ου (τὸ) :
      1 tertre, d’où tombeau, IL. 23, 126 ; DÉM. 1319, 27 ; PLUT. Them. 4 ; THCR. Idyl. 2, 13, etc. ;
      2 excavation, ANTH. 7, 180.

Étym. ἔρα.

τό, mound, barrow, tomb, ἔνθ’ ἄρ’ Ἀχιλλεὺς φράσσατο Πατρόκλῳ μέγα ἠ. Il. 23.126, cf. SIG 11(Delph.), IG 12(1).168 (Rhodes), A.R. 1.1165, etc. ; ἠρία νεκύων, Κορύθοιο, Theoc. 2.13, Nic. Fr. 108; εἵσατο βωμόν…, ἠ. ὄφρα γένοιτο Epigr.Gr. 411 (Patara); κατὰ χθονὸς ἠρία τεῦχον AP 7.180 (Apollonid.), cf. Epigr.Gr. 214.1 (Rhenea); in Prose, Arist. Ath. 55.3, D. 57.67, prob. in Din. 2.17, cf. Lycurg. 109, Plu. TG 9, etc. ; metaph, ἠρία τῶν ψυχῶν τὰς βίβλους Them. Or. 4.59d. (Derived from ἔρα by Harp., etc. ; Ϝηρίον prob. in Hom.)

τό (ἔρα, s. EM., nach Schol. Theocr. 2.13 παρὰ τὸ ἐνηρίσθαι τῇ γῇ, VLL erkl. μνημεῖον oder τὸ ἐν τῇ γῇ μνῆμα), Erdhügel, bes. Grabhügel, Il. 23.126 ; κενόν Diod. 10 (VII.74); öfter in der Anth. Seltener in Prosa, οἷς ἠρία ταὐτά Dem. 57.67, wo es eine feierliche Formel zur Bezeichnung der Verwandtschaft scheint ; πατέρων ἠρία Plut. Them. 9 ; Luc. Deor. concil. 15 ; vgl. noch Harp.