ἔμ·πυος, ος, ον [ῠ]
      1 qui a un abcès intérieur purulent, HPC. Aph. 1253 ; DÉM. 1260, 26 ; ARSTT. H.A. 8, 24, 3 ;
      2 qui suppure, SOPH. Ph. 1378 ;
      3 qu’on dépose sur une plaie purulente : ἔ. μοτός, HPC. 659, 20, charpie.

Étym. ἐν, πύον.

ον, (< πύον) suffering from an abscess or suppurating wound, Id. Prog. 18, Aph. 5.10, D. 54.12, Isoc. 19.26, Men. 1009, IG 4.952.57 (Epid.); τῷ ἐ. βέλτιον τὸ καίεσθαι τοῦ διαμένειν Iamb. Protr. 2; ἵπποι Arist. HA 604b6.
festering, suppurating, βάσις S. Ph. 1378; στέρνων ἀπολύσεται ἔμπυον ἰλύν Androm. ap. Gal. 14.35; ἔ. μοτός tents, Gal. 19.97.

[ῡ], ein inneres Geschwür habend, Hippocr., Dem. 54.12 u. A.; – βάσις, der mit Geschwüren bedeckte Fuß, Soph. Phil. 1364.