ατος (τὸ) [ῐδ]
      1 propriété particulière, caractère propre, ARSTT. Plant. 1, 7, 8 ; POL. 2, 14, 3 ; ATH. 696 e ;
      2 t. de rhét. particularité de style, DH. Pomp. p. 783.

Étym. ἰδιόω.

ατος, τό, (< ἰδιόω) peculiarity, specific property, unique feature, Epicur. Ep. 1 p. 25U., Stoic. 2.25, etc. ; τὰ τῶν χρωμάτων ἰ. Epicur. Ep. 2 p. 51U. ; τῆς πολιτείας Plb. 2.38.10; τοῦ νόμου BGU 12.18 (ii AD); τὸ καθ’ αὑτὸν ἰ. τηρεῖν Plb. 2.59.2; τὰ περὶ τὴν χώραν, περὶ αὐτοὺς ἰ., Id. 2.14.3, 6.3.3; τὸ ἐξαίρετόν τινος ἰ. A.D. Synt. 15.19; ἀγαθότητος ἰ. Procl. Inst. 133; ὕλης Id. Theol.Plat. 5.35; property, φαρμάκου Heras ap. Gal. 13.785, cf. Dsc. 1.71; of the properties of numbers, Theol.Ar. 5, al. ; τὸ ἰ. τοῦ ἑνός Dam. Pr. 5; special subject, τῆς πραγματείας Sor. 1.126.
peculiarity of style, D.H. Amm. 2tit., al.
idiom, ἰ. Ὁμηρικόν A.D. Synt. 157.9.
style, παιανικὸν ἰ. Ath. 15.696e.

τό, das Angeeignete, Eigentümlichkeit, besondere Beschaffenheit ; τὰ περὶ τοὺς τόπους καὶ τὴν χώραν ἰδιώματα Pol. 2.14.3, öfter ; παιανικὸν ἰδ., Eigentümlichkeit des Päan, Ath. XV.696e ; bes. bei Gramm., eigentümliche Ausdrucksweise.