'(impf. ἵην, f. ἥσω, ao.1 ἧκα, seul. au sg. et à l’ind. ; ao.2 seul. au pl. ἕμεν, ἕτε, ἕσαν, ou avec augm. εἷμεν, εἷτε, εἷσαν ; pf. εἷκα ; pass. ao.1 ἕθην, att. εἵθην, pf. εἷμαι) [l’ι initial est bref en gén. à l’act. dans HOM. et les épiques, long (excepté dans ESCHL. Sept. 310, 493 et dans EUR. I.A. 298) chez les Att.]
   I tr. :
      1 mouvoir en avant : πόδας καὶ χεῖρε φέρεσθαι, OD. 12, 442, mouvoir les pieds et les mains pour se porter en avant : πόδα, EUR. Rhes. 798, faire s’élancer en avant, faire fuir (des chevaux) ;
      2 p. suite, envoyer, lancer, jeter : ἄγγελόν τινι, IL. 18, 182, envoyer, un messager à qqn ; ἴκμενον οὖρόν τινι, IL. 1, 479, envoyer à qqn un vent favorable ; en parl. de fleuves, de sources : ῥόον, IL. 12, 25 ; ῥέος, ESCHL. Pr. 812 ; ὕδωρ, IL. 21, 158, envoyer un courant, de l’eau ; en parl. du feu : λιγνύν, ESCHL. Sept. 475, envoyer, jeter de la suie ; en parl. du son : ἔπεα, IL. 3, 222, lancer des paroles ; ὄπα, IL. 3, 152, 221 ; OD. 12, 192 ; φωνήν, PLAT. Leg. 890 d, faire entendre une parole ; Ἑλλάδα γλῶσσαν, HDT. 9, 16 ; Δωρίδα γλῶσσαν, THC. 3, 112, parler grec, parler dorien ; θρῆνον, ESCHL. Sept. 865 ; κωκυτόν, SOPH. Aj. 851, faire entendre des lamentations, des gémissements ; abs. ἧκε (s.-e. φωνήν) PLUT. M. 973 d, il fit entendre sa voix ; en parl. d’instruments : μέλη τῶν χορδῶν ἱεισῶν, PLAT. Leg. 812 d, les cordes faisant entendre des airs ;
      3 avec idée d’hostilité : λᾶαν, OD. 9, 538 ; βέλος, IL. 4, 498 ; ἐπ' ἀλλήλοις βέλεα, HÉS. Th. 684, lancer une pierre, un trait ; se lancer des traits les uns aux autres ; avec un acc. de pers. : τὸν δὲ ποταμόνδε ἧκε φέρεσθαι, IL. 21, 120, il le lança dans le fleuve, pour qu’il fût emporté par les flots ; avec le nom de la pers. frappée au gén. et celui de l’instrument à l’acc. : ἀπιόντος ἵει ὀϊστόν, IL. 13, 650, il frappa d’une flèche l’ennemi qui s’éloignait ; avec le nom. de la pers. à l’acc. et celui de l’instr. au datif : τινὰ ἀξίνῃ, XÉN. An. 1, 5, 12, frapper quelqu’un d’une hache ; fig. τῶν μεγάλων ψυχῶν ἱείς, SOPH. Aj. 154, s’attaquant aux grandes âmes ; abs. lancer un trait, IL. 17, 515 ; OD. 9, 499 ; XÉN. An. 3, 4, 17 ; PLAT. Theæt. 194 a ; ἱ. ἐπὶ σκοπόν, XÉN. Ages. 1, 25, lancer un trait au but ;
      4 laisser tomber : ἐκ χειρὸς φάσγανον, OD. 22, 84, son couteau de sa main ; κόμας, OD. 6, 231, laisser flotter sa chevelure ;
   II intr. (ou s.-e. ἑαυτόν) seul. en poésie (les Att. emploient en ce sens les composés de ἱέναι) se jeter, s’élancer, s’épancher : ποταμὸς ἐπὶ γαῖαν ἵησιν, OD. 11, 239, le fleuve se répand sur la terre ; κρήνη ἵησιν, OD. 7, 130, la source s’épanche ;

Moy. ἵεμαι (impf. ἱέμην, rar. ao.1 ἡκάμην, plus souv. ao.2 ἕμην, att. εἵμην) [l’ι initial est long même dans HOM. (v. ci-dessus l’act.) ἵει, IL. 3, 221 ; 16, 152 ; ἱεῖσαι, OD. 12, 192]
      1 s’élancer : οἴκαδε, ἄστυδε, Τροίηνδε, OD. 19, 187, etc. vers la maison, la ville, Troie ; avec le gén. ἱ. πόλιος, s’élancer vers la ville ; IL. 11, 168 ; πρός τινα, HDT. 9, 78 ; ἐπί τινα, HDT. 6, 112 ; etc. vers qqn ; πρὸς λέχη, SOPH. O.R. 1242, vers la couche ; εἰς ὄρεα, EUR. Bacch. 140, vers les montagnes ; en parl. de choses : abs. ἱέμενος ῥεῖ, PLAT. Crat. 419 e, il s’avance en coulant ;
      2 fig. se porter de désir vers, désirer, souhaiter : τινός, IL. 11, 168 ; 23, 371, qqe ch. (victoire, retour dans la patrie, etc.) ; avec un inf. : βαλέειν δέ ἑ ἵετο θυμός, IL. 8, 301, il souhaitait ardemment en son cœur de l’atteindre.

➳ Act. prés. ind. 3 pl. épq. ἱεῖσι, IL. 3, 152 ; part. acc. pl. ἱέντας, Sol. 36, 10 ; THC. 3, 112. Sbj. 3 sg. poét. ἱῇσι, THGN. 94, Impf. 3 pl. épq. sync. ἵεν, IL. 12, 33 ; PD. I. 1, 25, Fut. dor. ἡσῶ, d’où 2 pl. ἡσεῖτε, AR. Ach. 747, Ao.1, 3 pl. ἧκαν, XÉN. An. 4, 5, 18. Ao.2 ἧν ; sbj. 3 sg. épq. ᾗσι, IL. 15, 359 ; opt. εἵην, IL. 3, 221 ; inf. εἷναι, AR. Ran. 133 ; inf. épq. ἱέμεναι, IL. 22, 206 ; ἱέμεν, HÉS. O. 596. — Moy. impf. 1 pl. poét. ἱέμεσθα, SOPH. Ant. 432. Ao.2, 3 pl. ἕντο, IL. 9, 92 ; OD. 17, 99.

Étym. R. indo-europ. *(H)ieh₁-, lancer, d’où *ϳε-, *hε- ; avec redoubl. *hι-hε- d’où le th. du prés. ἱε- ; cf. ἑσμός, lat. jaciō.

'

ἵης (v.l. ἵεις S. El. 596, Castorio 2), ἵησι, 3 pl. ἱᾶσι, Ion. and Ep. ἱεῖσι ; imper. ἵει Il. 21.338, E. El. 593 (lyr.); subj. ἱῶ ; opt. ἱείην (also ἀφίοιμι, X. HG 6.4.3); inf. ἱέναι ; part. ἱείς ; — thematic forms of the pres. (as if from *ἱέω) are also found, esp. in compds., cf. μεθίημι, σύνιημι ; also, as if from *ἵω, 3 sg. pres. ἵει A.R. 4.634, imper. ξύνιε Thgn. 1240b codd. ; impf. 3 sg. ἵει Il. 1.479, Dor. ἀνίη SIG 1 (Abu Simbel, vi BC); 3 pl. ἵεσαν E. Ba. 1099, ἵεν Il. 12.33, ξύνιεν (v.l. -ιον) 1.273; also 2 sg. ἵεις Ar. V. 355; Ion. impf. ἵεσκε (ἀν-) Hes. Th. 157; fut. ἥσω Il. 17.515, etc. ; aor.1 ind. ἧκα Il. 5.125, etc., Ep. ἕηκα 1.48 (mostly in compds.); 3 sg. subj. ᾗσι 15.359; 3 sg. opt. εἵη 3.221; inf. εἷναι Ar. Ra. 133, Ep. ἐξέμεναι Od. 11.531; pf. εἷκα, only in compds. (< ἀφ, καθ-, παρ-, συν-), also ἕωκα (ἀφ-) PCair. Zen. 502.4 (iii BC), Hdn. Gr. 2.236; — Med., pres. ἵεμαι Od. 2.327, etc. ; also 3 pl. προίονται PCair. Zen. 151.4 (iii BC); impf. ἱέμην Ar. Eq. 625, etc. ; fut. ἥσομαι (μετ-) Hdt. 5.35, (προ-) D. 1.12, (ἐξαν-) E. Andr. 718; aor.1 ἡκάμην (only in compds. προσ-, προ-); aor.2 εἵμην, Ep. and Ion. ἕμην, of which we find εἷτο (ἐφ-) S. Ph. 619, (ἀφ-) X. Hier. 7.11, ἕτο (συν-) Od. 4.76, ἕντο (ἐξ-) Il. 9.92, etc. ; imper. ἕο (ἐξ-) Hdt. 5.39, οὗ (ἀφ-) S. OT 1521; subj. ὧμαι (συν-) Il. 13.381; opt. εἵμην (ἀφ-) Ar. Av. 628, or οἵμην (προ-) Pl. Grg. 520c; inf. ἕσθαι (προσ-) Ar. V. 742; part. ἕμενος (προ-) Th. 6.78, Isoc. 4.164, etc. ; — Pass., fut. ἑθήσομαι (ἀν-) Th. 8.63; aor. εἵθην (only in compds. ἀφ, καθ-, παρ-); pf. εἷμαι (only in compds.); also ἕωμαι in compds. ἀν, ἀφ-, ἐφ-; plpf. εἵμην (only in compds.). — Of the Pass. and Med. Hom. has only pres., impf., and 3 pl. aor.2 Med. ἕντο. — For varieties peculiar to special compds., v. ἀν-, ἀφ-, ὑφ-ίημι. (Perh. cogn. with Lat. Ja-c-io or with Lat. sēmen; — Med. ἵεμαι prob. from Ϝι-, cf. εἴσομαι II, Skt. véti (pl. vyánti) ΄press forward, desire΄, Lat. vīs (2 sg.), invitus.)
[ῐ generally in Hom. and Ep., ῑ in Att. ; sts. ῑ in Hom., ἵει Il. 16.152, etc. ; ἱεῖσαι Od. 12.192; also in inf. ἱέμεν, ἱέμεναι, part. ἱέμενος, etc., ξυνίετε Archil. 50; ῐ sts. in Trag., ῐησι A. Th. 309 (lyr.), ἱέντα ib. 493, ῐείς, ῐεῖσα, E. IT 298, IA 1101, Hec. 338; ῐεῖσαν Id. Supp. 281; in Com., συνῐημι Ar. Av. 946 (s.v.l.), Strato Com. 1.3; with variation of quantity, πλεῖστον οὖλον ἵει [ῐ], ἴουλον ἵει [ῑ] Carm.Pop. 1.]:
release, let go, ἧκα… πόδας καὶ χεῖρε φέρεσθαι Od. 12.442; ἧκε φέρεσθαι let him float off, Il. 21.120; let fall, κὰδ δὲ κάρητος ἧκε κόμας made his locks flow down from his head, Od. 6.231; [ἐθείρας] ἵει λόφον ἀμφί Il. 19.383; ἐκ δὲ ποδοῖιν ἄκμονας ἧκα δύω I let two anvils hang from his two legs, 15.19; ἐκ δ’ ἄρα χειρὸς φάσγανον ἧκε χαμᾶζε Od. 22.84, cf. Il. 12.205; ἵεις σαυτὸν κατὰ τοῦ τείχους Ar. V. 355; ἧκαν ἑαυτούς let themselves go, X. An. 4.5.18; ἵεσαν φυγῇ πόδα E. Rh. 798. of sounds, utter, ὄπα Il. 3.152, Od. 12.192; ἔπεα Il. 3.221; γλῶσσαν Hdt. 1.57; Ἑλλάδα γλῶσσαν ἱ.
to speak Greek, Id. 9.16; Δωρίδα, Ἀττικὴν γλῶσσαν, Th. 3.112, Sol. 36.10; φωνὴν Παρνησίδα A. Ch. 563; δύσθροα βάγματα Id. Pers. 636 (lyr.); ἐκ στηθέων ἄλγος Id. Th. 865 (lyr.); μέγαν κωκυτόν S. Aj. 851, etc. ; but πᾶσαν γλῶσσαν ἱ.
to let loose every kind of speech, Id. El. 596; πᾶσαν (< τὸ λεγόμενον) φωνὴν ἱέντα Pl. Lg. 890d; τὸ τᾶς εὐφάμου στόμα φροντίδος ἱέντες, i.e. speaking not in words, but in silent thought, S. OC 133 (lyr.); ἧκε abs. (sc. φωνήν), Plu. 2.973e; of instruments, ἄλλα μέλη τῶν χορδῶν ἱεισῶν Pl. Lg. 812d.
throw, hurl, λᾶαν, βέλος, δόρυ, Od. 9.538, Il. 4.498, E. Rh. 63; ἱέναι (sc. τινά) πέτρας ἄπο E. HF 320, cf. S. Tr. 273; c. gen. pers., to throw or shoot at one, ὀϊστόν τινος Il. 13.650; ἐπ’ ἀλλήλοις ἵεσαν βέλεα Hes. Th. 684; metaph, ἐκ μαλθακᾶς φρενὸς ὀϊστοὺς ἱέντες Pi. O. 2.90. abs., throw, shoot, τόσσον γὰρ ἵησιν Od. 9.499, cf. 8.203, Il. 17.515, Pl. Tht. 194a, etc. ; ἄνω ἱέντες X. An. 3.4.17; δίσκοισιν τέρποντο… ἱέντες Il. 2.774, al. ; c. gen. objecti, τῶν μεγάλων ψυχῶν ἱείς shooting at great spirits, S. Aj. 154; ἐπὶ στόχον (στοίχων codd.) at a mark, X. Ages. 1.25; c. dat. instr., ἵησι τῇ ἀξίνῃ Id. An. 1.5.12. of water, let flow, spout forth, ῥόον Il. 12.25; [Ἀξιὸς] ὕδωρ ἐπὶ γαῖαν ἵησι 21.158; ῥέος A. Pr. 812; abs., [ποταμὸς] ἐπὶ γαῖαν ἵησιν the river pours over the land, Od. 11.239; [κρήνη] ἵησι 7.130; of tears, δάκρυον ἧκε χαμᾶζε 16.191; of fire or smoke, ἵει νᾶμα παμφάγου πυρός E. Med. 1187; λιγνύν A. Th. 493.
send, of living beings, τίς γάρ σε θεῶν ἐμοὶ ἄγγελον ἧκε ; Il. 18.182; Αἰνείαν… ἐξ ἀδύτοιο ἧκε 5.513; of omens or portents, τοῖσι δὲ δεξιὸν ἧκεν ἐρῳδιόν 10.274; ἔλαφον… εἰς ὁδὸν αὐτὴν ἧκεν Od. 10.159; τέρας 21.415; generally of things, ἴκμενον οὖρόν τινι Il. 1.479, etc. Med., speed oneself, hasten, freq. in part. with Advs., πρόσω ἵεσθε Il. 12.274; ἐνθένδ’ ἱέμην Ar. Eq. 625; ἱ. Τροίηνδε, Ἔρεβόσδε, Od. 19.187, 20.356; with Preps., ἵεσθαι κατὰ τὴν φωνήν Hdt. 2.70; πρός τινα Id. 9.78; δρόμῳ ἵεσθαι ἐς τοὺς βαρβάρους Id. 6.112; ἵετ’ εὐθὺ πρὸς τὰ νυμφικὰ λέχη S. OT 1242; ἐς ὄρεα E. Ba. 140 (lyr.); εἰς Κολωνόν Pherecr. 134; ἵ. ἐπί τινα spring upon, of the lion, Arist. HA 629b24; abs., ἰδόντες ἱέμεσθα S. Ant. 432; ἱέμενος ῥεῖ rushing, Pl. Cra. 420a, etc. metaph, to be eager, desire to do a thing, c. inf., ἵετο γὰρ βαλέειν Il. 16.383; βαλέειν δέ ἑἵετο θυμός 8.301; ἵετο θυμῷ τείσασθαι… 2.589; c. gen., to be set upon, long for a thing, in part., ἱέμενοι πόλιος, νίκης, 11.168, 23.371; νόστοιο Od. 15.69; λεχέων S. Tr. 514 (lyr.); ἱέμενος ποταμοῖο ῥοάων setting thyself toward, Od. 10.529; abs. in part., ἱέμενός περ eager though he was, 1.6, etc.

(ἙΩ) ἱεῖσι, att. ἱᾶσι, inf. ἱέναι, ep. ἱέμεναι, ἱέμεν ; im conj. schwankt die Schreibung, ἀφιῇ Plat. Rep. VII.520a, ἀφίῃ Euthyphr. 5b, μεθίῃσι Il. 13.234, gew. παρίωμεν, παρίωσι ; impf. ἵην, im sing. gew. ἵουν, ἵεις, ἵει, über ἵειν s. ἀφίημι u. προίημι, ἵεν = ἵεσαν, Il. 12.33, s. auch ξύνιον ; fut. ἥσω ; aor. I. ἦκα, ep. ἕηκα, im plur. aor.2 ἕμεν, ἕτε, ἕσαν, mit dem Augment εἷμεν, εἷτε, εἷσαν, inf. εἷναι ; bei Hom. kommt dieser aor.2vom simplex gar nicht vor, nur med. ἕντο ; perf. εἷκα, εἷμαι, nachhomerisch;
in schnelle Bewegung setzen :
   a) schicken, senden ; zunächst von lebenden Wesen, τίς γάρ σε θεῶν ἐμοὶ ἄγγελον ἧκε Il. 18.182 ; τοῖσι δὲ δεξιὸν ἧκεν ἐρωδιόν 10.274 ; τόν ῥ' αὐτὸς Ὀλύμπιος ἧκε φόωσδε (δράκων) 2.309 ; auch ἐν δὲ παρηορίῃσιν Πήδασον ἵει, er schickte den Pedasos an die Leine, spannte ihn daran, 16.152 ; εἰ γάρ μ' εἰς Τάρταρον ἧκε Aesch. Prom. 154 ; αὐτὸν ἀπ' ἄκρας πλακός Soph. Tr. 272, schleuderte ihn ; ἱέναι πέτρας ἄπο Eur. Herc.Fur. 320 ; ἱεὶς σεαυτὸν κατὰ τοῦ τείχους Ar. Vesp. 355 ; selten in Prosa, συστρέψας ἑαυτὸν ὥσπερ θηρίον ἦκεν ἐφ' ἡμᾶς ὡς διαρπασόμενος Plat. Rep. I.336b.
   b) einen leblosen Körper werfen, schleudern, bes. ein Geschoß ; λᾶαν ἀείρας ἧκ' ἐπιδινήσας Od. 9.538 ; ὁ δ' οὐχ ἅλιον βέλος ἦκεν Il. 4.498, vgl. 1.382 ; δίσκοισι τέρποντο καὶ αἰγανέῃσιν ἱέντες Od. 4.626 ; ἐπ' ἀλλήλοις ἵεσαν βέλεα Hes. Th. 684 ; ὀϊστόν Pind. Ol. 9.12 ; ἐν δίσκοις I. 1.25 ; ἀπὸ τόξου ἱείς N. 6.29 ; χεροῖν ἰόν Soph. Tr. 564 ; δόρυ Eur. Rhes. 63 ; θύρσοις ἵεσαν δι' αἰθέρα Bacch. 1099 ; absol., mit Auslassung des Geschosses, schießen, Il. 2.774, 17.515, Od. 8.203, 9.499 ; Eur. I.A. 152 ; τῶν μεγάλων ψυχῶν ἱεὶς οὐκ ἂν ἁμάρτοις, auf sie schleudernd, schießend, Soph. Aj. 154 ; ἵησι τῇ ἀξίνῃ τὸν Κλέαρχον Xen. An. 1.5.12 ; vgl. Plat. Theaet. 194a οἷον τοξότην φαῦλον ἱέντα παραλλάξαι τοῦ σκοποῦ, wenn er schießt u. verfehlt,
   c) die Stimme in Bewegung setzen, ertönenlassen, einen Laut von sich geben ; ὄπα τε μεγάλην ἐκ στήθεος ἵει καὶ ἔπεα Il. 3.221 ; Od. 12.192 ; βάγματα δύσθροον αὐδάν Aesch. Pers. 637 ; φωνήν Ch. 556 ; θρῆνον ἐκ στηθέων ἥσειν Spt. 847 ; ἔπος δυσθρήνητον Soph. Ant. 1196 ; κωκυτόν Aj. 838 ; πᾶσαν ἵης γλῶσσαν El. 586 ; πάσας φθογγὰς ἱεῖσα Eur. Hec. 338 ; διαπρύσιον κέλαδον Hel. 1325 ; μηδεμίαν φωνήν Her. 2.2 ; τὸν Πέρσην Ἑλλάδα γλῶσσαν ἱέντα, der hellenisch sprach, 9.16 ; von Eseln, μᾶλλον πολλῷ ἵεσαν τῆς φωνῆς 4.135 ; αἳ ἱᾶσι καλλίστην φωνήν Plat. Phaedr. 259d ; Rep. X.617b ; von Instrumenten, ἄλλα μέλη τῶν χορδῶν ἱεισῶν Legg. VII.812d.
   d) vom Wasser, ergießen, fließen lassen ; Ἀξιοῦ, ὃς κάλλιστον ὕδωρ ἐπὶ γαῖαν ἵησι Il. 21.158 ; mit Auslassung von ὕδωρ, ἡ δ' ἑτέρωθεν (κρήνη) ὑπ' αὐλῆς οὐδὸν ἵησιν Od. 7.130, sprudelt hervor, vgl. 11.239 ; ἵησι σεπτὸν Νεῖλος εὔποτον ῥέος Aesch. Prom. 814, vgl. Spt. 291 ; auch θαυμαστὸν ἵει νᾶμα παμφάγου πυρός, Eur. Med. 1187, den Feuerstrom ; ähnl. Τυφῶν' ἱέντα πυρπνόον διὰ στόμα λιγνὺν μέλαιναν, der hervorschnaubt, Aesch. Spt. 475. – So auch von Tränen, bei Hom., κὰδ δὲ παρειῶν δάκρυον ἧκε χαμᾶζε, ließ auf die Erde fallen, Od. 16.191 ; ἵετε δάκρυ Aesch. Ch. 150. Vgl. ἐκ δ' ἄρα χειρὸς φάσγανον ἧκε χαμᾶζε, ließ das Schwert auf die Erde fallen, Od. 22.84 ; Il. 12.205 ; ἧκε φέρεσθαι, ließ fallen, 21.120, Od. 12.442. – Vgl. auch Xen. ἧκαν ἑαυτοὺς κατὰ τῆς χιόνος εἰς τὴν νάπην, sie ließen sich hinab, An. 5.4.18. Und so auch sonst
   e) übertr. auf trockne Dinge, bes. von Haaren, κὰδ δὲ κάρητος ἧκε κόμας, vom Haupte ließ sie die Haare herabwallen, gleichsam herabfließen, Od. 6.231 ; ἐθείρας ἵει ἀμφὶ λόφον, er ließ die Haare um den Helmknauf als Helmbusch niederwallen, Il. 19.383, 22.316. Vgl. ἐκ δὲ ποδοῖϊν ἄκμονας ἧκα δύο, von deinen Beinen ließ ich zwei Ambosse herabhangen, hing sie daran, Il. 15.19 ; τοῖσιν δ' ἴκμενον οὖρον ἵει, günstigen Fahrwind senden, 1.479 ; ἵεσαν φυγῇ πόδα, setzten den Fuß in Bewegung, Eur. Rhes. 798 ; ohne πόδα, ἐπὶ Κυκλώπων ἱεὶς θυμέλας I.A. 152.
Med. ἵεμαι, sich in Bewegung setzen, streben wonach, begehren, verlangen, bes. c. inf., ἵετο γὰρ βαλέειν, Il. 16.383 u. öfter ; πᾶσαι δ' ἄρ' ἵεντο αἷμα μέλαν πιέειν Hes. Sc. 251 ; mit dem Zusatze θυμός, θυμῷ, βαλέειν δέ ἑἵετο θυμός, Il. 8.301, ὁ δὲ ἵετο θυμῷ Ἰδομενῆα βαλεῖν, 13.386, 2.589 ; c. gen., ἱέμενοι πόλιος 11.168, νίκης 23.371, νόστοιο Od. 15.69 ; öfter οἴκαδε, ἔρεβόσδε, Τροίηνδε, 19.187 ; ἵετ' εὐθὺ πρὸς τὰ νυμφικὰ λέχη Soph. O.R. 1242 ; Tr. 512 ; εἰς ὄρεα, Eur. Bacch. 140 u. öfter ; ἱέμενος ῥεῖ Plat. Crat. 419e ; Phaedr. 241b, Crat. 427a, mit der v. I. ἴεται, ἴεσθαι, s. εἶμι. – Oft bei Hom. ἐπεὶ πόσιος καὶ ἐδητύος ἐξ ἔρον ἕντο, als sie die Begierde nach Speise u. Trank aus sich herausgeschafft harten, als sie sich gesättigt hatten, eigtl. tmesis, vgl. ἐξίημι. – Das auch hierher gerechnete ἑῶμεν s. oben besonders.
[Ι der ersten Silbe bei Hom. u. a. Ep. gew. kurz, bei Attikern mit wenigen Ausnahmen (Aesch. Spt. 310, 493 Eur. I.A. 298) lang ; aber lang ist es auch bei Hom. in den Formen des praes. u. impf. med., wie in ἵει, Il. 3.221, 16.152, ἱεῖσαι, Od. 12.192, notwendig in ἱέμεν u. ἱέμεναι ; so auch in den Compositis.]