ου (ὁ) :
   I ïambe, pied d’une brève et d’une longue [⏑‒] PLAT. Rsp. 400 b ; ARSTT. Rhet. 3, 8, 4 ;
   II vers ïambique, AR. Ran. 661 ; ἴ. τρίμετρος, HDT. 1, 12, vers ïambique trimètre ; d’où :
      1 poème ïambique, càd. satirique, STR. 354 ; d’ord. au pl. PLAT. Ion 534 c, Leg. 935 e ;
      2 sorte de drame satirique, SEMUS (ATH. 622 b) ; p. ext. au pl. acteurs (d’ord. αὐτοκάϐδαλοι) dans les comédies de ce genre, SEMUS (ATH. 622 b).

Étym. pré-grec.

ὁ, iambus, the metrical foot ˘ ⁻, Pl. R. 400b, etc. ; ὁ ἴ. αὐτὴ… ἡ λέξις ἡ τῶν πολλῶν Arist. Rh. 1408b33; δάκτυλος ὁ κατὰ ἴαμβον, = ˘ ⁻ ˘ ⁻, Anon.Rhythm. Oxy. 2.3, Aristid.Quint. 1.17.
iambic verse, Archil. 22 (pl.) Pl. Ion 534c, etc. ; ἴαμβος τρίμετρος Hdt. 1.12; ἴ. Ἱππώνακτος Ar. Ra. 661, cf. Arist. Rh. 1418b29, Po. 1448b33.
iambic poem, such as those of Callimachus, Str. 8.3.30; esp.
lampoon, mostly in pl., Pl. Lg. 935e, Arist. Pol. 1336b20; ἐφ’ ὑβριστῆρας ἰάμβους AP 7.352 (Mel. (?)); also in Prose, οἱ καταλογάδην ἴ. Ath. 10.445b. of the persons lampooned, Luc. Pseudol.
2. a kind of extempore play got up by αὐτοκάβδαλοι, who themselves had the same name, Semus 20. (For the termination perh. cf. διθύραμβος, θρίαμβος.)

ὁ (s. ἰάπτω zu Ende ; nach den Alten von Ἰάμβη), der Jambus, der bekannte Versfuß ◡ –, Plat. Rep. III.400b ; jambischer Vers, ἴαμβον Ἱππώνακτος ἀνεμιμνησκόμην Ar. Ran. 661, wie Strab. VIII.354 ; im plur. jambisches Gedicht, ὁ δ' ἔπη, ὁ δ' ἰάμβους οἷός τε ποιεῖν Plat. Ion 534c ; ὡς ἱστορεῖ Ἀρχέλαος ἐν τοῖς ἰάμβοις Ath. XII.554e ; οἱ καταλογάδην ἴαμβοι werden erwähnt X.445a ; von Archilochos bes. zu Schmähgedichten gebraucht, daher auch Schmäh-, Spottgedicht, ἴαμβοι ὑβριστῆρες Mel. 119 (VII.3521 ; λυσσῶντες Hadriän. 5 (ib. 674, vgl. 69, 70). – Auch die Dichter u. Sänger hießen ἴαμβοι, bes. die einer Art improvisierten Drama's, auch αὐτοκάβδαλοι genannt, Ath. XIV.622b.