α, ον [ῐθ]
      1 sot, insensé, en parl. de pers. HDT. 1, 60 ; EUR. Cycl. 537 ; AR. Ach. 443, etc. ; avec un gén. ἠλ. τῆς γνώμης, THÉM. 11 d, qui n’a pas de jugement ; en parl. de choses (audace, etc.) PLAT. Phæd. 95 c ; ἠλίθιόν (ἐστι) avec l’inf. ARSTT. Pol. 3, 15, 4, il est insensé de, etc. ;
      2 vain, inutile (colère, trait, etc.) PD. P. 3, 21 ; ESCHL. Ag. 366 ; THCR. Idyl. 16, 9.

• Sup. -ώτατος, AR. Eccl. 765.

➳ Dor. ἀλίθιος [ᾱ] PD. THCR. Idyl. ll. cc.

Étym. cf. *ἠλός, ἠλεός.

Dor. ἀλίθιος, α, ον, also ος, ον Hdt. 1.60; (ἤλιθα II): — idle, vain, χόλος Pi. P. 3.11; βέλος A. Ag. 366 (anap.); ὁδός Theoc. 16.9.
foolish, silly, εὐηθίη Hdt. 1.60; ἠλίθιον θάρρος θαρρεῖν Pl. Phd. 95c; νόμος PThead. 25.7 (iv AD); freq. of persons, E. Cyc. 537, Ar. Ach. 443, etc. ; Comp. -ώτερος X. Smp. 3.6; Sup. -ώτατος Ar. Ec. 765; ἠλίθιόν [ἐστι] c. inf., Arist. Pol. 1286a12, prob. in Antiph. 58; also ἠλιθίων ἐστί is the mark of a fool, Phld. Po. 5.32. Adv. -ίως, διακεῖσθαι Lys. 1.10; οἰόμενοι Pl. Tht. 180d, cf. Theoc. 10.40; Comp. -ώτερον Jul. Gal. 89a; neut. ἠλίθιον as Adv., Ar. Nu. 872.
without sense, of the dead, Tab. Defix. Aud. 43.7.

(vgl. ἠλός, ἠλεός),
1) nichtig, vergeblich, eitel, χόλος οὐκ ἀλίθιος γίγνεται παίδων Διός Pind. P. 3.11 ; ὅπως μήτε πρὸ καιροῦ μήθ' ὑπὲρ ἄστρων βέλος ἠλίθιον σκήψειεν Aesch. Ag. 366 ; ὅτ' ἀλιθίαν ὁδὸν ἦνθον Theocr. 16.9;
• adv. ἠλιθίως, 10.40.
2) häufiger töricht, einfältig, unverständig, nach Moeris attisch für das hellenistische εἶκαῖος, ἀνόητος ; Plat. sagt τοὺς μὲν πλεῖστον μέρος αὐτῆς (τῆς ἀφροσύνης) ἔχοντας μαινομένους καλοῦμεν, τοὺς δὲ ὀλίγον ἔλαττον ἠλιθίους καὶ ἐμβροντήτους, Alc. II, 140c ; Eur. Cycl. 535 ; Ar. Av. 523 u. öfter ; ἠλιθιώτατος, Eccl. 765 ; ἀνόητόν τε καὶ ἠλίθιον θάρρος θαρρεῖν Plat. Phaed. 95e, öfter ; Lys. 10.16 ; καὶ βλάξ Xen. Cyr. 1.4.12.
• Adv., ἠλιθίως διακεῖσθαι Lys. 1.10 ; Plat. Theaet. 176e u. Sp.