ά, όν :
      1 pass. fou, insensé, OD. 2, 243 ; subst. ὁ ἠλ. CALL. fr. 173, le fou ; en parl. de choses, CALL. fr. 174 ; adv. ἠλεά, ANTH. 7, 639, follement ;
      2 act. qui trouble la raison, en parl. du vin, OD. 14, 464.

➳ Voc. apoc. ἠλέ, IL. 15, 128.

Étym. pré-grec ; cf. *ἠλός.

ή, όν, distraught, crazed, φρένας ἠλεέ Od. 2.243; in shorter form φρένας ἠλέ (perh. replacing Aeol. ἆλλε, written αλε), Il. 15.128; ἠλεὰ ῥέξας Call. Fr. 174, cf. 173; neut. pl., as Adv., foolishly, AP 7.639 (Antip.), Call. Aet. 3.1.66; Aeol. ἆλλος prob. in Sappho 35, 110, dub. in ἀλλοφρονέω, ἀλλοφάσσω ; cf. ἀλοσύνα (s.v. ἠλοσύνη). Act., distracting, crazing, οἶνος Od. 14.464. ἀλεός [α], is cited from A. (Fr. 410) by Hsch. (ἀλαιός cod.), cf. Hdn. Gr. 2.909, EM 59.45; cf. ἀλεόφρων· ὁ παράφρων ibid. ; ἀλ<ε>ώσσειν· μωραίνειν, Hsch.

(vgl. ἠλός von ἀλάομαι), verwirrt, betört, φρένας ἠλεέ, irres, betörtes Sinnes, Od. 2.243 ; ἠλεὰ μεμφόμεθα, wir tadeln töricht, Antip.Sid. 108 (XII.639). – Akt. den Sinn betörend, verwirrend, οἶνος Od. 14.464.