ἠ·μέν, conj. et, ou : ἠμὲν… ἠδέ, IL. 2, 789, etc. ; ἠμὲν… ἠδὲ καί, IL. 5, 128 ; OD. 2, 268 ; rar. ἠμὲν… δέ, IL. 12, 428 ; ἠμὲν… καί, IL. 15, 664, etc. ; ἠμὲν… τε, OD. 8, 575, et… et ; soit… soit ; aussi bien… que ; autant… que.

Étym. ἤ, μέν.

Ep. Conj., correl. to ἠδέ (from ἦ and μέν, δέ), both… and…, ἠ. νέοι ἠδὲ γέροντες Il. 2.789, etc. ; ἠ. ἀνακλῖναι πυκινὸν νέφος ἠδ’ ἐπιθεῖναι 5.751; sts. καί is added to ἠδέ, ἠ. θεὸν ἠδὲ καὶ ἄνδρα 5.128; ἠ. δέμας ἠδὲ καὶ αὐδήν Od. 2.268; ἠ. δή ποτ’ ἐμεῦ πάρος ἔκλυες… ἠδ’ ἔτι καὶ νῦν μοι… ἐπικρήηνον ἐέλδωρ Il. 1.453; rarely folld. by δέ or τε, ἠ.… πολλοὶ δέ… 12.428; ἠ. ὅσοι χαλεποί… οἵ τε φιλόξεινοι Od. 8.575; more freq. by καί, Il. 15.664, 670, Hes. Op. 339.

dem ἠδέ entsprechend, ἠμὲν – ἠδέ, p. = καὶ – καί, sowohl – als auch, s. unter ἠδέ. Seltener entsprechen sich ἠμὲν – δέ, Il. 12.428, ἠμὲν – καί, 15.664, 670 u. öfter ; auch ἠμὲν – τέ, Od. 8.575 ; – ἦ μὲν s. unter ἦ.