ἱερο·μηνία, ας (ἡ) fête de chaque mois, jour de fête, en gén. PD. N. 3, 43 ; THC. 3, 56 et 65 ; DÉM. 710, 1.

Étym. ἱ. μήν.

ἡ, (< μήν) sacred month, during which the great festivals were held and hostilities suspended, ἱ. Νεμεάς, of the Nemean games, Pi. N. 3.2; ἱ. ἁΠυθιάς IG2². 1126.44 (Amphict.); ἐν σπονδαῖς καὶ προσέτι ἱερομηνία Th. 3.56; ἐν σπονδαῖς καὶ ἱερομηνίαις ib. 65 (s.v.l.); ἱ. ἄγειν D. 24.29; in pl., sacrifices offered during the sacred month, IG 11(2).154.11 (Delos, iii BC); = Lat. supplicatio, App. BC 5.130; pl., D.C. 39.53 (ἱερομήνια, τά, of the Κάρνεια, is prob. f.l. in Th. 5.54).

ἡ, eigtl. der heilige Monat, wie nach Schol. Pind. N. 3.2 in Athen der Monat Δημητριών hieß, od. der heilige Mond (μήνη); ein Fest-, Feiertag, Hesych. ἑορτάσιμος ἡμέρα, Harp. αἱ ἑορτάδες ἡμέραι, Νεμεάς, das nemeische Fest, Pind. N. 3.2 ; ἱερομηνίαν ἄγειν Dem. 24.20 ; ἱερομηνίας οὔσης 21.34, von der Festzeit der Dionysien, öfter ; ἐν σπονδαῖς καὶ ἱερομηνίαις Thuc. 3.65, vgl. 56 ; Sp., wie Hdn. 1.16.5, τὴν τοῦ ἔτους ἀρχὴν ἱερομηνίαν ἄγουσι. – Auch τὰ ἱερομήνια.