ἱερόω-ῶ, consacrer, sanctifier, THC. 5, 1 ; PLAT. Leg. 771 b ; PLUT. M. 403 f, 981 d, etc.

Étym. ἱερός.

Dor. ἱαρόω, (< ἱερός) consecrate, dedicate, Pl. Lg. 771b; [τὰν γᾶν] ἃν Ἀμφικτίονες ἱάρωσαν IG2². 1126.16 (Amphict.); hιαρόντο (= ἱερούντων) Ἀπόλλονος Ἐχέτο ἄγαλμα Berl.Sitzb. 1927.8 (Locr., v BC); Thess. part. ἱερούοντος Schwyzer 553; pf. Pass. ἱερῶσθαι Th. 5.1, SIG 1006.4 (Cos, iii BC), etc. ; ἱερωσύνην ἱερώσασθαι (v.l. ἱεράσασθαι) to be consecrated to a priesthood, Aeschin. 1.19; — also ἱερεόομαι, τὴν ἱερωσύνην ἀξίως ἱερεώσατο τοῦ θεοῦ IG2². 1271.13 (iii BC); τῷ θεῷ οὗ ἂν ᾖ ἱερειωμένος ib. 1183.32 (iv BC); Δωρίδος ἱερεωμένης (perh. pres. part. of ἱεράομαι = ἱερωμένης) IG 2.1561 (iv BC).

heiligen, weihen ; Plat. Legg. VI.771b ; ἱερῶσθαι Thuc. 5.1 wird vom Schol. ἱερῶς ἀνακεῖσθαι τῷ θεῷ erkl.; 80.; dor. ἱαρόω, Inscr.