ἰο·ϐόλος, ος, ον [ῑ]
   I qui lance des traits, ANTH. 6, 34 ;
   II qui jette ou lance du venin, d’où :
      1 venimeux, HDN 3, 9 ; NUMÉN. (ATH. 304 f) ; JOS. A.J. 17, 5, 5 ; τὰ ἰοϐόλα, ARSTT. H.A. 8, 29, 4, animaux venimeux ;
      2 empoisonné, en parl. de traits, ORPH. H. 12, 16 ; de sang, ANTH. 11, 237.

• Sup. -ώτατος, JOS. l. c.

Étym. ἰός¹ et ἰός², βάλλω.

ον, (< ἰός) shooting arrows, τόξον AP 6.34 (Rhian.).
shedding venom, venomous, of animals, Numen. ap. Ath. 7.304f, Hdn. 3.9.5; Sup., J. AJ 17.5.5; ἰοβόλα, τά, venomous animals, Arist. HA 607a28; περὶ ἰοβόλων ζῴων, title of work by Philumenus; τὰ τῶν ἰ. ἄκη Philostr. VA 3.44. of arrows, poisoned, Orph. H. 12.16; αἷμα AP 11.237 (Demod.); metaph, ἰ. γένυες, of Momus, APl. 4.266.2.

1) Pfeile schießend, τόξον Rhian. 8 (VI.34).
2) Gift auslassend ; γένυες Ep.adesp. 273 (Plan. 266); Numen. Ath. VII.304f ; τὰ δήγματα τῶν ἰοβόλων, die giftigen Tiere, Arist. H.A. 8.29 ; θηρία Hdn. 3.9.10.