ή, όν, qui concerne le soleil, solaire : ἡλ. κύκλος, DS. 1, 98 ; CLÉOM. 15, 3 ; PLUT. M. 891 a, l’écliptique ; ἡ. ἐκλείψεις, DL. 1, 23, éclipses de soleil ; ἡ ἡλιακή (s.-e. περίοδος) PLUT. Cæs. 59, année solaire.

Étym. ἥλιος.

Dor. ἁλιακός, ή, όν of the sun, solar, Zeno Stoic. 1.34; φάντασμα, εἴδωλον, Demetr.Lac. Herc. 1013.17; κύκλος ἡ the sun΄s orbit, the ecliptic (v. ἐκλειπτικός), D.S. 1.98; ἡ. (sc. κύκλος), ὁ, Cleom. 1.4, etc. ; φῶς ἡ. Ph. 2.254, al. ; ἔκλειψις ἡ. D.L. 1.23; ἐνιαυτός Gem. 8.47, Placit. 2.32.3; ἔτος, στέφανος ἁ., at Rhodes, Com.Adesp. 336.4, 6; κάνθαρος ἡ.
dung-beetle (v. ἡλιοκάνθαρος), PMagPar. 1.751; τροχίσκος ἡ. (magical remedy), Nech. ap. Harp.Astr. in Cat.Cod.Astr. 8(3).135; ἡλιακή (sc. περίοδος), ἡ, solar year, Plu. Caes. 59. Adv. -κῶς Procl. in Prm. p. 631S.

1) zur Sonne gehörig, die Sonne betreffend, ἐνιαυτός, Sonnenjahr, κύκλος, DS. 1.98, wie ἡ ἡλιακή, sc. περίοδος, Sonnenumlauf, Plut. Caes. 59 ; ἐκλείψεις DL. 1.23, Sonnenfinsternis ; Sp.; τὸ ἡλιακόν, ein sonniger Ort, vgl. Meineke com. II p. 747.
2) die Heliaia, den Gerichtshof betreffend ; ἀναβὰς εἰς τὴν ἡλιακὴν τὴν τῶν θεσμοθετῶν Antiph. 6.21, wo Taylor τὴν ἡλιαίαν vermutet ; wahrscheinlich ist στοάν oder besser σύνοδον zu ergänzen, die Versammlung der Thesmotheten.