α, ον :
   I d’Hèra, qui concerne Hèra, DURIS (ATH. 525 e) ;
   II subst. :
      1 τὸ Ἡραῖον ou Ἥραιον, temple d’Hèra, en Argolide, HDT. 6, 81, 82 ; PLUT. Cleom. 26 ; à Samos, HDT. 1, 70, etc. ; à Platées, THC. 3, 68, etc. ; à Corcyre, THC. 1, 24 ; 3, 81, etc. ;
      2 τὸ Ἡραῖον, Hèræon, v. de Thrace, HDT. 4, 90 ; appelée aussi Ἡραῖον τεῖχος, mur d’Hèra, DÉM. 3, 4 Baiter-Sauppe ;
      3 plur. τὰ Ἡραῖα, fêtes d’Hèra, à Argos, PLUT. Demetr. 26, etc. ; à Samos, PLUT. Lys. 18, etc.

➳ Ἥραιον, THC. XÉN. ll. cc. ; Ἡραῖον, HDT. DÉM. PLUT. ll. cc.

Étym. Ἥρα.

α, ον, of Hera, Ἥραιον or Ἡραῖον (sc. ἱερόν), τό, temple of Hera, Hdt. 1.70, Th. 3.68, Duris 60 J., etc. ; Ἡραῖα (sc. ἱερά), τά, her festiual, Ἡ. τὰ ἐν Ἄργει SIG 1064.9 (Halic.), cf. Paus. 2.24.2; epith. of Zeus, Διῒ Ἡραίῳ χοῖρος IG1². 840.21. Ἡραῖος, ὁ (sc. μήν), a month at Delphi, GDI 1693, al. ; at Olus, ib. 5075; Aeol. Ἤραος OGI 265.15 (Temnos, from Pergam.); — also Ἡραιών, ῶνος, at Tenos, IG 12(5).875.23; and Magnesia, SIG 589.13.