α, ον :
   I propre aux Grecs, d’origine hellénique, PD. N. 5, 19 ; HDT. 5, 49 ; 5, 92 ; AR. Eq. 1253 ; ARSTT. Mir. 108 ;
   II subst. τὸ Ἑλλήνιον :
      1 le temple des Hellènes, en Égypte, HDT. 2, 178 ;
      2 ἡ Ἑλλανία (dor.) la Grèce, EUR. Hel. 1147, H.f. 411, Hipp. 1121.

➳ Ion. fém. -ίη, HDT. 5, 92. Dor. Ἑλλάνιος [ᾱ] EUR. AR. ll. cc.

Étym. Ἕλλην.

Dor. Ἑλλάνιος [α] (also in Ar. Eq. 1253), α, ον, = Ἑλληνικός, Ζεὺς Ἑ., Ἀθανᾶ Ἑ., Rhetra ap. Plu. Lyc. 6 (Συλλ- codd.); Ζεὺς Ἑ. Hdt. 9.7. αʹ, cf. Pi. N. 5.10, IG 12(5).910 (Tenos), etc. ; Ἀθηνᾶ Ἑ. E. Hipp. 1121 (lyr.); θεοὶ οἱ Ἑ. Hdt. 5.49, 92. ηʹ, Luc. Herc. 2 codd., Hld. 2.23. Ἑλλήνιον, τό, Greek factory (with temples of Θεοὶ Ἑλλήνιοι) at Naucratis, Hdt. 2.178; also of buildings at Arsinoe and Memphis, BGU 133.6 (ii AD), Wilcken Chr. 221 (iii BC).