ίδος, adj. f. apprivoisé, doux, d’où subst. ἡ ἡμ. :
      1 (s.-e. ἄμπελος) OD. 5, 69 ; AR. Ach. 997 ; COL. 258, vigne cultivée (Vitis sativa ou vinifera L.) ; fig. en parl. de la poésie, PLUT. M. 15 e ;
      2 (s.-e. δρῦς) TH. H.P. 3, 8, 2, chêne à glands comestibles.

Étym. ἥμερος.

ίδος, fem. of ἥμερος ; as Subst., ἡμερίς (sc. ἄμπελος), ἡ, the cultivated vine, opp. ἀγριάς, Od. 5.69, Simon. 183, Opp. C. 3.458, Jul. Or. 7.221b, etc. ; distd. from ἀμπελίς, Ar. Ach. 997; metaph, ἡ ποιητικὴ ἡ. τῶν Μουσῶν Plu. 2.15e. = ἡμερόδρυς, Thphr. HP 3.8.2.

ίδος, ἡ, fem. zu ἥμερος, zahm, mild, bes. von Bäumen, die eßbare Früchte tragen, im Ggstz zu den wilden, z.B. vorzugsweise der zahme, veredelte Weinstock, Od. 5.69 ; Ar. Ach. 961 u. Sp., wie Opp. Cyn. 3.458 ; Thall. 4 (IX.220) u. oft in der Anth.; ἡμερίδων βασιλεύς Coluth. 262. Uebertr. sagt Plut. aud. poet. 1 μηδὲ ἡμεῖς τὴν ποιητικὴν ἡμερίδα ἐκκόπτωμεν, der dichterische Weinstock, die edle Dichtkunst.