α, ον :
      1 de marais, de marécage, HPC. Aër. 287 ; AR. Ran. 351 ;
      2 qui croît ou vit dans les marais ou les marécages, en parl. de pers. THC. 1, 110 ; d’animaux, ARSTT. P.A. 3, 14, 10 ; de plantes, ESCHL. Pers. 494 ; βίος ἕλ. ARSTT. P.A. 4, 12, vie qu’on passe au milieu des marais.

➳ Fém. -α, AR. Av. 244.

Étym. ἕλος.

ον (α, ον Ar. Av. 244 (lyr.), Dsc. 4.52); (< ἕλος): — of the marsh or meadow, ἕ. ὕδωρ marsh-water, Hp. Aër. 10; ἕ. δάπεδον the surface of the meads, Ar. Ra. 352 (lyr.).
growing or dwelling in the marsh, δόναξ A. Pers. 494; τῶν Αἰγυπτίων οἱ ἕ. Th. 1.110; βίος ἕ. Arist. PA 693a15; [ζῷα] ἕ. ib. 674b31; σχοῖνος Dsc. l.c. ; ἀκτή Ps.-Dsc. 4.173; ἕλειον, τό, = asparagus, Gloss. Ἑλεία, ἡ, title of Artemis in Cos, Schwyzer 251 B 5.

auch 2. Endg., ὕδρα ἕλειος Eur. Herc.Fur. 152,
1) in Sümpfen lebend ; τῶν Αἰγυπτίων οἱ ἕλειοι Thuc. 1.110 ; da wachsend, βόλβης δ' ἕλειον δόνακα Aesch. Pers. 486 ; βάτραχος, u. bes. von Pflanzen, Arist. u. Theophr. oft ; ὁ βίος, Leben im Sumpf, Arist. part.anim. 4.12.
2) sumpfig ; αὐλῶνες Ar. Av. 244 ; ἀνθηρὸν ἕλειον δάπεδον Ran. 351.