ῆς (ἡ) bruit, particul. :
   I voix, cri, IL. 10, 130 ; SOPH. Ph. 216 ; A.RH. 3, 708 ;
   II bruits produits par l’homme :
      1 son d’une lyre, OD. 17, 261 ;
      2 bruit de pas, HÉS. Th. 682 ;
      3 bruit d’armes, COL. 56 ;
   III bruits de la nature :
      1 crépitement de la flamme, IL. 16, 127 ;
      2 bruit du vent, IL. 4, 276 ; 11, 308 ;
   IV ἰ. ἀμοιϐάς, NONN. Jo. 21, 90, bruits qui se répondent, écho.

➳ Acc. dor. ἰωάν, SOPH. l. c.

Étym. ἰώ.

ἡ, any loud sound; shout, or cry of men or women, περὶ φρένας ἤλυθ’ ἰωή Il. 10.139; ὦρτο δ’ ἰ. λεπταλέη ὀδυρομένων A.R. 3.708; ἰ. δενδρώδης (of Daphne) Nonn. D. 15.300; sound of the lyre, περὶ δέ σφεας ἤλυθ’ ἰωὴ φόρμιγγος Od. 17.261; of the wind, ὑπὸ Ζεφύροιο ἰωῆς by the roaring blast of Zephyrus, Il. 4.276, cf. 11.308; of fire, πυρὸς δηΐοιο ἰωήν 16.127; of footsteps, ποδῶν αἰπεῖα ἰ. Hes. Th. 682; clang of arms, Coluth. 56. — Ep. word, once in Trag., βοᾷ τηλωπὸν ἰωάν S. Ph. 216 (lyr.).

ἡ (vgl. ἰά, ἰώ), das Geschrei, das Rufen, die laute Stimme ; φθεγξάμενος, τὸν δ' αἶψα περὶ φρένας ἤλυθ' ἰωή Il. 10.139 ; περὶ δέ σφεας ἤλυθ' ἰωὴ φόρμιγγος, der laute Klang der Phorminx. Od. 17.261 ; νέφος ἐρ χόμενον – ὑπὸ ζεφύροιο ἰωῆς, vor dem Brausen des Zephyr, Il. 4.276, wie II.30.8 ; λεύσσω δὴ παρὰ νηυσὶ πυρὸς δηΐοιο ἰωήν 16.127, nach Schol. = ὁρμήν, das Brausen des Feuers ; ποδῶν αἰπεῖα ἰωὴ ἀσπέτου ἰωχμοῖο Hes. Th. 682 ; einzeln bei sp.D., wie Coluth. 62.