ας (ἡ) [ῐκ]
      1 prière d’un suppliant, EUR. Or. 1337 ; ANTH. 5, 216 ;
      2 prière, en gén. EUR. Ph. 91 ; particul. dans les calamités publiques, ἱκεσίας ποιεῖσθαι, ESCHN. 70, 33 ; DH. 8, 43, adresser des supplications aux dieux.

➳ [ῑκ] à l’arsis, ANTH. l. c.

Étym. ἱκέσιος.

ἡ, (< ἱκέτης) (replaced by ἱκετεία in Att., cf. Phryn. 3, PS p. 77 B., but found in IG1². 434; used later, SIG 781.11 (Nysa, i BC), 888.11 (Scaptopara, iii AD), etc.): — the prayer of a suppliant, supplication, E. Or. 1337, Plu. Sol. 12, J. AJ 11.8.4, AP 5.215 (Agath.); πρὸς παντοίαν ἱ. τραπῆναι D.S. 20.14; pl., Ph. 2.2; ἱκεσίαισι σαῖς at thy entreaties, E. Ph. 91; ἱκεσίας ποιεῖσθαι, on behalf of the state, Aeschin. 3.121; = Lat. supplicatio, D.H. 8.43. = ἱκέτευμα, Plu. Them. 24. [ι, but ι metri gr. in AP l.c., Procl. H. 1.36.]

ἡ, fußfälliges Flehen, Schutzsuchen ; Eur. Phoen. 91 ; ἱκεσίαν μεθεῖναι ξένων Heracl. 108 ; Plut. Oth. 15 u. öfter ; τὰς ἱκεσίας ποιήσεσθε (v.l. ἱκετείας, was Phryn. B.A. 44 vorzieht) Aesch. 3.121, wie Dion.Hal. 8.43, supplicatio.
[Das erste ι des Verses wegen lang, Agath. 4 (V.216).]