att. ἵστωρ, gén. ορος (ὁ, ἡ) :
      1 qui sait, qui connaît, HÉS. O. 790 ; τινός, HH. 32, 2 ; SOPH. El. 850 ; EUR. I.T. 1431 ; PLAT. Crat. 406 b, qqe ch. ;
      2 p. suite, celui qui connaît la loi, d’où juge, IL. 18, 501 ; 23, 486 ;
      3 postér. historien, CLÉM. 1, 793 Migne.

➳ ἡ ἵ. ANTH. 9, 505.

Étym. R. indo-europ. *ueid-, voir, savoir ; cf. οἶδα, ἵστωρ = *ϝίδτωρ.

or ἵστωρ, Boeot. Ϝίστωρ Schwyzer 491, etc., ορος, ὁ, ἡ : — one who knows law and right, judge, ἐπὶ ἴστορι πεῖραρ ἑλέσθαι Il. 18.501; ἴστορα δ’ Ἀτρείδην Ἀγαμέμνονα θείομεν ἄμφω 23.486; Ϝίστορες witnesses, IG 7.1779 (Thespiae); τῶ τεθμίω Ϝίστωρ Schwyzer 523.64 (Orchom. Boeot.); θεοὺς πάντας ἵστορας ποιεύμενος Hp. Jusj. init., cf. Poll. 8.106. Adj. knowing, learned, Hes. Op. 792; ἵ. τινός knowing a thing, skilled in it, ᾠδῆς h.Hom. 32.2; ἐγχέων B. 8.44; κἀγὼ τοῦδ’ ἴ. ὑπερίστωρ S. El. 850 (lyr), cf. E. IT 1431, Pl. Cra. 406b. (From Ϝιδτωρ, cf. *εἴδω, οἶδα ; ἵστωρ acc. to Hdn. Gr. 2.108, etc.)

ορος, ὁ (εἰδέναι), od. vielmehr nach Schol. Il. 18.501 u. Anderen ἵστωρ zu schreiben, wofür das abgeleitete ἱστορέω spricht, der Kundige, Wissende, kundig, Hes. O. 790, ᾠδῆς H.h. 32.2 ; der Augenzeuge, Zeuge, ἐπὶ ἵστορι πεῖραρ ἑλέσθαι Il. 18.501, ἵστορα δ' Ἀτρείδην Ἀγαμέμνονα θείομεν ἄμφω 23.846 ; vgl. Soph. El. 840 ; Lehrs de Aristarch. stud. p. 116 ; Schömann Att. Prozeß p. 669 n. 40. – Oft bei sp.D., βίβλοι ἵστορες μύθων Antiphil. 11 (IX.192); auch fem., μελπομένη ep. (IX.505.16). – In Prosa selten, Plat. Crat. 406b, 407c u. Sp.