ή, όν [ῑ] désirable, souhaitable, aimable, charmant, en parl. d’une rivière, IL. 2, 751 ; de chants, PD. O. 6, 10 ; de couronnes, HÉS. Th. 577 ; de gloire, PD. P. 9, 132, etc. ; en parl. de pers. ANTH. 5, 298 ; 9, 524, 525.

Étym. vb. de ἱμείρω.

ή, όν, (< ἱμείρω) longed for, desired, lovely, Τιταρήσιος Il. 2.751; ὕδατα A.R. 2.939; Σαλαμίς Sol. 1.1; κίθαρις h.Merc. 510; στέφανοι Hes. Th. 577; κόμα Sappho 119; λέχος Pi. P. 3.99; ἀοιδαί, δόξα, Id. O. 6.7, P. 9.75; ἱ. ἡλικίη dear life, Simon. 115; of persons, AP 5.297 (Jul.); epith. of Apollo and Dionysus, ib. 9.524.10, 525.10. — Poet. and later Prose, as Epicur. Fr. 165, Luc. DDeor. 20.15; ἱμερτόν, τό, Plu. 2.926f; ἐφ’ ἱμερτοῖσιν prob. from a poet, ib. 394b.

adj. verb. zu ἱμείρω, ersehnt, erwünscht, wonach man sich sehnt, also lieblich, anmutig ; der Fluß Titaresius Il. 2.751 ; στέφανοι Hes. Th. 577 ; λέχος Pind. P. 3.99 ; δόξαι 11.78 ; ἀοιδαί Ol. 6.7 ; sp.D., ὕδατα Ap.Rh. 2.939. Auch Bacchus u. Apollo heißen so, Anth. IX.524 u. 525.10. Selten in Prosa, τὸ ἱμερτόν Plut. fac. orb. lun. 12 ; Epic. DL. 10.5.