ήεσσα, ῆεν :
      1 bruyant, sonore, retentissant, en parl. de la mer, IL. 1, 157 ; de vastes demeures où le bruit est renvoyé par l’écho, OD. 4, 72 ; HÉS. Th. 767 ; de l’airain, A.RH. 1, 1236 ; de la cigale, ANTH. 7, 196 ;
      2 rempli de bruit, en parl. des oreilles, PARMÉN. (DL. 9, 32).

Étym. ἠχή.

Dor. ἀχήεις, εσσα, εν, sounding, ringing, roaring, θάλασσα Il. 1.157; δώματα ἠχήεντα high, echoing rooms or halls, Od. 4.72; δόμοι ἠχήεντες Hes. Th. 767; χαλκός A.R. 1.1236; ἰά prob. l. in A. Th. 915 (lyr.); θρόος αὐλῶν Epic. ap. Plu. 2.654f; τέττιξ AP 7.196 (Mel.); of the ears, ἠ. ἀκουή Parm. 1.35; cf. ἠχέεις.

εσσα, εν, schallend, tönend, tosend, brausend, θάλασσα Il. 1.157 ; δώματα ἠχήεντα, hohe, hallende Gemächer, Wohnungen, Od. 4.72, h.Cer. 104 ; δόμοι Hes. Th. 767 ; sp.D.; χαλκός Ap.Rh. 1.1236 ; auch τέττιξ, Mel. 111 (VII.196); πυρὸς πρηστήρ Col. 52 ; auch ἀκουή, mit Geräusch erfüllt, Parmenid. DL. 9.22. S. ἠχέεις.