ος ou η, ον [ῠ]
      1 vrai, réel, véritable (parole, nouvelle, bruit, etc.) ESCHL. Sept. 82 ; EUR. El. 818, etc. ; ψεύδεα λέγειν ἐτύμοισιν ὁμοῖα, OD. 19, 203, dire des mensonges semblables à des vérités ; ψεύσομαι ἢ ἔτυμον ἐρεῶ ; IL. 10, 534, mentirai-je ou dirai-je la vérité ? cf. SOPH. Ant. 1320 ; adv. ἔτυμον, IL. 23, 440 ; OD. 23, 26 ; ἔτυμα, ANTH. 7, 663, réellement, véritablement ;
      2 subst. τὸ ἔτυμον, DS. 1, 11 ; ATH. 571 d ; PLUT. M. 278 d, vrai sens, sens étymologique d’un mot.

➳ Fém. dor. -α, SOPH. Ph. 205.

Étym. ἐτεός.

ον, also η, ον S. Ph. 205 (lyr.) (only in neut. in Hom.); — poet. Adj. true, ψεύσομαι, ἦ ἔτυμον ἐρέω ; Il. 10.534; φάμ’ ἔτυμον S. Ant. 1320 (lyr.), cf. Call. Fr. 1.39 P. ; ψεύδεα πολλὰ λέγων ἐτύμοισιν ὁμοῖα Od. 19.203, cf. Hes. Th. 27, Thgn. 713; οἵ ῥ’ ἔτυμα κραίνουσι those [dreams] have true issues, Od. 19.567; γνώσει τάδ’ ὡς ἔ. A. Pr. 295 (anap.); ἔ. λόγος Stesich. 32, Pi. P. 1.68; ἔ. ἄγγελος, φήμη, φάτις, A. Th. 82 (lyr.), E. El. 818, Ar. Pax 114 (anap.); βάλλει μ’ ἐτύμα φθογγά S. Ph. 205 (lyr.); πάθεα A. Eu. 496; τέχνη Dor. ap. Pl. Phdr. 260e; ὡς ἔτυμ’ ἑστάκαντι how natural…, Theoc. 15.82. neut. ἔτυμον, as Adv., ἀλλ’ ἔτυμόν τοι ἦλθ’ Ὀδυσεύς Od. 23.26; οὔ σ’ ἔτυμόν γε φάμεν πεπνῦσθαι Il. 23.440; ὡς ἔτυμον AP 7.352; regul. Adv. -μως Xenoph. 8.4, Pi. O. 6.77, A. Th. 918 (lyr.), B. 12.228, etc. ; ὡς ἐτύμως A. Eu. 534 (lyr.). ἔτυμον, τό, as Subst., the true sense of a word according to its origin, its etymology, D.S. 1.11, Plu. 2.278c, Ath. 13.571d. Adv. -μως etymologically, Arist. Mu. 400a6, Str. 9.2.17, Ph. 1.30; Comp. -ώτερον EM 526.2; Sup. -ώτατα Nicom. Ar. 2.27. — Never in Att. Prose; in later writers only in signf. 11, exc. in Pl. Ax. 366b.

ον, auch ἐτύμη, Soph. Phil. 205 (ἐτός, ἐτεός), wahr, echt, wirklich ; Hom. nur das neutr., ψεύσομαι ἢ ἔτυμον ἐρέω Il. 10.534, Od. 4.140 ; ἔτυμα, die Wahrheit, 19.203, 567, wie Hes. Th. 27 u. Theogn. 713 ; sonst ἔτυμον adverbial, wie ἐτεόν gebraucht, Il. 23.440, Od. 23.26 ; λόγος, wahr, Pind. P. 1.68 ; ἄγγελος Aesch. Spt. 82 ; γνώσεαι τάδ' ὡς ἔτυμα Prom. 293, vgl. Eum. 473 ; φθογγά Soph. Phil. 205 ; φάτις Eur. I.A. 795, wie βάξις, φήμη, Hel. 357, El. 818, Ar. Pax 114 ; τοῦ λέγειν ἔτυμος τέχνη οὐκ ἔστιν Plat. Phaedr. 260e ; ἔτυμα μαρτυρεῖν Ax. 366b ; – • ἔτυμον u. ἔτυμα, adv., wirklich, leibhaft, Theocr. 15.81 ; id. ep. 17 (VII.663); – ἐτύμως, Aesch. Spt. 901 ; Pind. Ol. 6.77 u. Folgde ; – τὸ ἔτυμον, die wahre Bedeutung eines Wortes nach seiner Abstammung von der Wurzel, DS. 1.11 ; Ath. XII.571d ; so auch ἐτύμως, Arist. mundo 6.