ἔπ·οικος, ος, ον :
   I qui habite auprès, voisin, gén. ESCHL. Pr. 410 ; abs. SOPH. O.C. 506 ;
   II qui vient s’établir dans un pays, d’où :
      1 colon, AR. Av. 1307 ; THC. 2, 27 ; ISOCR. 83 c ;
      2 étranger, SOPH. El. 189 ; cf. PLAT. Leg. 742 a.

Étym. ἐπί, οἶκος.

ὁ, settler, sojourner, Pi. O. 9.69.
stranger, alien, S. El. 189 (lyr., as fem.), cf. Pl. Lg. 742a, GDI 5048 (Crete). more freq., colonist, Ar. Av. 1307, IG 9(1).334.5 (in Locr. form ἐπίϜοικος), ib. 12.397 ; ἐποίκους πέμπειν, ἀποστέλλειν, Th. 2.27, Isoc. 5.6 ; esp. of additional settlers, ἐ. δέχεσθαι, ἐπάγεσθαι, Arist. Pol. 1303a28, 37 ; λαὸν ἔποικον ἄγοις Call. Aet. Oxy. 2080.69, cf. Ant.Lib. 4.4, al.
neighbouring, ἔ. Ἀσίας ἁγνᾶς ἕδος A. Pr. 411 (lyr.). Subst. neighbour, S. OC 506.

der nach einem schon bewohnten Orte geht u. sich dort niederläßt (ein Haus dazu baut), der Ansiedler, Pind. Ol. 9.74, wo der Schol. erkl. τοὺς ἐνοικοῦντας ξένους ; ἐποίκους ἔπεμψαν Ἀθηναῖοι Thuc. 2.27 ; Folgde : ἐποίκους ἀποστέλλειν εἰς χώραν Isocr. 5.6. Vgl. aber ἄποικος. – Ankömmling, Fremdling, δοῦλος καὶ ἔποικος Plat. Legg. V.742a ; Soph. El. 182. – Der Anwohnende, Nachbar, Soph. O.C. 507 ; adj., ἔποικον ἁγνᾶς Ἀσίας ἕδος Aesch. Prom. 409, wenn es nicht allgemeiner »bewohnt« ist.