ἰσο·κρατής, ής, ές [ῑ̆ᾰ]
      1 qui a une puissance ou une force égale, HPC. 474, 4 ; PLUT. M. 827 b ; τινι, HDT. 4, 26, qui a la même puissance ou les mêmes droits qu’un autre ;
      2 égal, en gén. ARSTT. Probl. 26, 26, 3.

Étym. ἴ. κράτος.

ές, of equal power, possessing equal rights with others, ἰσοκρατέες… αἱ γυναῖκες τοῖσι ἀνδράσι Hdt. 4.26; ἰ. καὶ ὁμότιμοι Plu. 2.827b; generally, evenly balanced, ἡ ἰσημερία ἐστὶ χειμὼν καὶ θέρος ἰσοκρατής Arist. Pr. 942b37; ἰ. οἶνος half-and-half, Hp. Morb. 2.42 (nisi leg. ἰσοκραής)· ἐκ τῆς ἀμφοῖν οῦς μίξεως Gal. 6.528; ἰ. κράσεις normal temperaments, Ruf. ap. Orib. 8.24.61. Adv. -τῶς, ἀπομάχεσθαι Ph. 1.198; with even balance, Zeno Stoic. 1.27, Iamb. in Nic. p. 79 P.

ές, gleich mächtig, stark, gleiches Recht habend mit Einem, Her. 4.26 u. Sp.