u. ä., σὲ ἐχρῆν ἡμῖν συγχωρεῖν, ἵνα συνουσία ἐγίγνετο Plat. Prot. 335c ; χρῆν καὶ νόμον εἶναι, – ἵνα μὴ σπουδὴ ἀνηλίσκετο, es sollte ein Gesetz geben, damit nicht verschwendet würde (das Gesetz ist aber nicht, u. es wird verschwendet), Symp. 181c ; Crit. 44d ; ἄξιον ἦν ἀκούειν, – ἵνα ἤκουσας, es wäre der Mühe wert gewesen, damit du gehört hättest (was du so nicht gehört hast), Euthyd. 304e, vgl. Theaet. 161c ; ἐβουλόμην μὲν ἕτερον ἂν λέγειν τὰ βέλτισθ' ἵν' ἐκαθήμην ἥσυχος, damit ich ruhig hätte sitzen bleiben können, Ar. Eccl. 151 ; vgl. Eur. Hipp. 647 ; Soph. O.R. 1326 ; Isocr. 9.5 ; Dem. 55.6 ; – aber Xen. Cyr. 1.6.40 ist ἵνα συνέδει f.l. u. jetzt richtig geändert.
Bei Hom. ist der Conj. oft durch Kürze des Modusvocals gleich dem Indic., ἵνα μίσγεαι Il. 2.232, ἵνα παύσομεν 21.314, ἵνα μεταδαίσομαι 23.207, ἵνα σπείσομεν Od. 7.164, welche Fälle sämmtlich regelmäßig sind u. zu Folgdn gehören.
b) c. conj., auf die Zukunft gehend, wenn ein praes. od. fut. vorausgeht, od. ein imperat., od. ein conj. hortativ.; ἐξαύδα, ἵνα εἴδομεν ἄμφω (für εἰδῶμεν), Il. 1.363 ; 2.381 ; ἄλκιμος ἔσσ' ἵνα τίς σε καὶ ὀψιγόνων εὖ εἴπῃ Od. 1.302 ; 2.111, 5.91 ; ταῦτα τελευτήσουσιν Ἀχαιοί, ἵνα θᾶσσον ἵκηαι 2.306 ; 4.591, Il. 15.31 ; λῦσον, ἵν' ὀφθαλμοῖσιν ἴδω 24.555 ; τήνδε νῦν πόρπασον ἀσφαλῶς, ἵνα μάθῃ Aesch. Prom. 61 ; εἴπω τι δῆτα κἄλλ' ἵν' ὀργίζῃ πλέον Soph. O.R. 364, öfter ; αὐτὰ ταῦτα ἥκω παρὰ σέ, ἵνα ὑπὲρ ἐμοῦ διαλεχθῇς αὐτῷ Plat. Prot. 310e ; δοκεῖ μοι κατακαῦσαι τὰς ἁμάξας, ἵνα μὴ τὰ ζεύγη ἡμῶν στρατηγῇ Xen. An. 3.2.27, u. sonst. Keine Ausnahme davon ist Il. 24.264 οὐκ ἂν δή μοι ἅμαξαν ἐφοπλίσσαιτε τάχιστα, ἵνα πρήσσωμεν ὁδοῖο, wo der opt. potent. die Stelle des imperat. vertritt, bereitet mir den Wagen, damit wir den Weg machen ; auffallender Xen. ἐπιστάμεθα, ὅτι βασιλεὺς ἡμᾶς ἀπολέσαι περὶ παντὸς ἂν ποιήσαιτο, ἵνα καὶ ἄλλοις φόβος ᾐ 2.4.3. – Eben so nach Perfectis, τίπτ' αὖτ' εἰλήλουθας ; ἢ ἵνα ὕβριν ἴδῃ ; warum bist du gekommen, bist du hier ? etwa, damit du sehest, Il. 1.202. – Aber auch nach aor. u. impft. in indirekter Rede, mit dem bei der lebhaften Darstellung der Griechen so häufigen Uebergang in die direkte Darstellung, u. mit der Beziehung auf die Gegenwart, wenn das von ἵνα abhängige Verbum eine noch in der Gegenwart fortdauernde Handlung ausdrückt, πλοῖα Ἀβροκόμας κατέκαυσεν, ἵνα μὴ Κῦρος διαβῇ Xen. An. 1.4.18 (denn Abrokomas sagt κατακαίω τὰ πλοῖα, ἵνα μὴ διαβῇ); προσελθεῖν ἐκέλευον, εἴ τις εἴη στρατηγός, ἵνα ἀπαγγείλωσι τὰ παρὰ βασιλέως 2.5.36 ; 4.6.6 u. öfter bei Xen.; Thuc. u. Sp. Vgl. noch Eur. Hec. 27 ; ἠρχόμεθα διαλεγόμενοι, ἵνα εὕρωμεν Plat. Theaet. 186e ; Andoc. 1.40.
c) c. optat. nach den Präteritis, Ἠέλιος δ' ἀνόρουσε, ἵν' ἀθανάτοισι φανείη, Od. 3.1, 438, 5.1, 492, Il. 5.2 u. öfter ; Aesch. Spt. 197 ; ἵνα μὴ ἀτελὴς γένοιτο, διελεγόμεθα Plat. Prot. 314c, u. sonst überall. Das praes. histor. macht hiervon nur scheinbar eine Ausnahme, πέμπει χρυσόν, ἵν' εἴη Eur. Hec. 10. – Nach einem andern optat., θυμὸν γένοιτο χειρὶ πληρῶσαί ποτε, ἵν' αἱ μυκῆναι γνοῖεν Soph. Phil. 325. – Doch tritt der optat. auch zuweilen für den conj. ein, wenn mehr die Absicht, daß Etwas geschehen könne, ausgedrückt werden soll, wie Fälle aufzufassen sind, wo beide modi neben einander stehen, ἐρέω μὲν ἐγών, ἵνα εἰδότες ἤ κε θάνωμεν ἤ κεν Κῆρα φύγοιμεν, Od. 12.176, Il. 24.584 ; vgl. Eur. Ion 1623 ; Her. 9.51 ἄλλο δέ τι ἐξευρήκασι, ἵνα μὴ ἀδικοῖεν αὐτὰς μηδ' εἰς ἑτέραν πόλιν ἄγωνται, damit sie nicht etwa ihnen Unrecht zufügten, was wohl möglich wäre, u. auch nicht in eine andre Stadt führten, was zu erwarten stand, als bestimmt eintretend zu denken ist. Vgl. noch Ar. Ran. 21 εἶτ' οὐχ ὕβρις ταῦτ' ἐστί, ὅτ' ἐγὼ βαδίζω, τοῦτον δ' ὀχῶ, ἵνα μὴ ταλαιπωροῖτο. – Il. 7.352 τῷ οὔ νύ τι κέρδιον ἧμιν ἔλπομαι ἐκτελέεσθαι, ἵνα μὴ ῥέξομεν ὧδε, ἵνα = ἐάν, der Vers ist aber für unecht erklärt.
Bei Sp. auch = so daß, τί μοι τοιοῦτο συνέγνως, ἵνα τοιαύταις με κολακεύσῃς ἡδοναῖς Plut. Alex. fort. I.12 ; Orph. Arg. 251. – Ἵνα τί, elliptisch, sc. γένηται, damit was geschehe ? d.i. wozu ? warum ? absolut, Ar. Eccl. 719, oder mit einem Verbum, ἵνα τί δὲ τοῦτο δρᾶτον Pax 409 ; ἵνα τί τοῦτο λέγεις Plat. Apol. 26c ; Symp. 205a ; NT ; eben so ἵνα δὴ τί, Ar. Nub. 1192.
1) adv.,
a) des Ortes, wo, da wo ; παρὰ τύμβον, ἵν' ἀνέρες ἀγχιμαχηταί Il. 2.604, öfter ; auch mit Hinzufügung von τε, wie bei anderen Relativis (s. τε), ἵνα τε ξυνέχουσι τένοντες 20.478 ; ἐν δρόμοις, ἵνα ταχυτὰς ποδῶν ἐρίζεται Pind. Ol. 1.95 ; 8.2 u. öfter ; Tragg., ἵνα αἱ Φορκίδες ναίουσι Aesch. Prom. 795 ; ἄρουραν ἵν' ἐτράφη Spt. 736 ; ἵνα ἡλίου διπλῆ πάρεστιν ἐνθάκησις Soph. Phil. 17 ; ἵζων ἵν' ἦν μοι παντὸς οἰωνοῦ λιμήν Ant. 987, öfter ; Eur. Hec. 2.711 ; ἐγὼ γὰρ οἶδ' ἵν' εἰσὶ μεγάλοι Ar. Nub. 190 ; Her. 8.115, 9.27 ; auch in attischer Prosa einzeln, ὀρθῶς ἵν' οἰκεῖ πύθοιτ' αὐτοῦ Plat. Phil. 61b ; Luc. adv.Ind. 11 ; dem ὅπου entspricht es Plat. Legg. V.734c, Gorg. 484e ; c. gen., οἰκοδομέουσι οἰκία ἵνα αὐτὸς ἔφρασε τῆς χώρης, Her. 1.98, 2.133 ; auch οὐ βλέπεις ἵν' εἶ κακοῦ, wo im Unglück, auf welchem Punkte od. auf welcher Höhe des Unglücks du stehst, Soph. O.R. 413, vgl. 367, Aj. 379 ; so Her. 1.213 ; übh. von Zuständen, ἵν' ἕσταμεν χρείας ἄμεινον ἐκμαθεῖν, τί δραστέον Soph. O.R. 1442, wo wir stehen, in solcher Not ; ξυμφορᾶς ἵν' ἕσταμεν Tr. 1135 ; El. 936 ; – wohin, ἵν' οἴχεται Od. 4.821, ἐς βουλήν, ἵνα μιν κάλεον Φαίηκες 6.55 ; auch ἵνα γάρ σφιν ἐπέφραδον ἠγερεθέσθαι, dahin, Il. 10.127 ; ὁρᾷς ἵν' ἥκεις Soph. O.R. 687, wohin du geraten bist ; σκόπει κλύων, τὰ σέμν' ἵν' ἥκει τοῦ θεοῦ μαντεύματα 953 ; ἰὼ δαῖμον ἵν' ἐξήλλου 1311 ; εἰ ἦν ἕτερός τις τόπος, ἵνα ἐξῆν ἀπάγειν τοὺς κλέπτοντας Din. 2.10.
b) von der Zeit, wann, wie man Od. 6.27 σοὶ δὲ γάμος σχεδόν ἐστιν, ἵνα χρὴ καλὰ ἕννυσθαι erkl., richtiger wobei, bei welcher Veranlassung ; ἵνα μὲν ἐξῆν αὐτοῖς τιμωρήσασθαι, ἐνταῦθα μὲν οὐδεὶς οἷός τε ἐγένετο ἐλέγξαι· ἐν δὲ τούτῳ τῷ ἀγῶνι Andoc. 6.9.
2) Konjunktion, damit, daß, ἵνα μή, damit nicht:
a) c. indic. des impf. u. aor. in einem hypothetischen Satze zum Ausdruck der Nichtwirklichkeit, bes. nach ἐχρῆν u. ä., σὲ ἐχρῆν ἡμῖν συγχωρεῖν, ἵνα συνουσία ἐγίγνετο Plat. Prot. 335c ; χρῆν καὶ νόμον εἶναι, – ἵνα μὴ σπουδὴ ἀνηλίσκετο, es sollte ein Gesetz geben, damit nicht verschwendet würde (das Gesetz ist aber nicht, u. es wird verschwendet), Symp. 181c ; Crit. 44d ; ἄξιον ἦν ἀκούειν, – ἵνα ἤκουσας, es wäre der Mühe wert gewesen, damit du gehört hättest (was du so nicht gehört hast), Euthyd. 304e, vgl. Theaet. 161c ; ἐβουλόμην μὲν ἕτερον ἂν λέγειν τὰ βέλτισθ' ἵν' ἐκαθήμην ἥσυχος, damit ich ruhig hätte sitzen bleiben können, Ar. Eccl. 151 ; vgl. Eur. Hipp. 647 ; Soph. O.R. 1326 ; Isocr. 9.5 ; Dem. 55.6 ; – aber Xen. Cyr. 1.6.40 ist ἵνα συνέδει f.l. u. jetzt richtig geändert.
Bei Hom. ist der Conj. oft durch Kürze des Modusvocals gleich dem Indic., ἵνα μίσγεαι Il. 2.232, ἵνα παύσομεν 21.314, ἵνα μεταδαίσομαι 23.207, ἵνα σπείσομεν Od. 7.164, welche Fälle sämmtlich regelmäßig sind u. zu Folgdn gehören.
b) c. conj., auf die Zukunft gehend, wenn ein praes. od. fut. vorausgeht, od. ein imperat., od. ein conj. hortativ.; ἐξαύδα, ἵνα εἴδομεν ἄμφω (für εἰδῶμεν), Il. 1.363 ; 2.381 ; ἄλκιμος ἔσσ' ἵνα τίς σε καὶ ὀψιγόνων εὖ εἴπῃ Od. 1.302 ; 2.111, 5.91 ; ταῦτα τελευτήσουσιν Ἀχαιοί, ἵνα θᾶσσον ἵκηαι 2.306 ; 4.591, Il. 15.31 ; λῦσον, ἵν' ὀφθαλμοῖσιν ἴδω 24.555 ; τήνδε νῦν πόρπασον ἀσφαλῶς, ἵνα μάθῃ Aesch. Prom. 61 ; εἴπω τι δῆτα κἄλλ' ἵν' ὀργίζῃ πλέον Soph. O.R. 364, öfter ; αὐτὰ ταῦτα ἥκω παρὰ σέ, ἵνα ὑπὲρ ἐμοῦ διαλεχθῇς αὐτῷ Plat. Prot. 310e ; δοκεῖ μοι κατακαῦσαι τὰς ἁμάξας, ἵνα μὴ τὰ ζεύγη ἡμῶν στρατηγῇ Xen. An. 3.2.27, u. sonst. Keine Ausnahme davon ist Il. 24.264 οὐκ ἂν δή μοι ἅμαξαν ἐφοπλίσσαιτε τάχιστα, ἵνα πρήσσωμεν ὁδοῖο, wo der opt. potent. die Stelle des imperat. vertritt, bereitet mir den Wagen, damit wir den Weg machen ; auffallender Xen. ἐπιστάμεθα, ὅτι βασιλεὺς ἡμᾶς ἀπολέσαι περὶ παντὸς ἂν ποιήσαιτο, ἵνα καὶ ἄλλοις φόβος ᾐ 2.4.3. – Eben so nach Perfectis, τίπτ' αὖτ' εἰλήλουθας ; ἢ ἵνα ὕβριν ἴδῃ ; warum bist du gekommen, bist du hier ? etwa, damit du sehest, Il. 1.202. – Aber auch nach aor. u. impft. in indirekter Rede, mit dem bei der lebhaften Darstellung der Griechen so häufigen Uebergang in die direkte Darstellung, u. mit der Beziehung auf die Gegenwart, wenn das von ἵνα abhängige Verbum eine noch in der Gegenwart fortdauernde Handlung ausdrückt, πλοῖα Ἀβροκόμας κατέκαυσεν, ἵνα μὴ Κῦρος διαβῇ Xen. An. 1.4.18 (denn Abrokomas sagt κατακαίω τὰ πλοῖα, ἵνα μὴ διαβῇ); προσελθεῖν ἐκέλευον, εἴ τις εἴη στρατηγός, ἵνα ἀπαγγείλωσι τὰ παρὰ βασιλέως 2.5.36 ; 4.6.6 u. öfter bei Xen.; Thuc. u. Sp. Vgl. noch Eur. Hec. 27 ; ἠρχόμεθα διαλεγόμενοι, ἵνα εὕρωμεν Plat. Theaet. 186e ; Andoc. 1.40.
c) c. optat. nach den Präteritis, Ἠέλιος δ' ἀνόρουσε, ἵν' ἀθανάτοισι φανείη, Od. 3.1, 438, 5.1, 492, Il. 5.2 u. öfter ; Aesch. Spt. 197 ; ἵνα μὴ ἀτελὴς γένοιτο, διελεγόμεθα Plat. Prot. 314c, u. sonst überall. Das praes. histor. macht hiervon nur scheinbar eine Ausnahme, πέμπει χρυσόν, ἵν' εἴη Eur. Hec. 10. – Nach einem andern optat., θυμὸν γένοιτο χειρὶ πληρῶσαί ποτε, ἵν' αἱ μυκῆναι γνοῖεν Soph. Phil. 325. – Doch tritt der optat. auch zuweilen für den conj. ein, wenn mehr die Absicht, daß Etwas geschehen könne, ausgedrückt werden soll, wie Fälle aufzufassen sind, wo beide modi neben einander stehen, ἐρέω μὲν ἐγών, ἵνα εἰδότες ἤ κε θάνωμεν ἤ κεν Κῆρα φύγοιμεν, Od. 12.176, Il. 24.584 ; vgl. Eur. Ion 1623 ; Her. 9.51 ἄλλο δέ τι ἐξευρήκασι, ἵνα μὴ ἀδικοῖεν αὐτὰς μηδ' εἰς ἑτέραν πόλιν ἄγωνται, damit sie nicht etwa ihnen Unrecht zufügten, was wohl möglich wäre, u. auch nicht in eine andre Stadt führten, was zu erwarten stand, als bestimmt eintretend zu denken ist. Vgl. noch Ar. Ran. 21 εἶτ' οὐχ ὕβρις ταῦτ' ἐστί, ὅτ' ἐγὼ βαδίζω, τοῦτον δ' ὀχῶ, ἵνα μὴ ταλαιπωροῖτο. – Il. 7.352 τῷ οὔ νύ τι κέρδιον ἧμιν ἔλπομαι ἐκτελέεσθαι, ἵνα μὴ ῥέξομεν ὧδε, ἵνα = ἐάν, der Vers ist aber für unecht erklärt.
Bei Sp. auch = so daß, τί μοι τοιοῦτο συνέγνως, ἵνα τοιαύταις με κολακεύσῃς ἡδοναῖς Plut. Alex. fort. I.12 ; Orph. Arg. 251. – Ἵνα τί, elliptisch, sc. γένηται, damit was geschehe ? d.i. wozu ? warum ? absolut, Ar. Eccl. 719, oder mit einem Verbum, ἵνα τί δὲ τοῦτο δρᾶτον Pax 409 ; ἵνα τί τοῦτο λέγεις Plat. Apol. 26c ; Symp. 205a ; NT ; eben so ἵνα δὴ τί, Ar. Nub. 1192.
Pape, Griechisch-deutsches Handwörterbuch (3. Aufl., 1914)
TBESG
ἵνα,
__I. adverb (poët., Hom., al.),
__1. of place, where, whither.
__2. of circumstance, when.
__II. Conjunction,
__1. prop., final, denoting purpose or end (cl.), that, in order that, usually the first word in the clause, but sometimes (cl. also) preceded by an emphatic word (Act.19:4, Rom.11:31 (?), Gal.2:10, al.);
__(a) with optative (so in cl. after historic tenses): after a pres., Eph.1:17 (but WH, mg., subjc.; see Burton, §225, Rem., 2);
__(b) with subjc.: after a pres., Mrk.4:21, Luk.6:34, Jhn.3:15, Act.2:25, Rom.1:11, al.; after a pf., Mat.1:22, Jhn.5:23 1Co.9:22, al.; after an imperat. (pres. or aor.), Mat.7:1, Mrk.11:25, Jhn.10:38, 1Co.7:5, al.; after a delib. subjc., Mrk.1:38, al.; after a fut., Luk.16:4, Jhn.14:3, 1Co.15:28, al.; after historic tenses (where optative in cl.; WM, 359f.; M, Pr., 196f.), Mrk.6:41 (impf.), Jhn.4:8 (plpf.), Mrk.3:14 (aor.), al.;
__(with) in late writers (M, Pr., 35; Burton, §§198, 199), with indic., fut: Luk.20:10, 1Pe.3:1, al.;
__(d) as often in eccl. writers (Thayer, see word), with indic. pres.: 1Co.4:6, Gal.4:17, al. (?; but V. Burton, §198, Rem.);
__(e) εἰς (διὰ) τοῦτο, ἵνα: Jhn.18:37, 1Ti.1:16, al.; τούτου χάριν, Tit.1:5;
__(f) elliptical constructions: omission of the principal verb, Jhn.1:8, 2Th.3:9, 1Jn.2:19, al.; of the final verb, Rom.4:16, 2Co.8:13, al.
__2. In late writers, definitive, = inf. (WM, 420; Bl, §69, 1), that;
__(a) after verbs of wishing, caring, striving, etc.: θέλω, Mat.7:12, al.; ζητῶ, 1Co.4:2 14:12; ζηλόω, 1Co.14:1, al.;
__(b) after verbs of saying, asking, exhorting: εἰπεῖν, Mat.4:3, al.; ἐρωτῶ, Mrk.7:26, al.; παρακαλῶ, Mat.14:36, 1Co.1:10, al., etc.;
__(with) after words expressing expediency, etc.: συμφέρει, Mat.18:6, Jhn.11:50, al.; ἱκανός, Mat.8:8, Luk.7:6; χρείαν ἔχω, Jhn.2:25, al, etc.;
__(d) after substantives, adding further definition: ὥρα, Jhn.12:23 13:1; χρόνος, Rev.2:21; συνήθεια, Jhn.18:39; μισθός, 1Co.9:18.
__3. In late writers, ecbatic, denoting the result, = ὥστε, that, so that (M, Pr., 206ff.; WM, 572; Bl., §69, 3; Burton, §223): Rom.11:11, 1Co.7:29, 1Th.5:4, al. (but see Thayer, see word); so with the formula referring to the fulfilment of prophecy, ἵνα πληρωθῇ, Mat.1:22 2:14, Jhn.13:18, al.
(AS)
__I. adverb (poët., Hom., al.),
__1. of place, where, whither.
__2. of circumstance, when.
__II. Conjunction,
__1. prop., final, denoting purpose or end (cl.), that, in order that, usually the first word in the clause, but sometimes (cl. also) preceded by an emphatic word (Act.19:4, Rom.11:31 (?), Gal.2:10, al.);
__(a) with optative (so in cl. after historic tenses): after a pres., Eph.1:17 (but WH, mg., subjc.; see Burton, §225, Rem., 2);
__(b) with subjc.: after a pres., Mrk.4:21, Luk.6:34, Jhn.3:15, Act.2:25, Rom.1:11, al.; after a pf., Mat.1:22, Jhn.5:23 1Co.9:22, al.; after an imperat. (pres. or aor.), Mat.7:1, Mrk.11:25, Jhn.10:38, 1Co.7:5, al.; after a delib. subjc., Mrk.1:38, al.; after a fut., Luk.16:4, Jhn.14:3, 1Co.15:28, al.; after historic tenses (where optative in cl.; WM, 359f.; M, Pr., 196f.), Mrk.6:41 (impf.), Jhn.4:8 (plpf.), Mrk.3:14 (aor.), al.;
__(with) in late writers (M, Pr., 35; Burton, §§198, 199), with indic., fut: Luk.20:10, 1Pe.3:1, al.;
__(d) as often in eccl. writers (Thayer, see word), with indic. pres.: 1Co.4:6, Gal.4:17, al. (?; but V. Burton, §198, Rem.);
__(e) εἰς (διὰ) τοῦτο, ἵνα: Jhn.18:37, 1Ti.1:16, al.; τούτου χάριν, Tit.1:5;
__(f) elliptical constructions: omission of the principal verb, Jhn.1:8, 2Th.3:9, 1Jn.2:19, al.; of the final verb, Rom.4:16, 2Co.8:13, al.
__2. In late writers, definitive, = inf. (WM, 420; Bl, §69, 1), that;
__(a) after verbs of wishing, caring, striving, etc.: θέλω, Mat.7:12, al.; ζητῶ, 1Co.4:2 14:12; ζηλόω, 1Co.14:1, al.;
__(b) after verbs of saying, asking, exhorting: εἰπεῖν, Mat.4:3, al.; ἐρωτῶ, Mrk.7:26, al.; παρακαλῶ, Mat.14:36, 1Co.1:10, al., etc.;
__(with) after words expressing expediency, etc.: συμφέρει, Mat.18:6, Jhn.11:50, al.; ἱκανός, Mat.8:8, Luk.7:6; χρείαν ἔχω, Jhn.2:25, al, etc.;
__(d) after substantives, adding further definition: ὥρα, Jhn.12:23 13:1; χρόνος, Rev.2:21; συνήθεια, Jhn.18:39; μισθός, 1Co.9:18.
__3. In late writers, ecbatic, denoting the result, = ὥστε, that, so that (M, Pr., 206ff.; WM, 572; Bl., §69, 3; Burton, §223): Rom.11:11, 1Co.7:29, 1Th.5:4, al. (but see Thayer, see word); so with the formula referring to the fulfilment of prophecy, ἵνα πληρωθῇ, Mat.1:22 2:14, Jhn.13:18, al.
(AS)
Translators Brief lexicon of Extended Strongs for Greek based on Abbot-Smith, A Manual Greek Lexicon of the New Testament (1922) (=AS), with corrections and adapted by Tyndale Scholars
This web service is provided and maintained by TELOTA - IT/DH
