α, ον, ion. et poét. c. ἑῷος :
      1 du matin, HH. Merc. 17 ; HÉS. Sc. 396 ; A.RH. 1, 1274, etc. ;
      2 oriental, HDT. 7, 157 ; A.RH. 2, 745.

Étym. ἠώς.

ῴα, ῷον, = ἠοῖος, at break of day, with Verbs, ἠ. γεγονώς h.Merc. 17; [τέττιξ] ἠ. χέει αὐδήν Hes. Sc. 396, cf. Op. 548; ἠῷοι ἔμελλον… θυμὸν ἀμύξειν Call. Aet. 3.1.10; ἠ. ἀλέκτωρ κηρύσσων AP 5.2 (Antip. Thess.); without Verbs, ἠ. ὕπνος ib. 7.726 (Leon.); ἀστήρ A.R. 1.1274.
eastern, Πέρσης ἀνὴρ ἐπάγων… τὸν ἠῷον στρατόν Hdt. 7.157; εἰς ἅλα… ἠῴην A.R. 2.745.

(vgl. ἠοῖος u. das att. ἑῷος), zum Morgen gehörig, morgendlich, früh ; H.h. Merc. 17 ; Hes. Sc. 396 u. sp.D., ἀλέκτωρ Antip.Thess. 5 (V.3); ἀστήρ, der Morgenstern, Ap.Rh. 1.1273. – Gegen Morgen gelegen, ἅλς Ap.Rh. 2.745 ; στρατός, des Morgenlandes, Her. 7.157.