ἔμ·ψυχος, ος, ον [ῡ] qui a le souffle en soi, qui respire, animé, vivant, p. opp. à ἄψυχος, HDT. 1, 140, etc. ; SOPH. O.C. 1486, Ant. 1167 ; EUR. Alc. 140 ; fig. en parl. d’une statue, ANTH. 12, 56 ; de paroles, ARSTT. fr. 129 ; de sentiments, de passions, LGN 34, 4.

• Sup. -ότατος, PLAT. Tim. 74 e ; DYSC. Synt. p. 19, 2.

Étym. ἐν, ψυχή.

ἔμ·ψυχος, ος, ον [ῡ] qui est froid intérieurement ou profondément, DÉMOCR. (TH. Sens. 53).

Étym. ἐν, ψῦχος.

ον, having life in one, animate, opp. ἄψυχος, Hdt. 1.140, al., Simon. 106.4, S. OC 1486, E. Alc. 139, Pl. Phdr. 245e, al. ; ἔ. νεκρός ΄a breathing corpse΄, S. Ant. 1167; γῦπες ἔ. τάφοι Gorg. Fr. 5aD. ; μὴ κτείνειν τὸ ἔ., of Empedocles, Arist. Rh. 1373b14, cf. E. Fr. 472.18 (anap.); ἔμψυχον οὐδὲν ἐσθίει Alex. 27.2, cf. 220.3; δοῦλος ἔ. ὄργανον Arist. EN 1161b4; εἶναι τὸν βασιλέα ἔ. νόμον Ph. 2.135, cf. Diotog. ap. Stob. 4.7.61; ἔμψυχα, τά, animals, Th. 7.29, PGiss. 40 ii 22 (iii AD); Sup., ὅσα ἐμψυχότατα… ἦν most full of vital fluid, Pl. Ti. 74e. of diction, animated, vivid, λέξεις Arist. Fr. 129 Bonitz, cf. Luc. Dem. Enc. 14; so ἔ. ἄγαλμα AP 12.56 (Mel.); πάθη Longin. 34.4; Comp., ἡ ἀληθὴς εὐφημία ἐμψυχοτέρα τῶν Δαιδάλου ἔργων Them. Or. 28.342d. Adv. -ως Plu. 2.790f; Sup. -ότατα Herm. in Phdr. p. 61A.

[ῡ], beseelt, belebt ; Soph. El. 1212 ; νεκρός Ant. 1152 ; noch am Leben, Eur. Alc. 140 ; von lebenden Wesen ; Her. 2.39, wie Plat. Legg. VI.782c, ἐμψύχων πάντων ἀπέχεσθαι u. ἐδωδὴ ἔμ., Pythagoreer ; vgl. Ath. IV.161a, IX.386c ; καὶ ὑποζύγια καὶ ὅσα ἄλλα ἔμψ. ἴδοιεν Thuc. 7.29 ; Ggstz ἄψυχον, Plat. Phaedr. 245e ; auch δυνάμεις, πράξεις, Legg. X.904a, 906b ; ἐμψυχότατα τῶν ὀστῶν Tim. 74e. Von der Rede, lebhaft, Luc. Dem. enc. 14 ; Plat. Auch ἄγαλμα, das zu leben scheint, Mel. 11 (XII.56).
• Adv., πλαττόμενον ἐμψύχως Plut. an seni 12.

[ῡ], kalt, Democr. bei Theophr.