ης (ἡ) [ῠ]
      1 art de conduire un cheval ou un char, IL. 4, 303, etc. ; au pl. IL. 16, 776, etc. ; OD. 24, 40 ; NONN. D. 37, 310 ;
      2 collectiv. cavalerie, ORACL. (HDT. 7, 141) ;
      3 carrière pour les courses de chevaux ou de chars, EUR. Or. 1392 conj.

Étym. ἵππος.

ἡ, (< ἵππος) the art of driving the war-chariot; generally, driving, horsemanship, ἱπποσύνῃ… πεποιθώς Il. 4.303, cf. 11.503; ἔξοχοι ἱπποσύνᾳ Simon. 108 (= IG1². 946); in pl., λελασμένος ἱπποσυνάων Il. 16.776, Od. 24.40; ἱπποσύνας ἐδίδαξαν Il. 23.307. = ἵππος II, horse, cavalry, Orac. ap. Hdt. 7.141.

ἡ, die Kunst des Rosse- od. Wagenlenkens u. des vom Wagen herab Kämpfens ; ἱπποσύνῃ καὶ ἠνορέηφι πεποιθώς Il. 4.303 ; ἱπποσύνῃ ἐκέκαστο 23.289 ; ἱπποσύνας ἐδίδαξαν παντοίας 307 ; Od. 24.40 ; sp.D., wie Nonn. D. 37.310. – Im Orakel bei Her. 7.141, ἱπποσύνην τε καὶ πεζὸν ἐόντα στρατόν, ist damit die Reiterei bezeichnet. – S. ἱππόσυνος.